Ellen. Een lied van de smart

(1936)–Frederik van Eeden– rechtenstatus



[pagina t.o. 2]

[pagina 5]
To that rare and exquisite human soul, whose serene harmony of beauty and sorrow inspired these verses.

[pagina 7]
Introductie
[pagina 9]
STEM Als goddelijke banneling In eenen waereldlijken kring Stil zich beweegend, zonder hoon, Wanend hen laag, - zich Goodenzoon, - Een vreemd kind in een vreemd geslacht, Heeft hij zich bitterlijk gedacht, Zacht-donkre Deemoed toen gedaan Dicht om zijn helder Godsbestaan, Dat rein dit bleev' - en onontwijd Zijn droef-gezonken majesteit, Laatst, kost'lijk erfgoed, door 't geringe Laag-denkend volk der waereldlingen. Den wilden Kooningstrots in dwang Grimmiglijk houdend, was zijn gang Zacht onder menschen - ja! zij zagen Hem 't leed der ballingschap niet dragen.
[pagina 10]
Maar - zooals 'n kind in vreemd gezin, Na schreiend mokken, zich wat in Al 't vreemde dat er om hem leeft Vermeit, daar 't toch niet ander heeft, Zoo, - als met knapen van de straat Een prinsje, dat toch zijnen staat Nooit gansch vergeet, - heeft hij gespeeld Van Liefde, Eer en Roem, - gedeeld Droefheid en vreugde, - ja! ook wel Hartstocht. Maar ontbrandend snel In gloed van schaamte, zoo hij had Van zijn in-innerlijken schat Goud-woord getoond aan menschen-oog, Uit hoovaardij. Want dan bedroog Hij 't liefste Zelf, - daar niet gevonden Werden op aarde, die 't verstonden.
[pagina 11]
REI Wondere die in dit Leeven leeft, Groot in Geheimenis, Vreemd in Beweegen, Gij wilt versteeken U, allerweegen, Dat zich niet kent wat Uw leeven heeft. Gij bloeit in bloemen rood, maar ook uit wonden Wilt Gij rood bloeden, Wonderrood-Strijdende! Waarom heeft 't hart dan, het U belijdende, Nog in geen ander Uw Gloed gevonden? - 't Menschkind, dat in Uw glorie staat, Waant zich hoogmoediglijk éen in genade, Toch zijt Gij eeuwig in ál 't gesmade, Goudkern van Liefde in Steen van Haat.
[pagina 12]
Veel - veel - wit madelieven staan, Goudene hartjes in 't sneeuwwit-gespreide, Zien niet elkanderen, - elk zich 't benijde Zonnekind wanend, zien zij den Vader aan. Vader! zeg hun, dat Gij in allen woont, Buig den hoogmoedigen, oopen den digt- nog gevouwenen kelk, dat elk aan allen toont Uw licht Zonnegezicht. -
[pagina 13]
STEM Zoo nooit des menschen dagen staan In vlammen gansch, zoo niet opgaan Al zijn gedachten, uur aan uur, In éénen brand, in één hel vuur, Zoo zal hij zwaar zijn zielshart dragen, Als moeders een dood kind, gestagen Last van oneindig heil verlooren, Koud lijk van hartstocht ongebooren. Zoo was het deezen en hij deed Zijn plicht van goedheid, taak van leed, Droevig door schoonheid onbewust, Rustend doodstil in hem, als rust
[pagina 14]
Een koel bergmeer in diepen nacht. - Op hoogen rotsenrand hield wacht Hoogmoed, - maar wat wachter zal Uitsluiten 't licht, zoo 't ooveral Opstijgend langs de heemelwanden, In goudval ooverstort de randen Der donkere vallei? - Toen lag 't Wonderschoon meer in lichten dag. -
[pagina 15]
REI Menschenziel, in uw droeve verdonkering! Nu rijst het Licht, door geen licht gevoed, - Maar het zal rijzen in tranen-lichtfonkeling En in den glans, in den glans van bloed. Ster-gelijk dagen de luid, luid klagende Vlammengestalten, met traag geruisch Van zuchten, van steenen, van ligt, ligt weenen - Zij bouwen van marmer, glinsterend zwart, Hun aardsch rouwpaleis, hun waereldsche huis Der smart, der Godlijke smart. -
[pagina 16]
STEM Toen ging hij oover de landen stil, De landen zijner mijmeringen En zag den nieuwen glans der dingen Zoo vreemd! - En als een vrouw, die wil Nu 't fiere lijf wel eindlijk geeven Den man, den sterken, nooit verwachten, Schoon zij naar innigste gedachten Wel eeuwig maagd wou zijn gebleeven, Zoo zonk zijn fiere ziel, zich gansch Nu geevend, - in lust ontbloeiende, - Juich-lachend om den schoonen glans, En kuste het vuur, het felle, wit-gloeiende.

Vorige Volgende

Introductie