|
| |
| |
| |
547. Een liedekijn wil ic singhen.
| |
A.
Een liedekijn wil ic singhen,
die minne dwinghet mi daer toe,
hi maket mijn herteken vro;
hi is so fier ende minnentlijc.
Al ander liefde wil ic laten,
ende dienen hem tot alre tijt.
als ic in die schrift verstae;
Jesus Christus is sijn naem.
Alle ander boelkens wil ic laten,
| |
| |
Dat kransken dat hi draghet,
dat doet mijn herte versaghen
die tacken die deden hem al die pijn.
Al ander vrientschap wil ic laten,
sijn vri eighen wil ic sijn.
Sijn handen werden doorgraven
sijn voeten doorgheslaghen,
dat deden die Joden also valsch.
Al ander vrientschap wil ic laten,
ende gripen hem om den hals.
och wat heeft hi bedreven,
dat hi dus jamerlic steet
tuschen tween schakeren also quaet?
Al ander liefde wil ic laten,
Hi beval sijnre liever moeder,
die onder den cruce stont,
sante Johannes tot enen behoeder,
nochtans so was die wissel cranc.
Al ander vrientschap wil ic laten
ende schenken hem den dranc.
Hem dorste nae onser salicheit,
als daer gheschreven steet;
die Joden hadden al bereit
daer enen dranc, was wreet:
edic ende galle ende anders niet.
Al ander vrientschap wil ic laten,
wat mi daer nae gheschiet.
Hi neichde sijn hooft ter eerden,
hi sprac: ‘tis alle volbracht;
ic heb met groter weerden
betaelt des menschen schout;
in allen leden heb ic pijn.’
Al ander liefde wil ic laten,
Hi sloech sijn oghen ten hemel,
‘als ic ghenoech ghepassiet bin,
so wilt minen geest ontfaen!’
Nu sterft die edele coninc rijc.
Al ander vrientschap wil ic laten:
men vant nie sijns ghelijc.
mit enen speer, was lanc,
hi opende ons heren side,
daer uut vloot salighen dranc,
water ende bloet dat daer uut ran.
Al ander vrientschap wil ic laten
Die sonne die liet haer schinen,
die stenen spronghen ontwee,
ende alle die werelt die was in last.
Al ander liefde wil ic laten,
aen hem houde ic mi vast.
Joseph tot Nicodemus ghinc,
dat aen den cruce ghestorven was,
Maria die dreef so groten rouwe.
Al ander boelken wil ic laten
ende wesen hem ghetrouwe.
Hi nedersteech ter hellen,
hi verloste sine vriende daer uut;
hi stiet die poorten op mit ghewelt.
Al ander boelken wil ic laten,
| |
| |
Des paschedaghes voor der sonnen
verrees hi mit sijnre cracht,
dat alle die ridders ontspronghen:
si bewaerden dat heilighe graf;
niemant en dorsten tasten aen.
Al ander ghenoechte wil ic laten
al in dat hemelsche lant,
te sijns vaders rechter hant;
ten joncsten daghen comet hi weder.
Al ander vrientschap wil ic laten
2, 2. t.: vere.
| |
Ick zal een liedekin singhen.
B.
Ick zal een liedeken singhen,
die liefde dwinckt my daer toe,
hy maecket mijn herte zo vroe;
hij is zo fiere und zo iolijt.
Al ander liefkens wil ic laten,
Synen naem zall ic u leeren,
als ic in scrifte verstaen;
Jhesus Christus is zynen naem.
Al ander liefkens wil ic laten
Dat crancelijn dat hy draghet
syn herteken was versaghet
dye tacken ghaven hem alle die pijn.
Al ander liefkens will ic laten,
Syn handen waren doergraven
syn voeten woerden doerslaghen
dat deden dye Ioden alzo vals.
Al ander liefkens will ic laten,
aen hem haldt icks my vast.
Hy sloech zyn hoeft ten hemel in,
hy sprack zynen vader an:
‘wan ic genoech ghepassyt bin,
wilt mynen gheest ontfaen!’
Daer sterff dye edell coninck rijck.
Al ander liefkens will ic laten
men vant noyt syns ghelijck.
Die zonne liet haer schynen,
dye stenen sprongen ontwee;
alle die werelt was in last.
Alle ander liefkens wil ic laten,
aen hem halde icks my vast.
Loenginus sonder vermeden
met eenen spere, was lanck,
daer vloeyden wyt zalighen dranck,
water ende bloet dat daer wyt ran.
Al ander liefkens wil ic laten,
inde trouwen hem tene man.
Joseph in Nycodemus ginghen
ind namen dat lichaem aff,
dat aenden cruyce verstorven was,
en leyden hem in dat graff;
Maria dye dreeff zo groten rouwe.
Al ander liefkens will ic laten
| |
| |
Des paesdaechs voerder sonnen
stont hy op met synder cracht;
dye ridderen daer af ontspronghen,
sy wachten dat heylich graff;
niemant en dorst hem tasten aen.
All ander boelkens wil ic laten
Daer ghinck hy neder ter hellen
inde verlosten zyn vrinden daer wyt;
sy dreven een suete gheluyt;
hy stiet die poorten op met gewalt.
All ander liefkens willic laten,
daer zal hy eewelijc weesen
al tot zyns vaders recht hant;
ten ioncksten daghen zo coempt hy weder.
Alle ander liefkens will ic laten
inde dyenen deesen heere.
Dye dit liedeken heeft gedicht,
dat ghy sult comen in dat ewighe licht,
so blijft ghy altoes vroe;
der wereld blijsscap en is niet wert.
Alle ander liefkens will ic laten
inde teren mit deesen wert.
2, 3. t.: herren. - 2, 7. bequaeme. - 8, 6. ic bijgev.
| |
Tekst.
A. Hoffmann v.F., Niederl. geistl. Ldr., nr. 95, bl. 189, ‘dit is die wise: Ic reet mi uut spacieren // al in dat groene wolt (wout) // daer vant ic ...’; - B. Hs. van Anthonius Ghyselers, uit den aanvang der XVIde eeuw, beschreven door Prof. C.P. Serrure, Vaderlandsch museum, Gent, IV (1861), bl. 181 vlg., thans nr. 901i der Gentsche Bibl., bl. 32vo, ‘een geestelijck liedeken’, zonder wijsaanduiding.
| |
Melodie.
Naar Böhme, Altd. Lb., nr. 189, bl. 275, overgenomen uit ‘68 Lieder (c. 1542)’; waar de zangwijs dient voor een lied met zelfden zevenregeligen strophenbouw en bijna gelijken aanvang, doch waarvan slechts de eerste strophe is bekend:
Ich rit einmal spacieren,
spacieren durch den wald, enz.
|
|
Auteursrecht onbekend