|
| |
| |
| |
628. My verwondert boven maten.
My verwondert boven maten,
hoe dat enich mensch mach laten
versuchten waerlic ymmermeer,
als hi denct dat hi moet gheven
reden corts van al syn leven
den strengen rechter, ewich heer.
Och die seker waer venite,
end verlost van dat woert ite,
dat wisen sel der hellen pat,
als hi ons sel doen verrisen
end na ons verdiente wisen
hier neer, int dal van Iosaphat,
Die moecht vruechdelike leven;
mer, na dat ic vynd bescreven,
van ons en is des nyemant kont,
of hi weerdich si Gods mynne,
of gehaet van Gods gesinne;
dus moet wy vresen talre stont.
Oec ist selich den die vresen,
want si sullen syn genesen
van allen vrees seer cortelic,
als die Heer sel neder comen,
om te troesten en verdomen,
soet heeft verdient een yegelic.
Och die dan syn sel verloren,
mit wat vresen sal hi horen:
‘gaet wech van my, vermalediit,
in dat ewich vuer der hellen,
hem bereit mit syn gesellen,
die ghi ter werrelt hebt beliit.
grooten honger my sien dogen,
nochtans hebdi my niet gesaeft;
des geliic heb ic geleden
groten dorst mit bitterheden
end ghi en hebt my niet gelaeft.
| |
| |
‘Oec in ander veel verdrieten
nie mocht ic u troest genieten,
dus gaet van my, vermalediit,
in dat ewich vuer der hellen,
hem bereit mit syn gesellen,
dis ghi ter werrelt hebt beliit.’
Och hoe sel die mensch dan clagen
end mit groter anxte vragen:
‘och Heer, wanneer is dit gesciet,
dat ic u dus heb sien liden
honger, dorst tot allen tiden
end niet getroest in u verdriet?’
Soe, na datter steet gescreven,
sel God dese antwort geven:
‘voerwaer, voerwaer, ic segge di,
also lang ghiis een die mynste
mynre niet en deet of gonste,
so lang oec niet en deed ghiis my.’
Och hoe sal hi dan beclagen
al syn weerliken hier dagen,
die hi mit weelden heeft verdaen,
daer hi in mocht dewich leven
hebben lichtelic vercregen,
had hi die weelden wederstaen.
Oec, als hi dan siet verheven
al die gheen, die in haer leven
om Ihesus wille syn gequelt,
sel hi seggen syn gesellen,
die mit hem dan gaen ter hellen:
‘o siet, hoe syn dees nu getelt!
‘Dyt syn si, die wy belachten,
sot waer si, in ons gedachten;
aensiet, hoe dat nu is mutiert:
kynder Gods syn si gerekent,
in des levens boec getekent
end mitten heiligen gheert.
‘Wy, onsinnich menschen, waenden,
als wy op haer leven raemden,
dat al haer leven was verwoet,
want si van haer guet den armen
vrylic deylden sonder karmen
en leden selver dicwiil noet.
‘Nu, och lacy end och armen!
God en wil ons niet ontfermen,
want wy des niet wolden doen;
niet of weinich wy hem gaven,
nochtan had wy grote haven:
dus is die hel nu onse loen.
‘Och nu syn wy al verloren
die wy haer leven waenden quaet;
och dat wy ye syn geboren;
nummermeer sal ons God horen,
wat wy veel bidden tis te laet!
‘Wat baet doen ons nu dees drie:
scat, solaes end hoverdie
mit ander werrelts ydelheit?
Och hoe wel soudt ons nu comen
had wi daer voer aengenomen
druc, armoet mit oetmoedicheit!
al die my hebt aen gepresen
der werrelts vroechd, haer scat, haer guet;
lacy, dat heeft my bedrogen
vant ewich leven totter doet.
daer in worden nu gedragen
solaes des werrelts ymmermeer;
twaer my beter ongeboren,
dan ic dus moet syn verloren,
ter hellen ewich bernen seer!
| |
| |
Ay nu sie ic, dat die armen,
dien ic dicwil hoerde karmen,
mi souden trowelic bistaen;
mer, ter werrelt, ic, och armen,
haer en woud ic niet ontfarmen,
dus laet si my nu oec begaen.
O ghi, die myns raets wilt plegen,
wilt die vrees doch in u wegen,
gedenct den armen in haer noet;
comt hem vrilic nu te baten,
nymmermeer sal u God laten
vant ewich leven gaen ter doet.
2, 2-3. Cf. Mattheus XXV, 34, 41. De zin is: waren wij zeker van het woord venite (komt tot mij) te mogen hooren, waren wij maar verlost van het woord ite (gaat weg). - 4, 6. soet = zoo het, zooals het. - 6, 3. gesaeft, van saeften, verzachten, stillen, hier van den hongerigen persoon i.p.v. den honger zelf. - 14, 3. wij bijgev.; t.: doon. - 14, 6. t.: onse deeloen. - 15, 2. t.: end dese syn, enz.
| |
Tekst en melodie.
W. Bäumker, Niederl. geistl. ldr., nr. 25, Vierteljahrsschrift, 1888, bl. 211, naar het 15de-eeuwsch te Weenen berustend Hs. nr. 7970.
In Stalpaert's Extractum catholicum, Loven 1631, bl. 401, vindt men, met wijsaanduiding: ‘My verwonderdt boven maten’, eene gansche andere, ook meer moderne melodie voor het lied, met achtregeligen strophenbouw: ‘Hou! Papist, hou, scherpe snerker!’
|
|
Auteursrecht onbekend