Oude mede nieuwe vreughde-klanck die haer laet hooren hier in verscheyde soo geestelycke als kluchtige zangen
(1664)–Joannes van Dyck–
Auteursrechtvrij
[pagina 20]
| |
Wijse: Die mint, die lijdt veel pijn.
O Iesu! vol gena!
O Lam het welck de sonden
Des werelts doet te niet;
Als ick mijn oogen sla
Op uwe roode wonden,
Die ghy my open biedt:
Soo ken ick dat ghy zijt,
Die daer mijn hert verblijdt,
Daer ick sonder gequel
Al mijn hope vast opstel.
Ghy spreyt uw vleugels uyt,
Om ons al te vergaren,
Gelijck een Kloekhen doet;
En roept met soet geluyt:
Komt al die zijt beladen,
En droevigh van gemoet:
Geen Moeder oyt veracht
Haer Kint, haer eygen dracht,
En ofse dat liet gaen,
Noch soo wil ick u ontfaen.
Soo wie hem tot my went,
En kan ick niet verstooten
Grammoedigh ofte stuer;
Ontfermen sonder endt,
Altijt genade toonen
Is eygen mijn natuer.
Hier toe verweckt mijn bloedt,
Dat ick aenschouwen moet,
En helpen uyt den noot
Dien, daer ick het voor vergoot.
| |
[pagina 21]
| |
Al vielt ghy t’allen stont
Door kranckheydt in gebreken
De rovers in de handt;
Hoe diep ghy zijt gewondt,
Soo moet nochtans uw’ hoope
Op my blijven geplant;
Dan sal ick komen aen
Als een Samaritaen
Met Olie bereydt,
In den naem van saligheydt.
Daerom, wat oyt mensch dee,
Al had ghy veel bedreven,
En soo veel quaets vergaert,
Als druppels zijn in zee,
Of bladen aen de boomen,
Of zanden op der aerdt:
Soo moet ghy met betrouw
Maer maken een berouw,
En met een diepe zucht,
Komen tot my heen gevlucht.
‘t Is David niet alleen,
Dien ick na sijn misdaet,
In graci weer ontfongh:
Noch oock slechts Magdaleen,
Die met een rouwigh hert
My soo bittre tranen schonck.
Men vint’er over al
Veel duysent in ‘t getal,
Die met den Moordenaer
Worden mijne jonst gewaer.
Wat mensch wort oyt gebeen
Van sijne lieve kinders,
| |
[pagina 22]
| |
Of om eyers, of om broodt,
En dat hy langht een steen,
Of felle Schorpioenen,
Om daerom t’eeten doot?
Is ‘t dat een mensche quaet
Sijn kindt soo gade slaet,
Want meent ghy dat hy doet,
Die daer self is ‘t hooghste goedt?
|
|