|
| |
| |
| |
Nieupoorts Slagveld.
O Nieupoorts glorieveld! o altijdgrootsch herdenken!
Wat zielsverrukking kunt gy nog den naneef schenken,
Die, vol van eerbewijs voor zoo veel moed en kracht,
Met eedle trotscheid boogt op 't ouderlijk geslacht.
th. van loo, de slag van Nieupoort.
‘Naer Nieupoort heen! naer Nieupoort heen,
Naer 't onvergeetbre Nieupoort heen!
Geen heilger plek op aerd'.
Ter beêvaert naer dien waerden grond,
Het graf van dweepziek rot;
Daer, waer de Vryheid rees en stond,
Daer, waer een wonder werd volwrocht,
Dat de aerde in de oogen blonk -
Voor 't welke Spanjes moordgedrocht
Of heenvlood, of verzonk.
| |
| |
Ter beêvaert naer het plechtig duin,
En, bukkend met godvruchte kruin,
Deez stem van 't vaderlandsch gevoel, by elke wonde
Die 't vaderland ontfing verhoogd en aengegloeid,
Vervolgde lang mijn rust, mijn waek, mijn sluimersponde;
'k Was aen dit denkbeeld vastgeboeid.
't Ontwaekte met mijn ziel by d'eerstgeschoten luister
Des konings van den dag; 't zong in mijn borst een lied,
Dat uitvloeide als 't gebed, wen't vry van menschenkluister,
Oorspronklijk, vlammend, opwaert schiet.
Daer breidt alom zich 't stuivend zand,
Beroofd van gras en graen;
Daer geelen duinen aen het strand;
Daer blauwt de golvenbaen.
Geen koelend bosch, met groene kruin,
Geen luchtdoorbalzemende tuin,
Die me ooit zoo welkom was.
Gegroet, o duinen, stuivend zand,
Hier stijgt de wensch voor Nederland,
| |
| |
Hier dacht't Escuriael eens Hollands moed te ontzielen,
Hier, 't kroost der Geuzen vast te kluistren of vernielen,
En fel te straffen voor d'onlijdbren glorieglans,
Dien 't won zoo ver de zee een gramme golf deed ruischen.
De Spanjaerd voelde in 't hart ontembre woede bruischen,
En vlocht reeds om zijn kruin een bloedgen lauwerkrans.
Maer Maurits was de zoon van Nassau; hy zou 't blyven -
Den kring voltrekken van der vaedren eerbedryven,
En storten op 't gedrocht met pletterenden val.
Hy zou op 's lands blazoen, met 's vaders bloed besprengeld,
De zinsprenk schryven, die den sterveling verengelt:
De Belg knielt enkel voor den Koning van 't heelal!
O golvenvlak, gy zweegt om 't heidenwoord te hooren:
‘Op, Nederlanders; slechts de vryheid moet u sporen
Ten onverzoenbren kamp! De vloot steke af van strand!’
Nu raesde weêr uw schoot, dien zee by zeeburcht kliefde.
De haet van Spanje glom als de onverwinbre liefde
Voor Nassau en voor vaderland.
De strijd was brandend heet: de spaensche dweeper brulde,
Als de uitgevaste leeuw, die zoekt wien hy verdelg'.
De zon des zegepraels omhulde
Zich nu voor hem, dan voor den Belg.
Toen daelde een bloedge schim; ja; bloedig, maer omschitter
Met hemelstralenkrans, naer 't nederlandsche volk,
En sprak hun in het hart, door vryheidswrok verbitterd:
‘Wreekt Willem op Hispaenjes dolk!’
| |
| |
Toen rezen voor hun geest die helsche houtmijtvieren -
Die duizenden geveld op Alvas moordschavot,
En 't lot hun toegezegd door Filips soudenieren,
Die beulen in den naem van God.
Toen steunde hooger macht Civilis dappre telgen -
De macht eens volks, dat vry wil aedmen, of vergaen;
Toen stortte Holland neêr, met wraekziek alverdelgen,
Gelijk de ontwakende oceaen.
De Leeuw van Neêrland heeft zijn ketens afgewrongen:
Hy staet, in 't aenschijn van des vyands sperenbosch;
En briescht en brult, weldra door 't tygerras besprongen:
Zijn wraekkreet dondert los.
Die wraekkreet is 't kanon, welks ingewanden rooken.
De dood vliegt, maeiend, op de Spanjaerts af. De hel
Schijnt uitgebroken - de angst op veld en vloed te spooken;
De golvenbergen beven fel.
De siddrende oceaen schijnt aen de onvaste stranden
Te ontvluchten, by 't gedreun, 't gedonder en 't gekraek;
Hy zag 't kastyden reeds van spaensche dwingelanden,
Maer onvolmaekt bleef vryheidstaek.
Nu heeft het veld zijn beurt om hunnen trots te teugelen,
Te wreken, neêr te slaen in 't worstlend Belgenland;
En de engel des verderfs schiet, op ontvlamde vleugelen,
Vast toe, den bliksem in de hand.
| |
| |
Langs de onafzienbaerheid der opgestoven golven
Zwiert, onbestoken en in kalme majesteit,
De vlag der Staten voort: op 't strand, in rook bedolven,
Rijst zy met nog meer heerlijkheid.
Natuer, die dochter Gods, bestrijdt zelv' de aertsbarbaren:
Het barnend zand wolkt op, en blindt hun aengezicht,
Met de onverdraegbre zon. Bedwelmd staen hunne scharen,
En voelen, bleek, den arm ontwricht.
Zy wanen zich bedreigd door meer dan reuzenkruinen.
't Wraekroepend martelbloed valt neêr op Spanjes slaef.
Triomf, Bataef! weêrgalmen velden, dalen, duinen;
De zee weêrgalmt: Triomf, Bataef!
Nu kruipt de Spanjaert in de keten,
Waerin hy 't volk te knellen dacht,
Dat les, noch voorbeeld kon vergeten
Van 't vrygevochten voorgeslacht.
Nu kruipt hy, in het stof geslagen,
Daer 't eerloos graf zijn trots verslindt.
Mendoza siert den gloriewagen
Van Nassaus onverbasterd kind.
Ja, Maurits, schittrend opgeklommen,
Als redder van zijn vaderland,
Doet 's Ibers roofgediert verstommen,
Wiens woede vruchtloos knarsetandt.
| |
| |
Schieten grootsch een Godsstrael uit.
By godvruchte erkentnistraen,
Der omglansde Statenvaen.
Zael des Kapitools van 't Y
Met het sein der dwinglandy!
Wen het, vry, die naderstapt,
Dwinglandy den nek vertrapt.
| |
| |
Aloude broederen, Bataven!
Tradt ge ooit, by Nieupoorts zand en duin,
Op 't graf der helden en der slaven,
En rees tot Gode niet uw kruin?
Heeft u de stilte van die streken,
Waer 't bloed der vaedren vloot by beken,
Met dankverrukking niet bezield?
Schokte u de ontzachlijkheid der wateren,
Die daer de mijmring tegenklateren,
Niet innig, wijl ge er laegt geknield?
Gevoelde gy er niet, Bataven!
Dat gy uw vaderland hervindt
Ter plaets waer God uw recht wou staven,
Trots dwang- en dweepziek staetsbewind -
Waer 't heilige gebeent der vaderen
Het bloed doet vloeien door uwe aderen
Met sneller vaert, met heldentrots -
Waer ge uitroept: ‘Deze grond is heilig:
Hier is het hart voor jammer veilig;
Hier scheurt het zich van 't aerdsche los.’?
Laet ieder veld dan schittrend stralen
(Ja, schittren vreemd gebroedsel blind),
Waer Nederland mocht zegepralen,
En gy uw vaderland hervindt;
Golv' daer der broederliefde stander,
Die over elken Nederlander
| |
| |
Met fiere staetsie zwaeit en zwiert.
Verheven volksherinneringen!
Wat ook de tijdsstroom moog' verdringen,
Gy staet, den schedel gelaurierd.
Gy staet, zoo lang een zoon nog ademt,
Die zeggen kan: 'k Ben Belg, 'k ben vry.
Den aerdbol hield Filips omvademd;
Als 't zeenat, brak zijn dwinglandy
Op deze duinen 't hoofd te pletter.
Dat Nieupoorts naem dan schalle en schetter'
Naest Waterloo en 't Groeningveld!
Almachte, 'k hef tot u de handen:
Uw schild bedekk' de Nederlanden!
Zie daer wat zucht mijn borst ontwelt.
|
|
Auteursrechtvrij