Nazomer(1859)–Prudens van Duyse– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 195] [p. 195] Vaderzucht. Eerlang zal van der aerd verdwijnen Mijn voet, gedrukt in 't vliegend stof. Geen zon, of maen, of starrenhof Zal 't pad des pelgrims meer beschijnen. En 't licht, dat mij te wekken plach, Zal nu mijn sponde ledig vinden, En mij vergeten vele vrinden, Wellicht alreeds den tweeden dag. Maer de adem, mijner borst ontvloten, En mijnen zangen ingestort, Toen ik mij had ten kampe omgord Voor 't woord, in lichtstrael uitgeschoten; Maer elke zucht vol teederheid, Gevloeid met tranen uit mijn harte, En tuigend van der vreugd en smarte, Den mensch en vader toebereid; Maer elk gebed, op liefdewieken, Gesneld ten Vader van 't heelal, Dat is wat me overleven zal, Als bloot mijn graf den dag ziet krieken. [pagina 196] [p. 196] Die zangen, zuchten, beden staen En leven om mijn sluimerstede, Als bloemekens van liefde en vrede, En geuren licht den pelgrim aen, Die, daer te ruste neêrgezeten, In 't avonduer vol zoet genot, Voor 't scheppingsruim en d'eeuwgen God Zijn reisvermoeidheid mag vergeten. Indien hij mijner dan herdenk', Beminn' hij 't kroost, dat ik beminde, En dat hij trouw den vlaemschen vrinde Wat vriendschap in mijn kindren schenk'! Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij