De koninklyke harp-liederen

Het LXIII harp-lied.

Toon. Wonderlyk zyn de werken.

DE naare berg-woestynen,
Daar David zig onthoud,
En vlugtende gaat kwynen,
Slaan uit haar boom-ryk woud,
Op zynen droeven zank,
Een holle wéder-klank,
Een klàgelyk gerugt,
Aldus door Judaas lugt.

O Heere! Gy Myn Heiland!

Ay! zie my balling gaan,
Door bosch en heide en weiland,
En zeer verlégen staan:
Mits Ik in myn ellend'
Geen uitkomst zie nog end',
Nog weet waar of tot wien,
In veiligheid te vlien.

Hoor Gy dan Heer! myn klàge,

Die U van all' myn hert,
Met't krieken van den dàge,
Vroeg uit geboezemd werd.
In dit zoo-dorre land,
En afgematte stand,

[p. 209]

 

Daar myn verstaafde borst,

 

Vast stygt en haald van dorst.

4.

Ik hebb' zoo menigwerven,

 

Uw heiligdom bezogt,

 

En in myn omme-zwerven

 

Met voordeel óver-dogt,

 

Hoe dat Ik was vermaakt

 

En in de ziel geraakt,

 

Op 't zien van stoel en là'e,

 

Vol zégen en genà'e.

5.

Want by Uw gunste-vloeden,

 

Is zelf dit leven, niet

 

(Met al zyn zoet en goeden)

 

Als eene grouwel-vliet,

 

Een poel van galle en roet,

 

En dit bedenken voed

 

My sta'ig met ryke stoff',

 

Tot Uwes Godheids lof.

6.

Ja 't is myn ziele een spyze,

 

Die 't herte kragt by zet,

 

Dat mond en tonge U pryze,

 

En Uwen lof trompett',

 

Ben Ik'er bèzig mé'e,

 

's Nagts op myn léger-sté'e,

 

Ik zinke in 't óverlegg,

 

Van diepe vreugde wegh.

7.

Nadien Gy t' allen tyden,

 

Myn toevlugt zyt geweest:

 

Zulx nimmermeer my 't lyden,

 

Zoo zwaar trof in den geest,

 

Dat Ik niet rusten ging,

 

En in de lommering

 

Van Uwe vleug len sliep,

 

Daar my geen kwaad beliep.

8.

Dat wekt nu herte en zinnen,

 

Dat strengeld met een band,

 

My eeuwig vast van binnen,

 

Dat houd my nog verpand

[p. 210]

 

Aan U, O Heer myn God!

 

En aan Uw heil-gebod:

 

t' Wyl Gy my onderschraagt,

 

En als op de armen draagt.

9.

Maar zy die myne ziele

 

Na-jàgen (buiten schuld)

 

Zult Gy gewis vernielen

 

In 't eind van Uw geduld:

 

En zinken doen in 't graf,

 

Ter wel verdiende straff'

 

Van all' haar boos bestaan,

 

En kwaad myn aangedaan.

10.

Men zal ze nog zien vallen:

 

Door scherpte van de kling.

 

En of'er onder allen,

 

Nog een die dood ontging,

 

Die valt het wild gediert',

 

Dat vast van honger tierd,

 

En maakt een dol geraas,

 

Tog zékerlyk ten aas.

11.

Maar Uwen uitverkooren.

 

Gezalfden, rust op U:

 

En die hem trouwheid zwooren,

 

Herléven wéder, nu,

 

Nu elk ziet dat Uw hand

 

Hem gunstig is, en 't land

 

Van list en leugen schuimt,

 

En alle boozheid ruimt.