De koninklyke harp-liederen

Het XXIX. harp-lied.

Toon. Naboths Wynberg, &c.

HOor Gy vorsten dézer aarde!
Hoog in eere en magt,
Die u zelf daarom in waarde

Nog veel hooger agt:

Buig en val in diep verné'eren,

Voor Dien Grooten Heer,

Onzen God en Heer der Heeren,

Plat ter aarde né'er.

Wyl de vlugge Cherubynen

Zelf! in 't eeuwig ligt,

Voor zyn hoogen troon verschynen,

Met bedekt gezigt,

En Dien Heer der hémel-troepen,

Dus ter eere en lof,

Heilig, heilig, heilig roepen,

Door het opperhof.

Veel meer voeg 'et u al zàme

[p. 92]

 

Dat gy voor Hem buigt

 

Nu de klank van zynen Nàme

 

Alles overtuigt.

 

Die zig wyd en zyd laat hooren,

 

Met een schell' gebrom.

 

Dus aanbid hem in de Chooren

 

Van zyn heiligdom.

4.

Want Hy dàverd op de wàt'ren

 

Met zyn donder-stemm',

 

Die men in de lugt hoort schàt'ren,

 

D'aarde beeft voor Hem.

 

Door zyn heersch en grouwzaam brullen,

 

Kan zyn Majesteit

 

All 't geschàpendom vervullen,

 

Met ontzagbaarheid.

5.

Treft zijn loeyend storrem-wéder,

 

Libanons gebergt',

 

Op wiens kruin, den hoogen Céder

 

Maan en sterren tergt:

 

Treft Hy 't aan, wy zien 't al trillen,

 

Even of de wind

 

Alles né'er zal rukken willen,

 

Wat hy staande vind.

6.

Al die weeldige hout-gewassen

 

Dansen op de maat:

 

Wyl ze op harp'en luite passen,

 

Als den speelman slaat.

 

Ia gelyk de jonge stieren

 

(Van de ploeg eens los)

 

En d'Eenhoornen, hupp'len, tieren

 

Springt het bultig bos.

7.

Ia het brullen zyner stemmen.

 

Treft het stoutste bloed,

 

Dat het in zijn àd'ren stremmen,

 

En bevriezen moet:

 

Dat de zee door dyk en dammen,

 

Kragtig hénen perst,

 

En het blixem-vuur in vlammen,

[p. 93]

 

Uit de wolken berst,

8.

Dat woestyn vol heide en struiken,

 

Diep geraakt van schrik,

 

Schud en beeft en weg wil duiken,

 

In een oogenblik:

 

Als hy Kàdes dorre landen,

 

Met zyn gramschap treft,

 

En gestrenge regters handen

 

Tégens naar verheft.

9.

Dat de vlugtige hinden bàren,

 

Voor den vollen tyd:

 

En het wond zyn ruigte en blà'ren

 

Raakt ontydig kwyt.

 

Soo dat alles om wil keeren!

 

Maar Jeruzalem,

 

Zal zyn hand en werken eeren

 

Met Godvrugte stemm'.

10.

Want de zee'n en wàterstroomen,

 

Aarde, vuur en lugt,

 

Buigen met eerbiedig schroomen,

 

Op zyns naams gerugt.

 

Wyl' hy eeuwig, eeuwig Kòning,

 

Alles óverheerd,

 

En van 's hémels troon en wòning

 

't Aardsche dal regeerd.

11.

Hy geeft als van uit de wolken,

 

Jacobs nàgeslagt,

 

In 't gezigt van alle volken,

 

Wyzheid, moed en kragt.

 

VVaar op 't heidendom verlégen,

 

Zelf om vréde bidd';

 

Zoo dat Israël in zégen

 

Bly en veilig zit.