De koninklyke harp-liederen

Het CXXIX. harp-lied.

Toon. De Duytsche spráken de Wálen toe.

GEen zwaarighéden, geen tégenstoot,

Treft immer 't hert van die God vreezen.

Geen smerte, geen lyden, geen nood, hoe groot,

Ja zelf geen dood,

Zal ooit den goeden schàdig wézen,

Dat 's eene tàle die Jacobs zaad

Wel voeren magh, en hem toe - passen.

Wat hebben de vròmc veel eùvel-daad,

En vloeks en smaad

Gelé'en, en stille op moeten brassen!

[p. 436]

3.

Zeer dikwils hebbe Ik dat nù bezogt,

 

Ik, die van myne kindsche dàgen

 

Tot héden, zoo ménige en zuure togt

 

Hebbe òverbrogt,

 

Die 'k eerst niet zag te konnen dràgen.

4.

In alles egter, wat my bestreed,

 

Bleef myne ziel gansch onbezwéken

 

In hópe op Dien Heere, Die altyd weet,

 

Den slagh van 't leed,

 

Op ons gemunt, de kragt te bréken.

5.

Zy hebben éven als met de ploeg,

 

Myn rugg' door-sné'en in diepe vooren:

 

All't plàgen en tsarren dat Ik verdroeg,

 

Was fel genoeg,

 

Om my méde in de grond te booren.

6.

Maar Onzen Heere van 't eeuwig hoog,

 

Brak dézer Booze moordse touwen:

 

Haar léger dat tégen my stout op toog,

 

Met pyl en boog,

 

Heeft hy verstrooit of né'ergehouwen.

7.

Hy sloegze en dreefze all op de vlugt;

 

En éven-eens zoo moeten ze alle,

 

Die Sion bezwàren met een gerùgt

 

Daar 't onder zugt,

 

Door Gods regtvaardig oordeel vallen.

8.

Zy moeten kwynen als't heil-loos kruid,

 

Dat 's zòmers op de hooge daken,

 

Wel wortel zal schieten en weeldrig spruit,

 

Maar flux wé'er uit

 

Moet gaan door 't heete zonne-blàken.

9.

Dat nimmer vrugten van voordeel baard,

 

Of nuttelyk doet den dorsch-vloer stuiven;

 

Waarom het de maajer ook nooit vergaard,

 

Maar als onwaard,

 

Veragtlyk van der hand zal schuiven.

10.

Daar nimmer mensche langs héne ging,

 

Die 't ziende, daar eens òver dagte,

 

Veel minder dat hy 't als een nutbaar ding,

[p. 437]

 

De zégening

 

Van God, of wenschte of waardig agte.