|
| |
III.
Hy zegt, en stapt in 't gryze heiligdom
Des wouds, terwyl de dag allengskens klom.
Hy stookt het plan in zyn verbeelding heet.
Reeds draeft een brief op Tweedragts vlerken, breed
Ontploken, voort naer Vlaemsche school by school,
Die met den val van Hollands monopool
Ontwaekten, als de kruiden op een graf.
Verbroken ziet hy Neêrlands Spellingstaf,
Sinds † A B C weêr mogt herleven,
Met Approbatur, een van zyne neven!
| |
| |
Maer schoon de morgen, van de roozenspond
Gerezen, reeds het halve wereldrond
Verkwikk', ligt nog in diepe sluimering
Een man, wien steeds de Tael ter harte ging;
Doorsuld is hy met Roomsche en Grieksche tael,
Gelyk Achil, bestemd ten zegeprael,
Doorvoed was met het merg uit leeuwenschonk.
't Is Bormans, wien onbluschbare iever klonk
Aen ruwe taek: hy moet de schryvers wikken,
Die 't Spellingskleed in kunstplooi willen schikken.
Ze ontzonken, lang na 't slaen van middernacht,
Zyn matte hand; hy sluimert zoet en zacht
In leuningstoel; zyn lampje is uitgeblaekt,
Zyn brein werkt voort: een visioen genaekt.
De Moedertael, geen lauwergroen om 't hoofd,
De wangen bleek, de blikken uitgedoofd,
Met losgerukte vlechten, doodsch van mond,
Dwaelt voor hem, als verlaten moeder, rond.
Ze is uit een school met veêrkracht losgebroken,
In hoop van door haer kroost te zyn gewroken.
Zy dwaelt in 't bosch, voorheen aen Thor gewyd,
En smaekt wat rust, en staert op beter tyd.
‘Dra, zegt ze, slaet voor my 't verlossingsuer.
De vryheid daegt: helaes, ik kocht ze duer!
De Vlaemsche pen ontwaekte in Vlaenderland,
En eenmael gruwt de Belg van slavenband.’
| |
| |
Een vreugdetraen dropt hare wangen af.
Daer ryst, als uit een dampenbrakend graf,
Een draek; het oog van razerny ontvonkeld,
Is hy de Maegd reeds dreigend toegekronkeld.
Een regenboog kleurt zyn geschubde huid;
Hy slaet de geeselende wrongen uit;
Zyn kromme klauw grypt naer zyn buit, wanneer
Een Perseus daegt, met onversaegde speer.
Het monster brult, en blaest, by helsch gedruis,
Een walmenvloed uit toornig neusfornuis.
Van zyn gebrul weêrgalmt het schuddend bosch;
De onnoozle berst in jammerkreten los,
En Bormans, diepgeschokt, het bloed in de aêren
Byna gestold, ontwaekt met klamme hairen.
Hy weet, dat ook uit vizioenen 't licht
Der waerheid voor 't ver dragende gezicht
Soms uitbreekt - dat door snoode drift vervoerd,
Een basterdkroost de Moedertael beloert,
En om den twist voor letters innig lacht,
Gelyk de hel, wanneer de vreê versmacht.
Hy weet het, ja, maer weet ook, dat ons land
Nog mannen telt te groot voor slavenband,
Al smeedden dien zelfs gryze scholevossen.
Hy vat de pen, en roept: ‘'k Zal u verlossen!’
|
|