Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2547]

663. O God, lof moet u altijt sijn.
(Van den H. Hieronimus)

1.
O God, lof moet u altijt sijn,
al boven der enghelen choer,
al mit die lieve moeder dijn
en dynen heilighen confessoer,
die daer is waerlijck groot.
O heilighe Vader Jheronimus,
staet ons by in onser noot.

2.
Hy is een sterre gheleken wel,
die doer den nevel schijnt;
want hi verwan die kelters fel,
die daer seer waren gepijnt
om sijnder leeringhe groot.

O heilighe Vader, enz.

3.
Hy heeft verlicht alle kerstenheit
alsmen daer wel op let,
ende die Scriftuer, daert al aen leet,
heeft hi claer over geset
myt swaren arbeyt groot.

O heilighe Vader, enz.

4.
Sijn doecht soe had die leeu te bat,
die den doren hadde ghewont,
ende quam ghelopen daer hi sat
op dien selven stont
ende thoenden hem sijnen poet.

O heilighe Vader, enz.

[p. 2548]

 

5.

 

Dat hi alsoe heilich was,

 

dat suldy wael verstaen;

 

den leeu, dien hi den voet genas,

 

die was hem onderdaen

 

myt sijnen arbeyt groot.

 

O heilighe Vader, enz.

 

 

 

6.

 

Die reynicheyt heeft hi bemynt;

 

dies hadden die sommyghe nijt,

 

die in hoer sunden waren verblynt

 

ende bespotten hem mit spijt;

 

ter woestijnen dat hi doen vloet.

 

O heilighe Vader, enz.

 

 

 

7.

 

Sijn heilicheit was daer vermaert

 

ende sijn penitencie swaer;

 

van daer toech hi te Bethleem waert,

 

een cloester stichten hi daer,

 

daer woende hi tot sijnder doot.

 

O heilighe Vader, enz.

 

 

 

8.

 

Doen hi was out by hondert jaer,

 

quam hem een siecheit aen;

 

hi sprack tot synen broeder claer:

 

‘wilt my ontcleden gaen

 

ende legt my op die eerde bloot.’

 

O heilighe Vader, enz.

 

 

 

9.

 

Al daer hi op die eerde lach,

 

eer hi schiet van eertrijck,

 

ten hemel dat hi op wart sach

 

ende hi sprack mynnentlijck:

 

‘och wilcoem bitter doot!’

 

O heilighe Vader, enz.

 

 

 

10.

 

Als hi aensach die broeders sijn

 

seer weenende, soe sprack hi:

 

‘mijn alder liefste kijnderkijns

 

en weent doch niet op my,

 

hebt myn al totter doot.’

 

O heilighe Vader, enz.

 

 

 

11.

 

Laet ons hem dienen tot alre tijt,

 

en bidden hem oetmoedelijck,

 

dat hi ons na dit over lijdt

 

wil brengen in hemelrijck,

 

daer hi is waerlijck groot.

 

O heilighe Vader, enz.

Tekst.

Hs. 11231-36 (XV^de eeuw), der K. Brusselsche Bibl., bl. 43, ‘Van S^te Jheronimo een schoen liedeken, en gaet op die wijse: Ick weet een vrouken wel bereyt’, hierboven weergegeven; - Een dev. en̄ prof. boecxken, Antw. 1539, nr. 20, uitg. D.F. Scheurleer, bl. 41, zelfde tekst, met eenige afwijkingen in de spelling, zelfde wijsaanduiding.

De geschiedenis van den leeuw, dien de H. Hieronimus, in de woestijn, een doorn uit den voet haalde, met dit gevolg, dat de dankbare leeuw hem voortaan als een hond volgde, is, volgens Rond den heerd, VII (1872), bl. 196, ontleend aan het leven van den H. Gerasimos. De gelijkenis der twee namen deed in Sint Hieronimus' leven deze leeuwenhistorie inschuiven. De H. Hieronimus stierf in 420.

Seneca en Aulus Gellius vertellen eene dergelijke geschiedenis van Androclus, den Romeinschen slaaf, die, omstreeks den aanvang onzer eeuwtelling, zijn hard-vochtigen meester ontvlucht, in een hol een leeuw vindt, dien hij een doorn uit den voet haalt. Later wordt de leeuw in de arena op Androclus losgelaten, doch herkent zijn weldoener en legt zich kwispelstaartend aan zijn voeten, zoodat

[p. 2549]

Keizer Caligula, door dit schouwspel getroffen, aan Androclus de vrijheid en daarenboven den leeuw schenkt.

I. Stalpaert, Gulde-iaers feest dagen, Antw. 1635, bl. 922, heeft een lied op ‘Sinte Hieronymus: Wat dat ick doe, waer ick my vinde’ - ‘stemme: Passe mezo d'Hollande’ (zie de melodie bl. 115 aldaar), waar de geschiedenis van den leeuw echter niet in voorkomt.

Melodie.

Zie hiervoren I, nr. 116, bl. 459.