De koninklyke harp-liederen

Het XXXII harp-lied.

Toon. Hoe werkje niet leeuwerk?

EEn die zig ziet bevryd
Uit 's Vyands magt en handen,
Na dat hy langen tyd,
Gezéten hadde in banden:
Zal die hem zelf niet agten,
Meer deel-genoot aan 't luk;
Als een' die nog moet wagten,
Op uitkomste in dien druk?

Ik stelle vast van ja.

Nu zoo is 't met hem éven,
Wiens feilen, uit genà
Zyn straffeloos vergéven:
En by God als vergéten.
Zulk een verlosten kan,
Ja moet hem zelven heeten,
Een dubbel-zalig man.

O volle stroom van heil!

[p. 103]

 

O diepe zee van zégen!

 

Wat is hy tot een peil,

 

Van zàligheid gestégen!

 

Wiens voor-bedréven zonde

 

Bedekt is en verschoond:

 

En in wiens herten gronde

 

Nu geen bedrog meer woond.

4.

Maar voor-af moest hy 't kwaad

 

Opregt voor God belyden.

 

Want toen Ik myn misdaad

 

Verbergde en hiel ter zyden,

 

Toen wrokte myn gewéten.

 

Toen knaagde 't my en beet,

 

Dat Ik wierd afgesléten,

 

Zoo als een mottig kleed.

5.

Gestàdig nam Ik af.

 

Ik déde niet als weenen.

 

Zulx my de kragt begaf.

 

Het merg dorde in de beenen.

 

Ik ging gekromt en bukte.

 

Want Heere! Uw' regterhand

 

Die my te grouwelyk drukte,

 

Bragt my in droeven stand.

6.

In stand waar in Ik was,

 

Als hooge en dorre landen:

 

Daar 't màger kwynend gras

 

Van hitte moet verbranden,

 

By felle zòmer-droogte,

 

Die 't lévens zap verteerd:

 

Na dat de zonne haar hoogte

 

Beklom, en wéderkeerd.

7.

Maar tog, Ik ving toen aan,

 

My kragtiglyk te wennen,

 

All' wat Ik hadd' misdaan,

 

Opregtlyk te bekennen.

 

Dus gaf Ik myne vlekken

 

Geen naam als vuil en kwaad:

 

Verre af van die te dekken,

[p. 104]

 

Met glimp van magt of staat.

8.

En met Ik zoo maar dé'e,

 

Wierd Ik vervuld van binnen,

 

Met Uwen zoeten vré'e,

 

Die 't hert' verkwikte en zinnen;

 

Die 't alles dé'e hergroeyen,

 

Nadien Gy Heér! te met,

 

Op lusten te besnoeyen,

 

De vreeze wat verzet.

9.

Toen Ik zoo tot U kwam,

 

Met zugten riep en karmen,

 

Ontstak Uw' liefde-vlam.

 

Gy kwaamt met ópen armen,

 

Gy kwaamt my tégen loopen.

 

Gy hebt my ingeleid.

 

Gy sloot den afgrond òpen,

 

Van Uw bermhertigheid.

10.

Wel waar tog kan men eer,

 

Waar meerder troost by vinden?

 

Als by God onzen Heer,

 

Waar heen dan Godgezinden!

 

Waar wilt gy 't elders wenden?

 

Als gy dryft in een vloed,

 

Van droefheid en ellenden,

 

En by-na zinken moet.

11.

Gy Heere! steun en schild,

 

Gy keerd! Gy keerd de rampen

 

Op my gemunt, Gy wild,

 

Gy doet ze zydwaard schampen.

 

Gy boet myn bange vlàgen,

 

Myn druk en hert-gekwel:

 

Met zoete en lange dàgen,

 

Van zang en snàrenspel.

12.

En zoo doet Gy elk-een.

 

Daar toe wild Gy ze leeren:

 

Die U maar (als 't gemeen)

 

Niet wil den rugge keeren;

 

Niet zal wé'erspannig blyven,

[p. 105]

 

En zig (naauw) door 't bestier

 

Van toom en zweep laat dryven,

 

Als 't bastaard ezel-dier.

13.

Maar Wee die U vergeet!

 

En Uw gebod hier klein agt,

 

Dus van U pad af treed,

 

Uw heiligdom gemein agt.

 

Die zal hem zelfs opdelven

 

Den wegh van heil en luk:

 

En gàren voor zig zelven,

 

Een schat van ramp en druk.

14.

Daar hy die U vertrouwt,

 

U vreest en grouwt van zonden:

 

Zig op Uw' pàden houd

 

Bouwt op zeer vaste gronden,

 

Word van Uw ryke goedheid

 

Vervuld, en alle spoed

 

Van eeuwig-zoete zoetheid,

 

Bevloéid hem na 't gemoed.

15,

Gy zult hem met een wolk

 

Van zégening omringen.

 

Dus gy regtvaerdig volk!

 

Voeg u tot vròlyk zingen.

 

Gy wàre God-geaarde,

 

Kom: loof den Heer met my!

 

Want daar is tog in waarde,

 

Geen God zoo groot als Hy.