Johannes Viator

[p. 291]

XXVIII

Nu ben ik blij, want het zwaarste is gedaan. Wat ik genoemd heb om der wijsheid wille, zal ik nu niet meer noemen. Mijn hart verheft zich.

De tijden zijn niet vervuld, maar ik heb mijnen nood geklaagd en mijnen hoon gesproken. Nu zal ik dragen en volharden in stilte.

Ik zal mijn smarten loochenen en doen als een trotsch gevangene, die zijn ketenen draagt als sieraad en onder beul-slagen zingt.

Door het lichaam van mijn beul zal ik heenzien, heenzingen door zijn smaadwoorden.

En zingen met volkomene toeleg, als ware er pijn noch slavernij, in vrijheid van het mooi der dingen.

Van het mooi der toch gevonden dingen, van de heerlijkheid der Liefde daarin, van Gods groote Liefde daarboven.

Want ik had het niet gedacht, ik had het niet gedacht, maar Gods Liefde heeft op mij geschenen.

[p. 292]

Voor éénmaal is dit genoeg. Eén glans-getij kortstondig vaagt aller weifelingen duisternis. En zoo die weerkeert is zij niet gevreesd, haar schrik gebroken, het Licht gezien, de weg gevonden, de Wil gericht.

Ik lag in een woestijn en het werd donkerder en donkerder. Ik zag heel geen weg weer en hield op met zoeken. Mijn gelaat borg ik op den grond.

Ik zat, een schipbreukeling, op dorre rots in woeste zee. In mijn handen voelde ik de zwaarte van goud, groote schatten, die mij niet konden voeden.

Als een doodarm man, die begeert te maken een machtigen, kostelijken tempel. Het wijdsch idee vult zijn gedachten en de begeerte verbrandt zijn ziel. Maar hij heeft hout noch steenen en niemand die hem gelooft.

Maar o! ik ben geroepen en de heldere klankvlaag heeft den walm van ongeloof om mij heen weggevaagd.

Sterke melodiën zijn plots en ongedacht gaan glanzen recht voor mijn oogen, knetterend, wit-schitterend, uitbarstend in den nacht.

Het voedsel is mij gegeven en ook alle verlangde rijkdom - en het visioen mijner begeerten heeft voor mij gestaan als een verwerkelijkt ding, vaster dan

[p. 293]

de hechtste steen, waarlijker dan de waarachtigste waarheid, schooner dan alle gedachte schoon, met de op-pijlering van veel room-blank marmeren zuilen, met het rood der wingert daarom, onder gulden overhuiving der licht op-koepelende daken, strevend in goud-licht op, uit het paarl-fijngrijs der wereldnevel op, naar de mysteriën omhoog, van waar uit wondere breuk des hemels de goudgloed hen tegenkomt.

Zie nu, hoe heerlijk, één lichtuur heeft geschenen, en het worstelen der gedachten heeft uit, het ruwe woeden, de wanhoop en het misbaar.

Nu gaan zij, geduldig en rustig, in eenen statigen stoet, vreugdevol in hun schoon bewegen.

Eenstemmig zij, een grooten stoet van martelaren. De kleederen sneeuw-wit, breed en rein, de gezichten blinkende in verheerlijking.

Het felle grauw krijscht en smaadt, het vuige, onreine.

Maar zij achten 't niet, en zingen eenen vromen zang.

Een vreugde-lied, een lofgezang.