De kleine Johannes. Deel 3

[p. 289]

XXII.

Tot den avond hielden Johannes en Marjon zich goed, elk van beiden, hun dagelijksch werk doend, zoo goed het ging, en kort vertellend aan Markus' enkele trouwe vrinden, wat gebeurd was.

Maar toen de eenzame nacht ging komen, en zij van elkander afscheid zouden nemen voor enkele uren, toen zei Johannes:

‘Nee, ga nu niet van me weg. Hoe zou ik het uithouën, met mijn gedachten alleen, zonder jou?’

Zij waren in het keukentje waar Marjon sliep. Een klein petroleumlampje, zonder kap, stond te branden op tafel, naast een vuil koffie-stel.

Toen Johannes dit gezegd had, zag Marjon hem een tijd lang aan, met onzeker knippende oogen, als begreep zij niet en trachtte tot bezinning te komen. Toen liet ze zich voorover op haar kussen vallen, het gelaat in de handen, en begon klagelijk te weenen.

Daarmee brak ook Johannes' geestkracht, en hij

[p. 290]

schreide met haar als een radelooze, geknield bij haar armelijk, tuitelig, ijzeren bedje.

Toen zei Johannes: ‘Wat zullen wij beginnen, Marjon, als wij hem niet meer hebben?

Marjon antwoordde niet.

- ‘Weet je nog, dat hij gezeid heeft, dat hij gauw van ons weg zou gaan?’

- ‘Mocht ik hem maar oppassen,’ zeide zij.

- ‘Zou hij sterven?’ zei Johannes.

- ‘Hij kan sterven zoo goed als wij, heeft hij geen vleesch en bloed?’

- ‘Hij sterft toch nooit werkelijk.’

- ‘Wij ook niet, Jo. Maar wat geeft ons dat? Ik kan hem niet missen.’

En zij snikte opnieuw, wanhopig.

- ‘Misschien is het niet zoo erg,’ zeide Johannes. ‘Wij zullen hem mørgen opzoeken en ik zal wel bij hem toegelaten worden.’

Zoo spraken zij nog een wijle. Toen zei Johannes:

- ‘Laat mij bij je blijven. Marjon. Het is nu heusch of ik nooit meer van je weg kan gaan.’

Marjon zag hem door haar tranen aan en glimlachte even.

- ‘Maar Jo, dat kan niet meer zooals vroeger. We zijn nu toch geen kinderen meer. Ik ben al achttien en jij immers ook?’

[p. 291]

- ‘Laten wij dan man en vrouw worden. Dan kan het wel’ zei Johannes.

- ‘Hou jij dan niet meer van die ander?’

- ‘Ik geloof het niet, Marjon. Want zij zou van dit niets begrijpen. En zeker niet zoo'n verdriet hebben met ons samen’

- ‘Maar lieve jong, wij zijn toch veel te jong om man en vrouw te worden.’

- ‘Dat begrijp ik niet, Marjon. Eerst vind je ons te oud om samen te blijven, en nu vind je ons weer te jong. En toch wil ik met je samen blijven. Hoe kan dat dan?’

- ‘Hoor eens Jo, vroeger zei je me: “geen vrijerij” en dat heeft me heel wat pijn gedaan, want ik hield meer van jou dan jij van mij. Waarom was je dan nooit wat liever voor me?’

- ‘Omdat ik denken moest aan dat leelijke zwarte wijf, die halve zuster van je. Dat kon ik niet velen bij jou.’

Marjon peinsde een tijd lang, en zei:

- ‘Dat is toch geen reden, Jo, om hard tegen mij te zijn. Ik ben niet gemeen zooals zij.’

Johannes zweeg, en toen zij weer:

- ‘Maar dan weet ik wat, Jo. Dan mag je hier blijven. Maar nu zal ik zeggen: “geen vrijerij” en hard voor je blijven, tot je dat leelijke wijf vergeten bent. Is dat goed?’

[p. 292]

- ‘Ja, Marjon’ zeide Johannes, en hij kreeg een kussen en een deken van haar en hij lag op den harden vloer van het keukentje, den ganschen nacht. En af en toe, als de een merkte dat de ander nog wakker was, praatten zij zachtjens over hun armen vriend en trachtten elkander te troosten.

En zoo geschiedde wat ik u zeide, dat zij man en vrouw werden voor het einde van het boek.

Maar wanneer Johannes het leelijke, zwarte wijf, Marjons halve zuster, vergeten was, dat zeg ik u niet, want dat gaat niemand aan.