Louteringen

[p. 67]

Aan Alice Nahon

'k Wist wel dat Uwer woorden pracht
Mijn leed niet weg kan dringen,
Want in Uw lied herkende ik zacht
Het lied dat d'armen zingen...

Als d'avond aan hun vensters bloeit
En 't leed der dagen hooger groeit,
En zij zich eenzaam weten -,
Hun ziel een lieve wijs begint,
Die hen aan verre vreugden bindt...
Om... alles te vergeten...

Doch ieder woord wekt dieper pijn
En doet hen meer verlaten zijn
Dan ooit zij waren...
Toch klinkt zijn klank hun niet als hoon -,
't Wordt hun als werd al lijden schoon -
En schoon t'aanvaarden...

- - - - - - - - -

Zie, d'avond aan mijn venster bloeit,
De fijne, grijze deemst'ring groeit
Reeds over gindsche daken -.
Daar zucht weemoedig windgeruisch
Rondom mijn grauwe avondhuis -
Nu zal mijn pijn ontwaken...

[p. 68]

 

Doch hoe met d'oude, felle macht

 

Ook 't harde leed gaat wringen,

 

Ik neur Uw lied -, ik neur het zacht -

 

Het lied dat d'armen zingen.