|
| |
| |
| |
't Ros Beyaert.
't Ros Beyaert is verheven.
Aymon sloeg zijn zonen ridders,
En schonk Reynout burg en land,
En een ros met brandende oogen,
Fel van klauwen, fel van tand.
't Rees een voet uit boven de andre,
Zynen broedren toegezegd.
‘'t Is te klein voor my, riep Reinout,
En te licht voor noodgevecht!’
Stout heft hy de vuist, en werpt het,
Tusschen de ooren, dood ter aerde,
Als trof hy een vliegjen aen.
| |
| |
Dit zag de oude graef, en juichte:
‘Zoon, ik heb een reuzenpaerd,
Sterker dan een tiental rossen,
En in yzren stal bewaerd.
Beyaert is 't, die uit de lenden
Van een dromedaris spruit,
En een sperwer voor zou rennen,
Pas ontvlogen aen de muit.
Man des doods waer' hy, die 't naekte;
En 't verbijt, als hooi, een rots.’
‘- Vader, o, dit ros zy 't myne!’
Riep de held, met koenen trots.
Tot het reuzenros getreden,
Slaet hy 't met ontzachbre vuist,
Springt er op, bedwingt en leidt het,
Hoe het woedend briescht en pruischt.
Koning Karels zoon, vol afgunst,
Hoonde Reinout vuig en valsch.
Fluks hieuw de opgestoven ridder
't Vorstlijk hoofd hem van den hals.
‘Op, baronnen (riep de koning)!
Snelt te wapen, wreekt mijn bloed.
Aymons ras ontvlucht op Beyaert
Aen eens vaders torengloed.’
| |
| |
De op het ros gezeten ridders
Wekten 't aen, en 't schoot hervoor.
Als een dolvergramde boschleeuw
Brak het 's vyands speeren door.
Alles sloeg het op zijn doortocht
Met zijn yzren hoeven dood;
Waer men 't woedend voort zag hollen,
Sidderde alles; alles vlood.
Koning Karel werpt hun moeder
En bedreigt haer (schoon zijn zuster)
Met een schand- en schriklijk lot.
‘Ga, dat zy het ros my leevren,
Dat hen telkens redde uit nood!
Dan zal ik genade u schenken
En den telgen van uw schoot.’
Reinout door de traen bewogen,
's Moeders biddend oog ontspat,
Stond, al zuchtend, 't waerde ros af,
Waerder, ja, dan staf en schat.
Aen den hals twee molensteenen,
Wierp men 't in den snellen vloed.
't Ros kwam boven, zag den ridder,
En verhief den reuzenvoet.
| |
| |
En het sloeg de molensteenen,
Als een sprokken ysklomp, stuk;
Kwam aen land, liep by zijn meester,
En herschiep in vreugd zijn druk.
‘Ridder, geef my Beyaert weder!’
Riep de vorst, vol torengloed.
En met zwaerder molensteenen
Wierp men 't in den snellen vloed.
't Ros kwam boven, en zijn oogen
Dwaelden naer het dierbre strand,
Als een held die stervend uitziet
Naer 't gewest van 't vaderland.
't Ros kwam boven, zag den ridder,
Sloeg de steenen bots van een,
En het liep weêr naer zijn meester,
Vry en vrolijk brieschend, heen.
‘Ridder, geef my Beyaert weder.
Zie niet om meer (riep de vorst)!
Anders kan het niet verdrinken,
Schoon 't geheele rotsen torscht.’
‘- Zie daer, koning; maer zoo 't nog eens
Zich uit 's afgronds armen redt,
Lever ik mijn vriend niet over;
Want mijn boezem hijgt verplet.’
| |
| |
En men bond een steengevaerte
Beyaert vast aen hals en voet,
En men plofte 't plotslings neder
In den opgeschuimden vloed.
't Arme dier kwam nog eens boven,
Brieschte nog eens naer zijn heer,
Maer aenschouwde hem niet weder,
Zuchte, en zonk in d'afgrond nêer.
|
|
Auteursrechtvrij