Jeugd-verzen

[p. 100]

XXXIII
Zes verminkte Sonnetten aan een verlooren vriend

I

Warend door de stil donkere spelonken
van het verleeden, waar al drift verkoelt
heb ik mijn oude pijnen weer gevoeld
en de echo van mijn smart heeft nog weerklonken.
Daar werd het scherpe gif door mij gedronken
en angsten, door vergeetelheid omspoeld,
zijn al weer brandend in mij opgewoeld
en voor mijn staren langsaam weggezonken.

Hij noemde mij zijn vrind, zijn beste vrind,
en mijn jong hart, tot geeven al te ree,
dacht zich zooals het minde, zelf bemind,
tot het gewond werd met kwaadaardig wee.