Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 527]

137.
Here God, wie mach hem des beclaghen.

1.
Here God, wie mach hem des beclaghen,
die sine ghenouchte crijcht op erde;
hoe mach hem dan den tijt behaghen,
die nie ghewan daer hi na gherde.
Hi es te voet, tgheluc te perde:
met rechte lijt sijn herte pijn;
want elc, ende elc neemt gerne tsijn.

2.
Ic weinsche hem heyl op elcken dach,
die sinen boele hout stede ende trouwe;
maecht hem gheburen of en mach,
dat men geen onsteide an hem scauwe.
Ic gheve mijn steide der liefster vrouwe,
in wien dat rust die hertze mijn;
want elc, ende elc neemt gerne tsijn.

[p. 528]

 

3.

 

Wi maecht beniden eenich-zin

 

dat lief ende lief te zamen gheren;

 

want alle bliscap vint mer in,

 

ende ooc en can ment niet gheweren.

 

Tzwaer, het mach elker herten deren

 

dat niders hier in doen venijn;

 

want elc, ende elc neemt gerne tsijn.

4.
Men can ghelijc ende onghelijc
met vruechden voughen niet in eyn;
maer altoos es in vruechden rijc
lief bi lief in trouwen reyn.
Een kerel ghert der vruechden gheyn,
hi mint den scat, spise ende wijn;
want elc, ende elc neemt gerne tsijn.

5.
Selver, gout ende dierbaer steine
jeghen een wivelic aenzien,
dat prisic zeker al te cleine;
want ic sghelijcs bezeffe in mien.
Mijn hertze en can di nicht ontflien,
ic ghere vor al die hulde dijn;
want elc, ende elc neimt gerne tsijn.

5, 5. t.: ontsien.

Tekst en melodie.

Oudvlaemsche liederen, uitgegeven door C. Carton (Maetsch. der Vlaemsche bibliophilen), Gent, z.j. [1849], nr. 1, bl. 55. Aangeh. door Dr. Kalff, Het lied in de M.E., bl. 261, als behoorende tot de poëzie der ‘Minnesinger’. In de vierde strophe namelijk wordt gesproken van den ‘Kerel’ als geheel onvatbaar voor de edele minne. Enkele verbeteringen aan den tekst der Oudvlaemsche liederen toegebracht, danken wij aan Dr. L. Scharpé, hoogleeraar te Leuven, die zoo welwillend was den door hem met het Hs. vergeleken tekst ter onzer beschikking te stellen.