Grassprietjes (onder ps. Cornelis Paradijs)

[p. 68]

Ontevredenen

Het bulder vrij op 't woeste meer

Ik kijk eens buiten naar het weer

En ga dan thuis wat slapen.

Tollens Tevredenheid

Ach! waartoe dat eeuwig klagen,

Ontevreden, onvernoegd;

God geeft niemand meer te dragen,

Dan juist voor zijn krachten voegt.

Wangunst zie 'k elks hart verteren,

Woekrend als een fel venijn,

Schooiers vragen mooie kleeren,

Knechten willen bazen zijn.

O, als elk maar wilde leeren,

Dat de Heer geeft kracht naar kruis,

De arme zou geen goud begeeren,

Beedlaars bleven in hun kluis.

Zoekt de Zorg niet vaak der rijken

Warm en weeldrig ledekant,

Om het harde bed te ontwijken

Van den mingegoeden stand?

Zorg heeft ieder-maar op aarde

Is 't geluk steeds weggelegd

Voor wie dankbaar wil aanvaarden,

Wat hem God heeft toegezegd.

Ook mijzelf, naast veel verblijden

Viel veel bittre smart ten deel,

Veel miskenning, lichaamslijden,

Klappen in mijn finantieel.

[p. 69]

 

Zou ik daarom morren, klagen?

 

Neen! - bestendig dank ik God

 

Wachtend op de beetre dagen,

 

'k Zoek de lichtzij van mijn lot.

 

 

 

's Zomers als de bloemen bloeien

 

Ga ik wandlen met mijn vrouw,

 

Waar de koeien vreedzaam loeien

 

In de groenende landsdouw.

 

 

 

'k Zie den noesten landman ploegen,

 

Hijgend, zweetend, blij te moe,

 

't Vogeltje vol vergenoegen

 

Kweelt den Heer een loflied toe.

 

 

 

Door de lachend malsche beemden

 

Blinkt de lieve zonneschijn,

 

O, wien zou 't dan niet bevreemden

 

Dat er ontevreednen zijn!

 

 

 

Vroolijk als de vischjens spartlen

 

In den zilverblanken vliet,

 

Zie 'k mijn zeven kleintjes dartlen,

 

(De allerjongste loopt nog niet).

 

 

 

'k Zoek dan bloempjes in de weide,

 

Zelf in Gods natuur een kind,

 

'k Ga dan met een krans verblijden

 

De egâ die mijn hart bemint.

 

 

 

Neem, zeg ik, 't eenvoudig kleinood,

 

Kroon-door menig vorst benijd,

 

Schoon een koning u het zijn' bood,

 

Gij hebt meer: ‘tevredenheid!’

 

 

 

Deze krans zal nooit verdorren,

 

Vlecht hem in uw lokken, Trui!

 

Kom! wij lachen met het morren

 

Van die ontevreden lui!