|
| |
| |
| |
Nicolaes Zannequin.
1328
‘Die mij bemint, volg' mij ten strijd!’
Riep Philip van Valois, en sprong
Den leliezetel uit, vol spijt.
Hij vloog op Vlaendren af, en drong
Hervoort in 't harte van den lande,
En droomde bloed, en Vlaendrens schande.
Maer groot door moed, hoe kleen in macht,
Was Zannequin ook opgestaen:
Hij peinsde aen 't dapper voorgeslacht,
En dreef den Westervlaming aen,
Om, als een vrijman, tegen slaven,
Gelijk te Groeninghe, te draven.
De boezem sloeg hem forsch en fier,
Bij 't hooren van dat zwellend heir,
Naer Vlaendren stormend, als een gier.
De Vlaming peinsde op tegenweer,
En riep: ‘Ik zal mij morgen, vrinden
Van Philip, in uw schoot bevinden.’
| |
| |
De vreugde woelt in tent bij tent,
Men schatert weêr verwoesting uit,
En klinkt en drinkt, en raest en rent:
Want Geeraertsberge is Robbrechts buit.
Hij heeft de vlam er op ontteugeld,
Die gansch de vesting overvleugelt.
't Is feest in 't kamp. Een Vlaming koomt,
En dringt de losse wachten door.
Het is een visscher, onbeschroomd,
Dat hem vijandig stael doorboor':
Hij biedt zijn ware, en schertst in vrijheid
Bij 't heir, vol uitgespatte blijheid.
Daer zit Philip, in veldheerspracht,
Door kostelijke tent bedekt.
De snoevende adel zingt, en lacht,
En speelt, door wijnvocht opgewekt;
Graef Robbrecht juicht zijn krijgseer tegen;
Een stad, in vlammen opgestegen!
De Vlaemsche visscher, met zijn kap,
En leedren gordelriem en tasch,
Beluisterde 't verwaend gesnap
En vloekgetier op 't Fransche ras,
Bij d'eed van 't nietig volk te pletten,
Dat tegen hen zich dorst verzetten.
‘Hier, hopliên, riep de wondre man,
Hebt gij een kolfje naer uw hand!
| |
| |
Hij kieze, die nog kiezen kan:
De visch smaekt goed in Vlaenderland.’
Hij bood zijn waer', bij vreemde sprongen,
En liet ze in 't einde, lang bedongen.
Reeds stapte hij den derden dag
In 't zorgloos kamp met versche waer',
En trok er uit. Met Judas lach,
Roept hem een krijger toe: ‘Wie daer?
Treedt ge ons ter kampbespieding nader?
De duivel zijt ge, of een verrader!
‘Zag ik u niet in Veurnes wal
Met mantelkleed en ridderstael,
Gelijk een edelman?’ - ‘Ja, Gal;
Mijn vischnet loert op zegeprael.
Een edelman zou haring veilen!
Wel, vriend, gij zoudt de zee doorpeilen!’
Zoo schertst des Vlamings kalme mond,
En lacht, en drijft met hem den spot,
Wiens valkenblik hem schier doorgrondt.
Hij speelt den Rederijkerszot,
En huppelt rond, en huppelt henen,
En is uit aller oog verdwenen.
Hij komt, en vuige visschersmand,
En muts, en tasch geeft hij den schop.
Hij knelt het lemmer in de hand,
En rijst, in't stael verschriklijk op,
| |
| |
En gilt, in toren losgebroken:
‘Wee, die den Leeuw in 't nest bestoken!
Op, mannen, op, met bend bij bend!
'k Leide u ten dood of zegeprael.
Ik ken den weg naer Philips tent!’
Toen brak een gramme bliksemstrael
Zijn dreigend oog uit, woest ontsloten,
En allen bruischten heengeschoten.
In Cassels kampe steeg er plots
Een luid, weêrschaetrend krijgsgeschreeuw;
Het dreunde als de ingeplofte rots;
Alom klonk 't: ‘Vlaenderen den Leeuw!’
't Was lang een worstlend samengolven,
Tot alles zweeg, in nacht bedolven.
Des anderdaegs kwam niemand weèr
Van 't volk, geteeld in Vlaenderland.
Zij rustten, maer in heldeneer;
Zij rustten, vrij van slavenband.
En Philip, bij 't herdenken, beefde,
Wanneer zijn blik in d'omtrek zweefde.
Daer lag er een in 't harnas dood;
De Koning opende 't visier,
En deinsde, beurtlings bleek en rood:
Nog scheen dat aengezicht zoo fier,
Ofschoon met eeuwgen nacht omtogen,
Te spotten met zijn dwangvermogen!
| |
| |
‘Graef Robbrecht, riep de ontstelde Vorst,
Gij hebt me uit zijnen klauw gered.
Voorwaer, er klopte in deze borst
Een hart, door nood noch dood ontzet!
Verspieder, ha!... verdwijn, begraven
In 't hongrig ingewand der raven!’
|
|
Auteursrechtvrij