Dichtstuk over den heldenmoed der Vlamingen tegen de Franschen betoond onder het bestuur van den graaf Guy van Dampière

Aan Z. M. den koning der Nederlanden, prins van Oranje-Nassau, groothertog van Luxemburg, enz., enz., enz.,

[p. IV]

wordt dit dichtstuk, met hoogstdeszelfs bewilliging zeer eerbiediglijk opgedragen door Zijner Majesteit

zeer gehoorzamen dienaar en getrouwen onderdaan, DEN DICHTER.

[p. V]

Voorberigt.

In een merkwaardig tijdstip, dat de herstelling der Kunstgenootschappen, door de tijdsomstandigheden gekrenkt of geslecht, en dat de inrigting van nieuwe Akademien de herstelling onzer, thans zoo mildelijk begunstigde, Letterkunde, niet weinig bevordert, dacht de Koninklijke Maatschappij van Vaderlandsche Taal- en Letterkunde, onder zinspreuk: ‘Eendragt en Vaderlandsliefde’, binnen Brugge, niets beter te kunnen doen, om het feest van haren vijfden verjaardag te vieren, dan op het spoor van onze Broeders der noordelijke provincien mede te werken om het Vaderland den Vaderlande te openbaren.

Boven eene lofrede op Jakob van Maerlant, als wijsgeer, redenaar, dichter en beoefenaar zijner Moedertaal beschouwd, benevens eene schets van de bijzonderste geschiedenissen der Nederlanden, schreef zij deze prijsvraag, voor den I.^en december 1824, uit:

‘Een lofdicht, van niet min dan 200 en niet meer dan 400 verzen, op den heldenmoed der Vlamingen tegen de Franschen, onder het bestuur van Guy van Dampière, XXI.^en Graaf van Vlaanderen, bewezen.’

Dit rijke, maar wat naauw bepaalde, voorwerp, porde mij krachtdadiglijk, hetzelve, in de ledige uren die bezigheden van een ander slag mij overlaten, te bezingen. Onverwachts gelukte het mij mijn werk bekroond te zien; ik mag daar bij de welbewustheid genieten van in dezen, der Vaderen schimmen gewijden, lofzang het gevoel mijns harten te hebben uitgestort, en het Vaderland wel mijne krachtelooze, dan innige en verschuldigde, hulde te hebben toegebragt.

Ten slotte zij dit gezang.

[p. VI]

Aan de vaderlandsliefde.

Heilge liefde tot ons erfland, liefde mij voor eeuwig waard,
'k Heb de kunstelooze citer U ter hulde thans besnaard.
Heil hem, dien uw schoon kan streelen! en het streelt elk' braven Man;
Dien uw aandrift 't hart betoovren, dien uw zucht verrukken kan!

Neen, hem zal geene eer zoo lokken, als uwe eigene eer het doet;
Deze is gansch zijn roem en luister, deze alleen zijn hoogste goed.
Neen, hij zal gen schat gaan zoeken in een vergelegen ood,
Daar hem, meer dan eene goudmijn, de aangebeden grond bekoort.

Heil hem, als hem kroost en gade, na het zwoegen van den dag,
Met een blijden welkom loonen, ja, vergoeden met een' lach!
Zelfs het zorgloos avonduurtje kwist hij niet voor zijn gezin:
Hij vermeldt, ontroerd, 's Lands Helden, boezemt hunne deugden in.

Wen de stem der eer den Braven roept op 't slagveld pal te staan,
Wijst gij Hem op Nassau's lauwren, en uw geestdrift vuurt hem aan.
Praalt hij, fier zijn zijne kinderen, die hem wreken, sneuvelt hij;
Zoo bewaart hij de eer der Vadren, en hun erf blijft eeuwig vrij.

Is hem zoo veel heils beschoren dat hij nog zijn baardstêe ziet,
Fluks het speeltuig aangegrepen, en uw lof rijst in zijn lied.
Ook U worden veder, beitel en penseel door hem gewijd,
Als de vredezon niet langer met de krijgsorkanen strijdt.

Heilige liefde tot ons erfland, liefde mij voor eeuwig waard,
Mijne kunstelooze citer is voor U te zwak besnaard.
Dierbre, die den aardling zaligt, wien uw vuur de borst doorgloeit,
o Ontvang niet min mijn' hulde! Ze is uit 't harte voortgevloeid.

Laken, de 9.^en November 1825.

P.V.D.