Jeugd-verzen

[p. 115]

XLVI
Mijn Handen

Ik zie op mijn oude handen -

hun taak is bijna gedaan -

Brachten ze eer of schanden?

Brachten ze zeegen aan?

O mijn handen! mijn handen!

nu moeten ze spoedig vergaan.

Ze hebben al rimpels en vouwen,

vlekken bruin, die geen water wischt.

Ach! al te groot vertrouwen!

Wat hebben ze vaak zich vergist -

Mijn handen! mijn handen! hoe dikwijls

hun schoonst bedoelen gemist.

Nu gaan ze welken en kwijnen,

ze laten zich niet meer gebien,

uiteen valt de kunstige, fijne

gehoorzame machien -

O handen, mijn handen, gauw zal ik

uw schrift niet langer zien.

Dan worden ze mager en beeven,

in verlangen naar eeuwige rust,

dan is 't laatste woord geschreeven

het laatste kaarsje gebluscht

En mijn handen, mijn handen, voor 't laatst nog

door lieve lippen gekust.

[p. 116]

 

Nog eens doet mijn wil hen buigen

 

in gehoorzaamheid naar elkaar,

 

zóó zullen ze blijven getuigen

 

van mijn gang tot der zaligen schaar.

 

O mijn handen, mijn handen! verstijfd dan

 

in duurend aanbiddings-gebaar.

17 October.