|
| |
| |
| |
t'Huiskomst
I.
Weder blinkt gij, avondsterre,
Die voor mij, na gantsch een dag,
Ver van 't huisgezin verloren,
Ook de star der hoop doet gloren,
'k Mocht dees morgen niet den zegen
Dankbaer schenken aen mijn kroost;
'k Heb met moeder niet gebeden,
Als ik 't huis ben uitgetreden,
En ik eische daervoor troost.
Vóor den eersten ochtendschemer
Stil vertrokken uit mijn woon,
Kuste ik vluchtig slechts de wangen
Van mijn kroost, met slaep bevangen:
Zie, ik koom, en eisch mijn loon.
Ja, ik eisch het van u allen,
Bij wier namen 't hart mij zwelt,
En wier ziel ook bij die starre,
Blij verwelkoomd, reeds van verre
Vaders weêrkomst tegensnelt.
| |
| |
Ach, de stoomkoets, hoe zij heenbruist,
Hoe door de onafmeetlikheid
Fladdert, rolde voor mijn liefde
Veel te traeg, die 't ruim doorkliefde,
Als de strael die 't lîcht verbreidt.
Ach, wat gold mij 't lachendst landschap
Koud liet gij me, frissche beemden,
Groene bosschen! - 'k Was bij vreemden;
'k Hijgde stil den mijnen aen.
'k Heb den wandelstaf hernomen,
En mijn ziel draeft mij vooruit.
God! de hamer mijner wooning
Dreunde reeds: wat reisbelooning!
't Is mijn kroost dat mij omsluit. -
Dat, mij tripplend toegevlogen,
‘'t Welkom, vader!’ tegenroept,
En, terwijl ik nederbukke,
En op 't mondje' een kus hun drukke,
Kleen en groot, bekoorlik groept. -
Dat mij, hupplend, brengt tot moeder,
Die mij de armen tegensteekt,
En mij toeblikt met dien stralen,
Die tot in den boezem dalen,
En waer huwliksliefde in spreekt.
| |
| |
Zou 't de kindren thands niet lusten,
Wilde een waerde vaderhand
Onder hen wat lekkers deelen,
Of gaf ze iets om meê te spelen
Aen het jongste liefdepand?
Nu dat zij! - O, 't minst herdenken
Is aen 't kind zoo wellekoom.
Vaders reislast is verdwenen,
Vaders huislust is verschenen
Met zijn ouden liefdedroom.
Weder kwispelstaert de huishond,
Minnend schepsel, om mij heen;
Weder springt en zingt in 't muitjen,
't Sijsjen, huisbezielend fluitjen,
Tot zijn rustuer ook verscheen.
Eer de nacht daelt, en hun liefde
Mij godvruchtig weêr omsluit,
Stijg' mijn dankbeê Gode tegen, -
Storte ik weêr mijn vaderzegen
Op die lieve hoofdjens uit!
| |
II.
O, wat was ik eens rampzalig,
Toen geen hart nog rustte op 't mijn;
Toen 'k mijne ouders had verloren,
En ik de avondster zag gloren,
Zonder troostwoord in die pijn!
| |
| |
Nu eerst weet ik, wat zij wilde,
Die verschriklike eenzaemheid,
Die me, ook in 't gewoel verplette,
En haer looden voeten zette
Op mijn boezem nat beschreid.
Nu eerst weet ik, wat zij wilden,
Al die zuchten mijner jeugd,
Toen ik 's avonds 't veld doordwaelde:
Tijd, die leed met lust betaelde,
En wien 't mij zoo gaerne heugt.
Nu eerst straelt voor mij de toekomst
Ook in mijn verleden door,
En voert liefde en dank me, als vader,
D'Oppervorst en Schepper nader,
Die tot leenheer mij verkoor.
Nu eerst voel ik 's levens waerde
En keer telkens weêr vol blijheid
Naer mijn woon, als burch der vrijheid,
|
|
Auteursrechtvrij