De spellingsoorlog

[p. 87]

XIV.
Archeomaen.aant.

‘De letter stelt ons vaek der woorden beeldnis voor.

Treft niet de bOl te zaem des lezers oog en oor?
En ziet gy biet in Baerd 't appendix van de lippen;
Hoe zult gy aen de kram, die naer u grypt ontglippen?
Staet Ia niet vast gelyk een onverschrokken held,
Terwyl ge by 't pAlet den ezel ziet? vermeldt
De wYn den beker niet? toont niet de Want vier vingeren
Die zy omkleedt? toont niet de Slang, haer wonder slingeren;
De Zwaen, of liever Swaen, haer hals, die aerdig buigt,
En van de aenvalligheid der kronklende Esse (S) tuigt!
Ja, de oude Spellingtrant, nog maegdlykschoon en zuiver,
(Is 't wonder, zoo ik by 't verhael dier schending huiver?)
Dat was het neusje van den zalm, dat 't kruim en puik,
Zoo deerlyk eens verknoeid door 't Siegenbeesch gebruik.
Kan zethel zonder h ons wel een rustplaets bieden?
Doet reeds de Slingering der Sweep niet angstig vlieden?
Hervindt ge in 't galghevelT niet hare beeldnis? Gist
Wat Cingel zeggen wilt, zoo 't woord de C ooit mist!’

Zoo sprak Archeomaen: 'k vertel u geen vertelsel,

En zacht stierf hy den dood van menig dwazer stelsel.