De koninklyke harp-liederen

Het CXLI. harp-leid.

Toon. Hoe ongelyken lot,

Myn God! Gy zijt Die geen'
Waar toe ik my alleen,, in nooden keere:

Geeft dan een gunstig oor;

En laat myn bé'e daar door,, in 't hert, O

Heere!

[p. 464]

 

Zoo dikwils als ik uwen troon genàke,

 

Zy U myn klagt zoo aangenaam een zàke,

 

Als réuk-werk opgedràgen,

 

Zoo vroeg als 't word te dàgen;

 

Of als ik Heer! eens, t' uwaard herte en handen

 

In smeeken op magh heffen,

 

Agt dat genàdig, effen

 

Als 't offer-vúur, dat 's ávonds plag te branden.

2.

Bewaar O Heer! myn mond,

 

Dat my tot geener stond,, iets mag ontglippen

 

Dat Gy niet wel bevind,

 

Maar slùit veel eer bind,, myn tong en lippen:

 

Myn herte valle nooit tot kwàde dingen,

 

Maar grùwle steeds van booze handelingen:

 

Ik moet met zùlke lieden,

 

Die 't goede uit 't herte wieden,

 

Nooit ommegaan, als goede vrienden plégen:

 

Op dat ik ook niet éven,

 

Aan 't ydel blijve kléven,

 

Daar meest elk-een alleen toe is génégen.

3.

Neen, zend my liever toe

 

Der deugd-gezinden roê,, laat die my straffen,

 

Zoo haast als zy my wat

 

Gewéken zien van 't pad,, dat zal my schaffen

 

Een vrugt, die 'kzelve zal ten hoogsten prysen

 

Ja, t'elkens als ze myn gebrek aan wyzen,

 

Zal 't als een balsem wézen,

 

Die 't zelve kan genézen,

 

En wil in sté'e van haar daarom te hàten,

 

Met smeeken en gebéden,

 

Voor haar tot God in-tréden,

 

Of 't eens geviel datze ergens haar vergàten.

3.

De hoofden van party

 

Daar ik zoo veel af ly,, konde ik vertréden

 

Hadde ik gewild, maar neen,

 

'k ontsloegze en wees met een,, met zoete réden,

 

Myn onschuld aan, dat zy die klaar verstonden:

 

Dus of we nu alschoon om onze zonden,

[p. 465]

 

Verdréven, moeten zwerven,

 

Ja duizend dooden sterven,

 

Van een verstrooit, geréten en gespléten,

 

Als hoùt voor byl en kloover;

 

Daar 's nog vertrouwen óver,

 

Op mynen God, in 's hémels troon gezéten.

5.

En 's herten ooge ziet

 

Op U, ey! laat my niet

 

In 't ydel hòpen:

 

Breek Heer! den strik aan tween.

 

En gun me zoo met-een;

 

Een veilig òpen,

 

Op dat ik eens geràke uits 's vyands netten,

 

Die zy allom in donker voor my zetten;

 

Daar tégen, laat die booze,

 

Zelf in haar eigen looze

 

Gedekte kuil, en warre-gàrens vallen:

 

Geef datze daar gevangen,

 

Verstrickt in blyven hangen,

 

Tot ik 't gevaar ontgaan ben van haar allen.