|
| |
| |
| |
Derde zang.
Sotteghem en Brussel. - 4 juny 1568.
Ze is een bloem, reeds half geknot.
willems, Maria van Braband.
Reeds negen maend zijn in het niet gevlucht
Sints Egmonts gâ den dappre zag verstooten
In 's kerkers nacht, en diepverlaten zucht.
Het dertiental van heur geliefde loten
Dringt te vergeefs, den kinderlach in 't oog,
Om moeder heen, in 's jammers boei gesloten.
Slechts als zy voor den God der vaedren boog,
En bad: Schenk hem de zoete vryheid weder!
Was 't, of tot haer een troostend engel vloog.
Nu vest haer blik zich op den Bybel neder:
Alom leest zy de redding van Gods volk,
En in haer borst aêmt stil vertrouwen teeder.
Dan leest zy 't boek, alouden waerheidstolk,
Dat de eeredaên der Belgen blijft bewaren,
Schoon haer de nacht der eeuwen overwolk'.
| |
| |
Zy ziet hun heir, trots Cesars adelaren,
Als halve goôn, fier en ontzachlijk staen;
En, vallen zy, den dood in 't aenzicht staren.
Zy ziet de wraekgezinde lelievaen
Den vlaemschen leeuw, bedreigend, tegenzwenken,
En door zijn klauw in 't voetzand nederslaen.
Maer ook die roem doet haer aen Egmont denken.
't Omlauwerd hoofd zal licht een schandlijk graf;
Tot loon ontfangen op Alvarez wenken!
Zy ziet omhoog: er daelt geen troostlicht af.
Zy vat heur harp, lang aen den wand gehangen,
En proeft of zy wellicht wat laefnis gaf.
By dof akkoord ontvloeien haer deez' zangen:
Koom, Egmont! Een duifjen zat stil onder 't loof
Van d'eenzamen popel gedoken;
En wachtte op den doffer: een adelaer stoof
Hem tegen; een bloedbad bleef rooken.
En 't duifjen, dat al hare wellust nu derft,
Stort, duizelig, neêr van de takken, en sterft.
Koom, Egmont! Twee dadels ontloken zoo schoon,
Recht over elkander: de stormen
| |
| |
Ontvloden hun kerker, op brullenden toon:
Een boom valt ten prooi aen de wormen.
De dadel, die treurig zijn wederpaer derft,
Verkleurt, en, van lieverlêe dorrende, sterft.
Koom, Egmont! Uw gade verteert van verdriet.
Dra vlucht hare ziel uit den kerker.
Vang d'adem der veege op, eer de adem haer vlied'!
Dit dulde onze rampenbewerker.
Koom, Egmont! Mijn wang is van weenen ontverwd.
Sabina verlangt u te zien, eer zy sterft!
Haer toon bezwijkt, verdoofd in liefdesnikken.
De harpe trilt in haer verlamde hand,
En voller traen ontschiet haer sombre blikken.
Reeds heerscht de nacht, die 't aerdrijk overspant
Met zwarten dosch. 't Is alles ingeslapen:
Sabina waekt, door kommer overmand.
Verschriklijk blijft heur hartewonde gapen:
De slaep drijft toe, met teeder medely',
En sluit haer oog. - Haer lot is omgeschapen!
O zoete slaep!... Een droom daelde aen diens zy’,
Gehuld in 't goud, in lentemorgenluister.
Heur gade koomt; heur gade keert weêr vry!
| |
| |
Toledos hand verbrak des Graven kluiste
En Egmont zinkt aen heur getrouwe borst.
O zaligheid! Waerom vlood droom en duister!...
En schooner rijst de ontvlamde morgenvorst,
En zy ontwaekt met hem begroetende oogen.
Zy hoopt, herleeft: heur ramp is opgeschorst.
Weêr klinkt de harp, door blanken arm omtogen.
Bly galmt heur lied, waer liefde in zegepraelt;
Een Alva-zelf waer' licht er door bewogen.
Zy scheen een hemelgeest, in 't stof gedaeld.
Hy koomt, de geliefde! - Een doffer ontvlood
Des sperwers bloedgierige klauwen.
Weêr koestert hem 't gaeiken in donzigen schoot;
Geen angst kan ze langer benauwen.
Weêr kirren ze zachtjens, en aedmen genot.
Sabina verzuchtte tot Nederlands God.
Hy koomt, de geliefde! - Een roozenstruik stond
Met schuchtere botjens te blozen.
De donder bonst neder - de donder verzwond;
't Plascht regen: de botjens zijn roozen;
En 't boomtjen staet geurig, het onweêr ten spot:
Sabina juicht innig tot Nederlands God.
| |
| |
Hy koomt, de geliefde! - 's Lands boei is geslaekt.
God-zelf wilde Neêrland beschermen.
Hy koomt: hy snelt henen, van geestdrift ontblaekt,
En knelt weêr de zynen in de armen.
Gods hand heeft het monster der tweedracht geknot.
Sabina knielt, heemlend, voor Nederlands God!
Sabina knielt, een engel onder engelen.
Zy lacht; heur kroost beklautert hare kniên;
Zy voelt hun kus - hunne armtjens haer omstrengelen.
Haer zal niet meer en rust en heil ontvliên.
Als moeder juicht ze, en zal als gade juichen,
En naest den Held aen Gode 't offer biên.
Wien ziet ze daer ten gronde voor haer buigen?
Een gryzaert, uit het gentsch kasteel gekeerd.
't Omneveld oog schijnt diepen rouw te tuigen.
- Rijs op: waerom u in het stof verneêrd,
O gryzaert? - Gy, mevrouw, kniel voor Gods zetel,
Voor Filip niet, die Neêrlands val bezweert.
- Hoe 't monster zich in onze rampen ketel',
God waekt, mijn beste! - En 't spaensch geweten slaept.
Mevrouw! God weet, of Alva niet vermetel....
| |
| |
- Wat nieuwe ramp?... Spreek op!-Een afgrond gaept
Voor Egmonts voet. Hy leeft, maer aengevallen,
Door Alva, die in martling wellust raept.
Hy leeft, vervoerd naer Brussels sombre wallen...
De bloedraed wacht! - De bloedraed (roept zy uit)!
Dit woord... geen donder kan zoo plettrend knallen.
- Erbarming (gilt de vorstelyke spruit)!
Erbarming!.... En de zael weêrgalmt: Erbarming!
Op doffen toon, als waer de tombe ontsluit!
- De Algoede leeft, de vader der ontferming
(Lispt de achtbre man, schoon zelf ook troosteloos):
Sabina, hoop op Egmonts blyde omarming!
O lieve Hoop, met Edens frissche roos
In uwe zwierige en omglansde lokken,
Maer zonder doorn, en met onslensbren bloos!
Sabina roept: Welaen! welaen! vertrokken!
Naer Alva heen, naer Brussels wal gevloôn.
Licht kan mijn bede een spaenschen boezem schokken.
Reeds blauwt van verre 's Hertogs ijsbre woon.
Haer rechterhand, al sidderend, omknelde
Een liefdepand, haer negenjaergen zoon.
De gryzaert, die haer eenzaem pad verzelde
Droeg op zijn arm heur minlijk jongste wicht,
Voor 't welk haer borst van moedermelk nog zwelde.
| |
| |
Genaderd tot de poort van 't burchgesticht,
Reikt de achtbre kruin heur liefeling haer tegen:
Zy kust en dekt het met een sluier dicht.
De ontzetbre poort stapt ze in: de krygers zwegen,
Verbazend voor 't ontzachvol aengezicht:
Het bleek zy was uit vorstenstam gestegen.
Een hopman naekt, verneemt haer bedetael,
En spreekt geen woord, maer snelt naer Alva henen,
En wenkt van op den drempel van de zael.
Een kind ter hand, is zy daer reeds verschenen
Met grootschen tred. Slechts krygers in het stael
Ontmoet haer oog, maer vrees en angst verdwenen.
Ze ontwaert nu eerst, daer zeetlend als een vorst,
Een Spanjaert, die elks hulde scheen te erlangen.
Met yzren plaet by yzren plaet omschorst.
Hol was zijn blik, argwanig; bleek zijn wangen.
De zilvren baerd hing, golvend, op zijn borst,
Door 't gulden Vlies met gouden band omhangen.
Die holle blik blijft onbewogen zien.
Sabina knielt, voor Alva neêrgebogen!
Haer zoontjen plooit aen heure zy' de kniên.
- Sabina koomt tot u om hulp gevlogen.
U smeekt een vrouw, de gâ van Egmont, wien
Een talrijk kroost beweent met minnende oogen.
| |
| |
De boei vernijpt de zegeryke hand,
Die Frankrijks macht verbryzelde - den hoeder
Van 't vlaemsch gewest, by burgeroorlogsbrand.
Red Egmont, red zijn kindren, red hun moeder!
Hy is de zoon van 't lydend vaderland,
Een held, een ridder! Heirvorst, red uw broeder!
Haer stemme stierf in een verkropten snik.
En stelploos gudst een tranenstroom ter neder
Van heure wang, gedoodverwd nu van schrik.
Red vader (smeekt haer schreiend zoontjen teeder)!
Maer kalm en koel bleef de eigen holle blik.
Sabina rijst, hervat heur krachten weder;
Ze ontsluiert voor zijn oogen 't jonge wicht:
Mijn laetste telg! O, wil mijn rouw niet tergen,
Denk aen uw gade, uw kroost en Gods gericht!
Zy zucht, en knielt nog eens om troost te vergen:
Maer 't kind, verschrikt voor Alvas streng gezicht,
Wil aen den moederboezem zich verbergen.
Zijn yzren arm rijst op: Vertrek, mevrouw!
Op morgen wordt de kerker hem ontsloten.
Zy rijst: een droeve lach vervangt heur rouw.
't Was de eerste lach door Alva ooit genoten,
De laetste lach dien hy ontfangen zou.
Op morgen... God! wie kan de hoop verstooten?
|
|
Auteursrechtvrij