|
| |
Het CXXXIII. harp-lied.
Toon. Die mind die lijd veel pijn.
ZOo iemand zig in 't hert
Dat nu schaars gevonden werd,
Vol van Goddelijken drang,
Slaat en houd op zyn vergòde snaar.
2.[regelnummer]
Daar speeld hy van een ding,
Zoo nut en zoo vol vreugd,
Zoo gewenscht en zonderling,
Zoo lustig voor 't gemoed
Die 't betragt op vaste voet:
Daar kweeld hy van een vré'e,
Die eeuwig plaats en sté'e
Houd, daar de broeder-minn'
Woond en heeft in huis den zétel in.
| |
| |
Wel, wie denkt zig immer zat
Vlegt en legt en sluit den band?
Doet nood-en brood-gemeen,
Léven als twee handen aan een lijf.
4.[regelnummer]
Zulx daar geen onderscheid
Van staat, in iemand meer,
't Hert betooverd en verleid,
Toe-schréve, als een slegten bloed
Die naauwlijks nooddruft heeft,
Maar daar me eenvoudig, niet
Als naar een opregten wandel ziet.
5.[regelnummer]
En, daar men op den grond
Treed in onderling verbond:
Als die nu 't hoogste goed
Dwars door voor-en tégenspoed,
Ontziende wé'er nog wind,
Naar een land daarme eeuwig rusten zal.
Elk voor den ander waakt,
Als voor broeder-val bedugt,
Tog zoo, dat eigen-pligt,
| |
| |
Als men zelver ergens bleef te kort:
Zoo verre ook, dat zoo ras
Ons iets ten ooren kwaam,
't Welk of kwaad geleeke of was,
Dat men 't gerugte stuit,
En hàle 'er de onschuld uit,
Of schuild'er wat gebrek,
Liever zoek' te beteren en bedekk'.
Vréde liefd en Gode vreest.
O! daar we een broederschap
Uit 't ondermaansche stof!
Daar zien we een' òpen' hof,
Die keurige oogen streeld,
En den staat van 't opperheil af-beeld.
Op A'rons kruin gesproeid,
('t Hooft van 't heilig Priesterschap)
Van uit zijn hair en baard,
Door lijf-rok heen gevloeid,
Zeeg ten zoomen néderwaard,
En spreide een zoeten geur
Door all' de lugt, om-heen,
't Heeft met broeder-vréde niets gemeen.
Of hy die verdrinken zou,
Die vande bloempjes lekt,
Of laat zygen tot een bronn',
| |
| |
En laaft het dorstig land,
Dat van hitte en droogte rookt en brand.
11.[regelnummer]
All' dit en vry nog meer,
Hoe zeer het ons vermaakt,
Wijkt den broeder vréde veer,
Voor zoo veel 't aldermeest
Ons dierlijk léven raakt,
Buiten 't wel-zijn van den geest:
Maar vréde op God gebouwd,
Die liefde in wézen houd,
Schaft ons, in hooger maat',
't Heil aan lijf en ziele en huis en staat.
12.[regelnummer]
Want God is 't die Zyn hand
Aan dat heilig Vré'e-verband,
Zyn milden schoot ontsluit,
Dat ze vloeye op Zion uit:
En 't vrédig hert bekroon,
Met vréde en lévens kragt,
In een vreugde die geen einde wagt.
|
|
Auteursrechtvrij