De spellingsoorlog
(1842)–Prudens van Duyse[p. 64] | |
Op enkele onverzengbre lauwerbladeren,
Heft hy de bloote kruin; hy kent der vaderen
Geschiedenis en tael; als een orkaen
Dreunt zyne basstem: ‘Tael- en landgenooten,
Waer draeft gy heen? wat dolheid grypt u aen?
Den letteroegst van Holland te verstooten!
Vergeet gy, dat er 't zaed van werd gezaeid
Door Belgen, die vol Taelkunstyver waren;
En dat dit zaed, de hoop van welige airen,
Eer 't rees, door Staetstorm over is gewaeid,
Naer Hollands grond, die 't kweekte, en in mogt gaêren.
Kwam u de naem van Maerlant niet ter oor,
Hoogzeetlend in het Vlaemsche letterkoor -
De heilge naem van d'achtbren leek, ten Vader
Der gryzen dietschen dichters al te gader?
Eerbiedige elk die stoute letterster,
Zoo flonkrend in der middeleeuwen duister -
Die baek, die op de Taelkunstzee van ver
Haer glansen schiet met ongetaenden luister.
Nooit droomde hy van 't nutlooze onderscheid,
Met middeleeuwsche schoolspitsvondigheid
Door u beschermd, in woorden die verscheelen
Van aenschyn, maer in de eigen klanken deelen.
Eerbiedig 't hoofd, omkroond met gloriestrael,
Den schryver van den Spiegel historiael....’
Op eens ontstaet er onder Maerlants hateren,
By 't woord diens Spiegels, hoe vol Taelontzag,
Een bittre, ja, een sardonieke lach,
| |
[p. 65] | |
Met luid geschimp en langweêrgalmend schateren:
‘Vermolmde tael! verslenst, verdord gebloemt!
Waerom dien Maerlant hemelhoog geroemd?
Is 't hy niet, die te Damme ligt te slapen
In vrede, en dien men Uilenspiegel noemt?
Wy, Meesters, ons aen zulken schalk vergapen!
Hoe! leenden wy, aen 't hoofd der scholeknapen
Gezeteld, niet door menig boek in 't Fransch
Aen 't hedendaegsche Belgisch Vlaemsch weêr glans?
Werd niet de tael sinds Maerlants pen, althans
Sinds Uilenspiegel, ganschlyk omgeschapen.
|
|