Gedichtjes voor kinderen

[p. 54]

Lotjes kanarietje.

Het kanarietje van Lotje
Goudgeel, zwart van kop, volschoon,
Sprong en zong voor zyn meestresje
Vroeg en laet op zoeten toon.

Zy bezorgde hem frisch water,
Kempzaed en verkoelend kruid,
En stak menig brokje suiker
Naer heur lievelingjen uit.

Eens dat Lotje vrolyk opstond,
Zweeg het stil by 't morgenrood.
Angstig liep ze naer de muite:
Op zyn rugje lag het dood.

Lotje weende straf; de moeder
Zeide: ‘Treur niet, lieve kind!’
Maer wat moeder deed, of zeide,
Treuren bleef het lieve kind.

[p. 55]

 

's Anderdaegs wanneer men opstond,

 

Hief een vogeltje zyn toon

 

In de muite, net als de eerste,

 

Goudgeel, zwart van kop, volschoon.

 

 

 

Moeder meende, 't zou haer troost zyn.

 

Nauwlyks zag de kleine meid

 

Dit kanarietje, of zy schreide:

 

Sterker had ze nooit geschreid.

 

 

 

‘Troost u, sprak de goede moeder:

 

't Is door uwe schuld niet dood.’

 

Lotje zuchtte: ‘Mogt dit waer zyn!

 

Moeder, myne schuld is groot.

 

 

 

Op den avond vóór het nêerviel,

 

Gaeft ge my met gullen zin

 

Voor het beestje een beschuitje,

 

En ik slokte 't gulzig in.

 

 

 

Zeker, had ik dit gegeven,

 

Sprong en zong het nog zyn lied.

 

Moeder, daerom ween ik bitter;

 

Daerom baet uw troosten niet.’