Vaderlandsche poëzy. Deel 2

[p. 175]

De Vlaemsche Boer.

Hy verleende wat wy vroegen:

Weinig nooden, veel genoegen;

Volop liefde en volop brood.

immerzeel, de vergenoegde Landbouwer.

God-zelf heeft ons 't bevel gegeven,

Uw werk verdiene u 't daeglijksch brood!

Het werk doet ieder vrolijk leven,

Van d'ochtend tot het avondrood.

Gy leeft door ons, o stedelingen.

Benijdt den stillen boerenstand,

Wanneer gy langs het veld hoort zingen:

Ik ben een boer van Vlaenderland.

Een dag verloren zonder werken,

En 't waer met ons geluk gedaen.

De Hemel, die ons wil versterken,

Ziet zegenend dien arbeid aen.

Wy rusten 's zondags, bly getreden

Ter kerke, waer de wierook brandt.

Elk zingt hier daeglijks wel te vreden:

Ik ben een boer van Vlaenderland.

[p. 176]

 

De vaedren slapen in ons midden,

 

Waer 't gras zich by een kruis verspreidt.

 

Als we op die heilge graven bidden,

 

Gevoelen wy ook zaligheid.

 

Zy werkten vrolijk alle dagen,

 

En stierven vry van aerdschen band.

 

Elk hunner zong vol welbehagen:

 

Ik ben een boer van Vlaenderland.

 

 

 

Ziet eens de vlaemsche boerkens dansen,

 

Wanneer de kermis wederkoomt.

 

Men ziet de vreugd in de oogen glansen:

 

Het laetste zweet heeft uitgestroomd.

 

Dan zijn de vlaemsche boerkens bazen;

 

't Viooltjen klinkt ten allen kant,

 

Men zingt, by opgeheven glazen:

 

Ik ben een boer van Vlaenderland.

 

 

 

Ziet onze boerkens 't koren pikken,

 

Ter plaetse waer de zee eens dreef.

 

Geen lastig werk zal hun verschrikken,

 

Indien de grond maer vruchten geev'.

 

Waer kan men zulke velden vinden,

 

Zoo wel beploegd, bezaeid, beplant?

 

Elk roept daerom met trotschheid, vrinden:

 

Ik ben een boer van Vlaenderland.