Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2179]

555. Die mei spruut uut den dorren hout.

⁽¹⁾

1.
Die mei spruut uut den dorren hout
mit lover bloemkijns breide,
maect menich blode herten stout
ende doetse ghenoechlic singhen;
voor alle Jesus beelde soet
verlichten can ons alre moet,
truren van ons swichten.

2.
Die mei schoon suverlic ghedaen,
die hanghet aen den cruce;
help God, mocht ic hem ombevaen,
sijn bloedighe wanghen cussen;
so woudic truren avelaen,
gheen ander lief en woud ic haen;
och mocht ic bi hem rusten.

(1) t.: d.

[p. 2180]

 

3.

 

Hoe overschoon is dese mei

 

mit bloemkijns ombevanghen;

 

sijn vruchten sijn so menigherlei,

 

nae hem doet mi verlanghen;

 

sijn telghen heeft hi uutghespreit,

 

sijn vrucht is ons altijt bereit;

 

conden wi hem wel ontfanghen.

 

 

 

4.

 

Och mochtic mit mijn lieve soet

 

spacieren int hofkijn clene,

 

daer hi swete water ende bloet,

 

so mochtic worden rene

 

van minen sonden al ghemein,

 

mit Maria Magdalein

 

hem minnen ende anders ghene.

 

 

 

5.

 

O Salomon, du seitste wel,

 

dat ic tot hem sel comen;

 

cond ic mi spoeden harde snel,

 

ic weet het soud mi vromen;

 

maer die felle werelts spel,

 

mijn vleisch, die viant ende niemant el,

 

si hebben mijn lief benomen.

 

 

 

6.

 

In canticis daer roept hi mi:

 

‘revertere’, keer weder;

 

com bruut, com duuf, com mijn vriendin,

 

com rust hier bi mi neder;

 

ic heb ghemenct die mirre mijn

 

mit menigherhande crude fijn,

 

ic wilse delen di mede.

 

 

 

7.

 

‘Stant op ende loop, mijn waerde mijn,

 

com rust in minen wonden,

 

ontfanct ende ruuct die medecijn,

 

so heefstu mi ghevonden;

 

wees dancbaer in dat herte dijn,

 

aendenc mijn grote sware pijn;

 

die min heeft mi ghebonden.

 

 

 

8.

 

‘Laet di dijn sonden wesen leit

 

ende wilt noch wederkeren;

 

mijn vleisch, mijn bloet is di bereit;

 

wat woutste mere begheren?

[p. 2181]

 

ende daer toe dat rike mijn,

 

waerde bruut, die liefete mijn,

 

woutstu ootmoedicheit leren.’

 

 

 

9.

 

Waer om so willen wi truren nu?

 

Laet ons mit vroochden leven,

 

want Jesus sal ons sijn ghetrou,

 

willen wi hem niet begheven;

 

sijn mondekijn is ons bereit,

 

al daer hi aen den cruce schreit,

 

een cussen des vreden te gheven.

 

 

 

10.

 

Die bibel ons dat wel bewijst

 

in numeris, dat seste:

 

convertit vultum Dominus,

 

om dat hi ons wil cussen.

 

Hier om laet ons vermeien gaen

 

ende Jesum mit armen ombevaen,

 

so mach ons levens lusten.

1, 1. hout = het hout des kruises, lignum vitae; zie hiervoren, bl. 2130 en 2176. ‘Zonderling is het’ zegt W. Moll, Johannes Brugman, Amst. 1854, bl. 171, aant., ‘dat men in de middeleeuwen het kruis somtijds ‘den dorren boom’ heette, gelijk mij uit Nederduitsche sermoenen van de 15^de eeuw wel gebleken is. Men denke ook aan ‘de kapel van den dorren boom’ te Dordrecht. Zie Schotel, Kerkel. Dordrecht, D. I, bl. 12. - 1, 2. sic, Bäumker, t.a.p.; H.v.F.. schrijft: lover ende bloemkijns breide. - 2, 3. ombevaen, omvangen. - 2, 5. avelaen, aflaten, weglaten. - 2, 6. haen, hebben. - 5, 6. die viant ende niemant el, de duivel en niemand anders. - 6, 1-6. Hooglied, II, 17, 14. V, 1. - 10, 1. Numeri, VI, 26.

Tekst.

Hoffmann v.F., Niederl. geistl. Ldr., nr. 106, bl. 209, naar het 15^de-eeuwsch Berlijnsch Hs., met opschrift: ‘Die mei spruut uut [den] dorren hout’, hierboven weergegeven; - Een schoon suyverlick boecxken, begrypende alle de geest. liedekens ghemaeckt... door Thonis Harmansz. (c. 1600), uitg. 1643, p. 40 v^o: ‘De mey die [spruyt] uyt den dorren hout // met lover ende bloemkens omringhet’, jongere lezing, zonder wijsaanduiding.

Melodie.

Bäumker, Niederl. geistl. Ldr., nr. 74, Vierteljahrsschrift, bl. 313, naar het voormelde Hs.; een allerfraaist voorbeeld van zangwijs in dorischen modus.