De koninklyke harp-liederen

[p. 94]

Het XXX. harp-lied.

Toon. Lofzang Mariae.

WIe voeld zig niet vermaakt!
En aan de ziel geraakt,

In 't zien en òverwégen

Der goedheid onzes Gods
En 'tzoet des heilsgenots,

In zyne gunst gelégen!

Hoe veel te meer dan, moet
Ik, die zelf zoo veel goed

Hebbe uit zyn hand ontfangen!

Hoe veel! hoe veel te meer
Moet ik dan God myn Heer

Nu lòven met gezangen!

Naar Hy myn schuld vergaf,
Sloeg hy den aanval af

Der woedende partyen.

Onthéven van dat kruis,
Laat hy mijn hof en huis,

My nu met vreugde inwijen.

Ja Heer! toen Ik zoo diep,
In smerten zonk en riep,

Hebt Gy my wé'er genézen.

Sulx Ik als uit den dood
En 't graf, dat my besloot,

Ben door Uw' magt verrézen.

wel zing van herten bly!
Nu alle die met my,
Tot 's Heeren gunst-genooten,

Genàdig zijt verhoogt,

[p. 95]

 

Kom! zing met my, en poogt

 

Syn eere te vergrooten.

6,

Zyn hooge majesteit

 

Schiet glans van heiligheid,

 

In heerelyke stràlen.

 

Zyn goedheid heest geen maat.

 

Hy vind in kragt en raad,

 

Nog grond, nog end', nog pàlen.

7.

Zyn gramschap heeft geen duur:

 

Maar weldoen is natuur,

 

En daar uit vloeid ons léven.

 

Zyn vriendlykheid verdryft

 

De rouw die in ons blyft

 

Na 't feilen is vergéven.

8.

Zy vloeid uit als een bronn',

 

Zy gloeid gelyk een zonn',

 

By schoone zòmer-tyden,

 

Die vroeg in morgenstond,

 

Met rooz-lugt in de mond,

 

Komt op haar koets aenryden.

9.

Toen 't my na wenschen ging,

 

Scheen 't my en zeldzaam ding,

 

Ooit ergens voor te dugten,

 

Want Heer! Gy waart myn borg,

 

Myn schans, om uit de zorg,

 

Voor alle ramp te vlugten.

10.

Maar met m'uw aangezigt

 

Onthiel zyn lieflyk ligt,

 

En 't kwaad wé'er scheen te nàd'ren:

 

Ontviel my flux de moed.

 

Een schrik déde all' myn bloed,

 

Bevriezen in zyn àd'ren.

11.

Tog als Ik wé'er eens dagt

 

Aan uwe liefde en kragt,

 

Goot Ik myn ziel-gedagten,

 

Ten monde en lippen uit,

 

Met zwaar en naar geluid,

 

Aldus in hooge klagten.

[p. 96]

12.

O gy myn Heer, myn God!

 

VVat is 'er voor genot,

 

In myne dood gelégen?

 

Schoon Ik verzonk in 't graf,

 

VVat eer hebt Gy daar af?

 

Gansch geen van mynen 't wégen.

13.

VVant wie zag ooit uit 't stof',

 

Ook d'alderminste lof

 

Voor Uwe waarheid ryzen?

 

Dus Heer! verhoor en kom,

 

Ey help my wéderom!

 

Om eeuwig U te pryzen.

14.

Nu laat Gy (na Ik voel)

 

Heer! ten genàden-stoel,

 

Een vloed van liefde afstroomen.

 

Myn klàgen en geschrey,

 

Keerd om in vreugd-gerey,

 

VVegh is myn angst en schroomen.

15.

Des word my 't hert' geroerd,

 

Den geest om hoog gevoerd,

 

Tot in des hémels chooren,

 

Ik zal myn harp en luit

 

En stem, eeuw' in eeuw' uit;

 

Tot Uwen lof doen hooren.