Vaderlandsche poëzy. Deel 2

[p. 150]

De Moeder te Waterloo.

De dag des zegepraals verjaart,

De dag die Neêrlands lot besliste,

Toen heldenbloed het slavenmerk

Voor eeuwig van ons voorhoofd wischtte.

petronella moens, Waterloos verjaring.

Een vrouw treedt stil en peinzend voort,

Het hoofd gebukt ter aerd;

Nu heft ze 't oog, dat helder gloort,

Gevoelvol, hemelwaert.

Ze staet, en ziet aendoenlijk rond,

Houdt op een grafsteê stand;

By Waterloo ontglipt haer mond:

‘Hy viel voor 't vaderland!’

‘God dank! spreekt ze, ik zag vijftienmaal,

In 't eigen veld en dal,

De zon deez' dag van zegeprael

Verkonden aen 't heelal.

[p. 151]

 

Hier zat en dacht ik aen mijn kroost,

 

Zijn' duren eed gestand.

 

Ik ben die heldendood getroost:

 

Hy viel voor 't vaderland!

 

 

 

'k Was moeder, maer had mannenmoed.

 

Den eêlsten plicht getrouw,

 

Zet reeds het denkbeeld my in gloed:

 

'k Ben nederlandsche vrouw.

 

't Is 't hart van Doornijks krijgsheldin,

 

Dat in mijn boezem brandt;

 

Die gloed stort me eedle wellust in.

 

Hy viel voor 't vaderland!

 

 

 

O jongst vaerwel, zoo vaek herdacht

 

Met weedomvolle vreugd:

 

Mijn zoon, herdenk het voorgeslacht,

 

En gloei in heldendeugd.

 

Keer vry, keer groot, of koom niet weêr.

 

Druk ik voor 't laetst uw hand,

 

Men zegge: Heilig leeft zyne eer!

 

Hy viel voor 't vaderland!

 

 

 

Die tael vloeide uit den moedermond

 

Door hem zoo teêr gekust.

 

Met fierheid streed hy op den grond,

 

Waer hy in vrede rust.

 

't Verhael van die hem stryden zag

 

Vertroost mijn weduwstand.

[p. 152]

 

Hy viel op Neêrlands hoogtijdsdag;

 

Hy viel voor 't vaderland!

 

 

 

Waer rust de liefling myner ziel?

 

Licht zit ik op zijn graf.

 

Zend, Hemel! op dat ik er kniel;

 

Een enklen lichtstrael af!

 

Ik staer vergeefs met vol gemoed!...

 

Wat nood? In 's Eeuwgen hand,

 

Slaept hy, met onzen heldenstoet:

 

Hy viel voor 't vaderland!

 

 

 

Wat tranen heeft me uw dood gekost!

 

Gy waert vol liefde en deugd.

 

Herdacht ik: Neêrland is verlost!

 

Nog weende ik, maer van vreugd.

 

Zoo hy in de eenzaemheid me liet,

 

En sluit die teedre hand,

 

O God, mijn brekende oogen niet,

 

Hy viel voor 't vaderland!’