Vaderlandsche poëzy. Deel 2 (1840)

Vaderlandsche poëzy. Deel 2

(1840)–Prudens van Duyse– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 192]
Zuid en Noord. ... Zusters, door natuur met de allernaauwste banden Vereenigd; in wier borst dezelfde vlammen branden Van onderlinge zucht, en roem, en vrijheidsmin; Eens zelfden vaders zorg, een zelfde buisgezin. bilderdijk, Holl. aen Belgie. Ik heb den twist uit d'afgrond op zien breken, En zwaeien hier de roode fakkel om. Ik heb geweend, wanneer zy, opgesteken, Vernielend vloog door 't liefdeheiligdom. Maer, Gode dank! weêr waeit de vredestander, En overdekt het eens gescheiden land. O Zuid en Noord, verbroedert met elkander, En leve Nederland! Als de Oppermacht, in langvervlogen dagen Hier stroomen vormde, en bosch, en berg, en dal, Sprak hy, het oog op onzen grond geslagen: ‘'t Is Nederland, dat men u noemen zal!’ Zijn woord staet vast, wat met den tijd verander': 't Omvlocht u zelf met onverbreekbren band. O Zuid en Noord, verbroedert met elkander, En leve Nederland!
[pagina 193]
De sterveling moog' d'Eeuwge tegenspreken; De tael blijft tael, en 't land verslingerd niet. Jehova wenkt: de brandzee, vlakgestreken, Bezwijkt, en vloeit, gelijk een zilvren vliet. Wees Bat of Belg, uw naem is Nederlander, Wanneer 't gevaer u-beiden dreigt met schand. O Zuid en Noord, verbroedert met elkander. En leve Nederland! Een andre staf moge over Belgie zwieren Dan die de wieg van Ruiter overzwiert, Wat geeft die staf? Op onze krijgsbanieren Blinkt de eigen Leeuw, dien 't heidenharte viert; In de eigen tael bidt ieder vaderlander: ‘Beschut, o Heer! ons-beider welvaertstand.’ O Zuid en Noord, verbroedert met elkander, En leve Nederland! Ver, ver van my vermeetle en ydle wenschen! De staetkunst knotte een vorstelyken staf. Maer, broederen! zy koomt alleen van menschen, En broedermin daelt van den hemel af. Wel, volgen wy haer goddelyken stander, Die, als een baek, voor beide volken brandt: O Zuid en Noord, verbroedert met elkander, En leve Nederland!

Vorige Volgende