|
| |
| |
| |
Natalia.
Eerste elegie. 1832.
| |
| |
Dat zy, die u baerde, zich verheuge!
Spreuken, XVIII 25.
| |
| |
| |
Eerste Elegie.
De dochter.
I.
Gezegende Engel Gods, der brave weêuw geschonken,
Die aen uw zyde nog van vorig echtheil droomt,
Wen haer, nu langer niet aen de eenzaemheid geklonken,
't Geluk van hare jeugd weêr 't harte binnenstroomt,
In u herleeft die jeugd, in u mag zy genieten
Met al de zaligheid, die slechts een moeder kent.
Wat lieve tooverdroom sinds lang haer mogt ontschieten,
Die blyft nog, en zy dankt voor wat de Heere zendt.
| |
| |
Herinnert ge u den tyd, dat ge aen heur voeten speelde,
En ze op u roemde als 't puiksieraed der kuische gâ,
En, als de slaep reeds wenkte, u met een kus bedeelde,
By 't woord: ‘God zegene en bewaer' Natalia!’
En, in den winterkoû, zelv' met verkleumde vingeren
Uw leedjes dekken kwam, en, in de ziel verblyd,
De lust niet kon weêrstaen nog de armen eens te slingeren
Rond uw geliefden hals; herinnert ge u dien tyd?
Ja, gy vergeet ze niet, die onvergeetbre dagen,
Waerin de liefdeband zyn knoop heeft toegehaeld,
Terwyl de zegen, door haer mond dan voorgedragen,
U nog elk avond uit hare oogen tegenstraelt.
| |
II.
Wanneer de tempelklok, die over d'egâ rouwde
Der beste Moeder, u naer 't Godgewyd altaer
Herroept, dat ge ook in rouw by Vaders dood aenschouwde,
En gy, met stillen tred, hervoort stapt nevens haer,
Dan zegt een moeder vaek: ‘Daer gaen ze weder beiden,
Gelukkig door elkaêr, elkaêr tot een heelal.
O, 't uer zal bitter zyn, als ze eenmael moeten scheiden,
En op haer lippen 't jongst vaerwel besterven zal.
| |
| |
Een vader heeft gewis op d'oever van het leven,
Toen reeds zyn koude hand onmagtig nederviel,
Die aengebeden telg zyn zegening gegeven,
Gevloten in een traen uit zyne ontvlamde ziel.
't Was zoo. Reeds voelde hy het plegtig doodsuer naken,
En zegende u, zyn schat, zyn overdierbaer kind.
De liefde deed zyn borst, zyn veege borst nog blaken
Voor u, Natalia, die hem zoo had bemind;
Voor u, Natalia, die zielsgeheimen kende,
Der vrouw alleen vertrouwd, opdat zy lave en redd';
Voor u, die vroeg ten troost verstrekte van de ellende,
En voor geen zorgen deinst, by Moeders ziekenbed.
't Is stichtlyk u te zien, met saemgepreste palmen
En neêrgeslagen oog, verdiept in smeekgebeên,
En naest uw Moeder neêrgeknield, by 't wedergalmen
Des hallels, als in 't ryk der eeuwge zaligheên.
't Is treffend u te zien op 't heilig graf der vaderen,
Met hun godvruchtigheid en eenvoud nog bezield.
Ge zyt de roos gelyk, die onder leliebladeren
By 't morgenrood verschuilt, als gy naest Moeder knielt.
O, kon het stoflyk oog 't onstoffelyk doordringen,
Dan zag 't een' Serafyn, met starrenkrans omstraeld,
De goddelyke harp der vlekkelooze kringen
Verlatend, en op aerde in 't heiligdom gedaeld,
Waerin gy nederbuigt; 't ontwaerde in al zyn trekken
De zaligheid, die ginds niet siddert voor een graf;
Ja, 't zou in 't lief gelaet den vader zelv' ontdekken,
Die teeder voor u bad, wanneer hy u begaf.
| |
| |
't Zag hem in de offerschael uw reine beden zamelen,
En 't stof ontsnellen met dien bovenaerdschen schat,
Den weêrklank eener ziel, die onder 't zuchten-stamelen,
De liefdevlam voor God en Ouders slechts bevat.
| |
III.
Bemin die Moeder vry: wie kan het meer verdienen?
't Was weinig, dat ze u eens bewaekte, als 't nachtkrip viel,
Haer woord vertolkte u vroeg het woord des Ongezienen;
Zy laefde uw lip met melk, met leer en les uw ziel.
't Scheen hooger wysheid, die aen 't moederhart ontvloeide,
Gelyk der gouden luit 't oorspronkelyke lied.
Haer hoop was 't, die uw hoop aen 't eeuwig leven boeide,
Vertroostingvolle star, waer onze nacht voor vliedt.
Zy wees u op die star eer nog uw rede ontwaekte,
En aen heur rein gevoel ontstak zy uw gevoel.
Toen gy, nog waggelend, den moederschoot genaekte,
En u nog vasthield aen haer kleeding of haer stoel,
Deed zy, by lieven lach, alreeds uw handjes paren,
En, als een engeltje op uw knietjes neêrgebukt,
Leerde u het Vader ons; als wierook opgevaren;
Dan reeds heeft ze in uw hart de godvrucht ingedrukt.
| |
| |
Bemin de Moeder vry, die dag en nacht verzinde,
Hoe ze u bevryden zou voor elke vlek en spat.
Bemin de Moeder vry, die u zoo vurig minde,
Voor ge onder 't zonnelicht nog plaets genomen had!
| |
IV.
Als weêr de lente 't volk naer d' opgepronkten akker
Verlokt, waer 't koele loof het lachend overspreidt,
Als 't tripplend voetje weêr, naer luchte dansen wakker,
Den eersten vedeltoon, als vreugdesein verbeidt;
Als op den wandeltogt, by gouden zonnestralen,
De zyden zondagstooi der schoonen hoogmoed streelt,
En ze in des jonglings blik, als vrysters, zegepralen,
By wie gevleide waen het zoetst genoegen teelt,
Dan is 't u stil vermaek tot Moeder zacht te naderen,
Op 't ziekbed uitgestrekt, en haer by 't vriendlyk woord,
Het tuiltjen aen te biên, dat gy woudt zelve gaderen,
En waer het bloemtje in prykt, dat haer het meest bekoort;
Of 't schrift te lezen, dat haer nog vermaek kan bieden,
En nutte leering schenkt aen ouderdom en jeugd;
Dan voelt gy de uren schier als oogenblikken vlieden,
En smaekt al 't hemelsche der liefderyke deugd.
| |
| |
Laet zwellen dan van trots de ondichterlyke zielen,
Wier schoonheid schittren wil by 't wulpsche bal-geglans;
Laet maegden in het stof voor Modes altaer knielen,
Uw onschuld is uw roem, uw Moeder is uw krans!
| |
V.
Wanneer gy in het veld moogt aen haer zyde treden,
Na de afgelegde taek in 't zwygend avonduer,
Geniet uw jonge ziel, van driften onbestreden,
Het zoet der kindermin by 't schoone der natuer.
Gy vindt ze dubbel schoon, kunt gy tot Moeder spreken:
‘Hoe lieflyk daelt de nacht! hoe frisch is de avondstond!
Hoort gy dien waterval, by de ingeslapen streken.
Zoet waeit het windeken de geurge velden roud.
In 't eenzaem wolkgewelf ontwaekt een enkle starre,
Als een vriendin, de troost der ramp die eenzaem schreit.
Alleen de dog doet zyn getrouw gebas van verre
Weêrgalmen, en beschaemt de lage ondankbaerheid.
Alleen de visscher op den vloed verheft de zangen
Langs 't eigen meir, dat eens zyn vader zwerven zag.
Hy zwygt, en alles zwygt: ras zal zyn kroost weêr hangen
Aen vaderlyken hals by zegen, lonk en lach.
| |
| |
Van 't gothisch torenspits verspreidt zich door de wolken
De stem van 't heilig brons, den wandlaer tot vermaen.
Het veld is stom, maer fakkels spranklen, en bevolken
Het plegtig hemelruim!...’ Dan is uw bede een traen!
| |
VI.
Eens - vader rustte reeds - als de avond nederdaelde,
En 't teeder maenlicht traeg geheimvol oprees, dat,
Gelyk een tempellamp, tot in het harte straelde;
Eens, dat gy weêr 't heelal voor haer alleen vergat,
Waert ge op een zodenbank aen heure zy' gezeten,
En vestte 't minnend oog op 't eerbiedwaerd gezicht.
Gy hadt elk onheil, zelfs uw Vaders dood, vergeten,
En smaekte 't voorgevoel der vreugd in 't eeuwig licht.
‘Myn Moeder, lispte gy, wat zyn wy wel te samen!’
- 't Is waer, was 't heilig woord, door haer gevoel gebaerd;
Woord, daer eenvoudigheid en moederliefde in aêmen,
Gelooven doet gy nog aen rein geluk op aerd!
Schoon is de wedstryd van een heilge kinderliefde;
Uw broeders minnen ook hun Moeder rein en teêr,
Maer in den jammernood, die de arme weduw griefde,
Zyt gy toch de Engelin, gezonden van den Heer.
| |
| |
| |
VI.
Zie daer het beeld der maegd, die ieder moet beminnen.
Voorwaer, gelukkig, die ze kind of zuster noemt!
Haer liefderyke hand strooi' lang, met blyde zinnen,
Op Moeders winterpad het geurigst lentgebloemt!
En moog' de Hemel reeds op aerde 't loon haer schenken,
Dat hy aen kinderliefde op aerde heeft beloofd.
Zy leve, altyd gelaefd door zaligend herdenken,
En strekk' haer de ouderdom tot krans om 't brave hoofd!
Ja, rolle eene eeuwe lang de heilstroom harer dagen;
Als de, uit den boezem van 't gebergt gestraelde, bron,
Zoo zuiver vloei hy voort! zy smaek' vol welbehagen
De lust van wel te doen tot 's levens jongste zon!
Dat zulk een voorbeeld elk tot kinderliefde wekke!
En schoon de Denderstad, haer wieg, tot puin verga,
Dat nooit der tyden nacht heur eernaem overdekke,
En naest Antigoné noem' men Natalia!
De Denderstad kan 't vry met éénen mond verklaren:
Geen dochter overwon ze in dien gewyden gloed.
Slenst, roozen! lauwren, dort! zwygt, vaderlandsche snaren!
Zy is zich zelv' genoeg, by 't zelfvoldaen gemoed!
|
|
Auteursrechtvrij