|
| |
Het LXXI harp-lied.
Toon. Verbàzing der natuur.
HOe meer getrouwheids blyk, hoe meer vertrouwens réden.
Dus keere Ik my tot U, O God!
Met herte en ziele in zugten en gebéden,
Stel dan myn hoope nooit ten spot:
Maar zie my aan met médedoogen,
En red eens door Uw Al-vermogen,
Na gunstig regt dat U behaagt,
My nu dus agter-na gejaagt,
Van booze, die myn bloed als wàter willen plengen,
Niets en hield haar tégen,
Als Gy 't kwàde woud 't gehengen.
2.[regelnummer]
Dus is 't nu wéder tyd, om andermaal te toonen,
Dat Gy myn hoog-vertrek, myn rots,
Myn toevlugt zyt om zéker by te wónen,
Den haat en jaloezy ten trots,
't Is ook den eisch van Uwen wille,
Dat Ik in diepe ruste en stille,
Geveiligt zynde van het kwaad,
Dat anders my beschòren staat,
Zal léven in het land en Uwen altaar nàken,
En Uwen nàme groot te màken.
3.[regelnummer]
Verbreek geweld en raad, der òvergéven boozen,
| |
| |
Die zoo door-stout, verkeerd en wreed,
Myn ziel ten doel van hàren haat verkoozen,
En hebben bóge en pyl gereed.
Want all' myn hòpen en verwagten,
Ruste op Uw' trouwe, gunste en kragten,
Daar Ik van 's lévens morgenstond,
Myn heil, myn heul, myn troost in vond,
Ja Heere! zelver al in 't ligchaam mynder moeder,
Waar 't Gy mynen Heere en hoeder.
4.[regelnummer]
Ik lag door tégenspoed zoo né'ergeveld en onder,
Dat my geen redding òverschoot:
Maar onverwagt, en véle tot een wonder,
Verloste Uw hand my uit de nood:
Een daad, daar Ik U nimmer vooren,
Vermagh te lòven na behooren:
Ten wàre Gy door Uwen geest,
My kragten gaaft en onder-weest.
Deswégen kom Ik U van ganscher zielen sméken,
Stoff' nog woorden mag ontbréken.
5.[regelnummer]
Laat, als des lévens herfst myn winter-tyd doet nàdren,
Die 't hooft besneeuwt met zilver hair,
Die 't vuur verdooft en 't bloed verkoeld in de àdren,
En maakt de gangen traag en zwaar,
Laat dan Uw trouwe, liefde en goedheid,
Zoo vol van zégen, heil en zoetheid,
Niet wyken van my af, O neen!
Terwyl myn hàters op de been,
Haar kragten by den list, zoo woedig zàmen spannen:
En waar 't mògelyk t' òvermannen.
6.[regelnummer]
Terwyl zy roepen sa! God heeft hem nu verláten:
| |
| |
Dus jaag hem na, hy is in 't net:
Men delg zyn naam en stelle hem als verwàten.
In't ydel wagt hy op ontzet.
Daarom, O God! O Heer der heeren!
Sta my nu by, om af te weeren
De rampen òver my beraamd
Ey maak myn hàters alle beschaamd;
Verteer haar kragten, doet haar glori-stràlen dooven,
My door hópe 't hooft eens bòven.
7.[regelnummer]
Dan zal Ik myne tong in 't òpenbaar ontbinden,
En roemen in Uw mògentheid,
Op dingen daar veel heils in is te vinden,
Schoon màte en tal my duister leid,
En dat O Heer! Uw groote dàden,
Als eene zee niet door te wàden,
Voor myn geest zig òpen doen,
Ik wil nogtans, en zal my spoên,
Te brengen aan het ligt de blyken eender trouwe,
U voor mynen Heer te houwen.
8.[regelnummer]
Voor mynen God, Die my in myne lentedàgen,
En bloeyen van myn teere jeugd,
Gekoestert hebt en op der hand gedràgen,
Geleerd, geleid in 't spoor van deugd:
Waarom Ik nimmer kan vergéten
Uw goedheid daar by af te méten.
Wel: nu myn dag ten àvond schiet,
Verlaat my in myn zwakheid niet!
Maar Heere! geef dat Ik van 't wonder Uwer handen,
Dat ze 'r nàmaals door ontbranden.
9.[regelnummer]
O! kond Ik eens 't geheim van Uw geregtighéden,
Nu opgesteigerd in de lugt,
Na waardigheid en waarheid, klaar ontléden,
| |
| |
Hoe veel, hoe é'el, en van wat vrugt,
Zoo mogt daar uit voor allen blyken,
Dat alle magt voor U moet wyken.
Want hoe veel ramp heb Ik gezien,
Die Gy voor my wé'er wegh dé'et vlien?
Met réden hòpe Ik dan te ryzen uitter hellen:
't Ga my vry ten boosten,
Met in béter staat te stellen.
10.[regelnummer]
In béter staat, ja zelfs veel hooger als voor dézen:
Des Gy met luite en psalter-tuig,
Uit 'sherten grond van my zult zyn geprézen,
En dank gezeid, met keel-gejuig.
O Heilig Heer! en Jsr'els wagter,
O Gy! Die my van voor en agter,
Rondom voor alle kwaad bewaakt!
Myn tonge zal van U te lòven nimmer zwygen,
Vollen lof en luister krygen.
|
|
Auteursrechtvrij