|
| |
| |
| |
Anna.
I.
De winter tusschen de jaren 1827-28 was verschrikkelyk: Reeds van in het begin van november 1827 deed hy zich in al zyne ruwheid gevoelen. By zulken aenvang moest men voorzeker op een buitengewoon guer einde tellen, en vreezen dat er groote armoede onder de lage antwerpsche volksklas zou heerschen. Ook heeft het einde aen het begin beantwoord.
Het was op een woensdag avond, een der eerste dagen van wintermaend. Yselyk was het weder en de koude zoo nypend dat schier geen mensch zich meer op straet bevond. Geheel den dag had een scherpe noorderwind de burgers binnen hunne
| |
| |
wooningen gehouden, en nu de nacht zynen zwarten sluijer over de stad had ontplooid, viel de sneeuw by dikke vlokken, als een nevel, en werd vaek door het gelooi des wervelwinds in de lucht gedreven en dan weêr neêrgeploft.
Negen ure sloeg het op St. Jacobstoren. Op dit oogenblik traden twee jongskens de Kipdorppoort binnen. Het een kon elf jaren oud zyn en het andere ongeveer tien jaren. Hoogst medelydensweerdig was hun voorkomen. Eene slechte klak beschutte hun hoofd; eene arme, doch niet slordige of verscheurde kleeding omdekte hunne tengere ledematen en een paer klompjes beveiligde hunne voeten tegen het killig sneeuwvocht. By het weifelend lanteernlicht kon men een blikken schoteltje in het vest-zak des oudsten knaepjes bemerken en daeruit opmaken dat deze kleinen, tot de arme behoeftige volksklas behoorende, de herbergen afgegaen en eenige verzachting in hun harde lot van hunne medelydende medemenschen hadden afgesmeekt. In de zachtblauwe oogen dier knaepjes lag eene schoone gevoelige ziel te lezen en op hunne bleeke, doorschynende wezenstrekken stond het leed, het hartzeer uitgedrukt, dat reeds zoo vroeg in hunne jonge borsten zynen knagenden wortel had geschoten. Zy stapten zyde aen zyde, met de handjes in hunne zakken. De koude in hunne tengere ledematen dringend, deed hen vaek schommelen en klappertanden, en daer zy, van den ganschendag, nog niet gegeten hadden, rolde van tyd tot tyd eene droeve traen, hun door den honger ontperst, pynelyk over hunne killige wangjes.
| |
| |
Zy wendden hunne schreden naer een der steegjes naby de Ossenmerkt gelegen.
In eene dezer straten, op een kamertje eener arme wooning, vertoonde zich een schouwspel, zoo yselyk naer, zoo medelydensweerdig, dat het koudste en gevoellooste hart er door geroerd en tot aendoening moest gebragt worden. Dáér kon men zich eene gedachte vormen van het lyden der arme menschen, van de smart die hunne eerzuchtige boezems moet grieven en verteeren. - Vier witgekalkte muren, in eenen van welke slechts een klein venster was, om er by dage het licht te laten indringen, boezemden door hunne sombere naektheid het afgryzen in. Een ziltig vocht droop langzaem langs dezelve af, en daer er, te nauwer nood, van tyd tot tyd een klein mutsaerdvuer in den haerd brandde, was de kilte des vertreks zoo groot, dat zy eene koude rilling in de ledematen veroorzaekte. Een houten voetbankje en een kantkussen waren de eenige meubelen die men er kon ontwaren. Eene keers, in een weinig zand op den schoorsteen geplaetst, zond haer flauw en twyfelachtig licht rond het holle verblyf en deed hetzelve als eene luchtelooze gevangenis voorkomen. Dit alles, hoe eenzaem en vol nare ledigheid ook, was echter al het verschrikkelyke niet dat by den aenschouwer eene schielyke huivering of een plotseling achteruit deinzen zou hebben kunnen te weeg brengen; maer, indien men het oog weiden liet in eenen der hoeken des vertreks, nauwelyks door de bleeke stralen van het keerslicht verhelderd, zou men eensklaps, als het
| |
| |
ware, aen den vloer gehecht zyn geweest, en met vastgekluisterden blik zou men hebben blyven staren op het sombere tafereel dat zich dáér aen het oog voordeed. Dit tafereel verbeeldde de armoede, het lyden, de smart, de foltering in al hare akelige wezenlykheid, in al hare afschuwelykheid..... Dáér, op een weinig stroo, lag eene jonge vrouw door ziekte uitgestrekt. Eenige geringe kleederen bedekten hare half bevrozene ledematen, en de honger, die giftige slang, knaegde aen haer hart en putte allengs de weinige krachten uit die haer krank en vermagerd ligchaem nog bezat.
Weleer was die vrouw schoon; thans was zy slechts dertig jaren oud, en reeds had de rampspoed diepe voren gegroefd op hare edele gelaetstrekken. Hare wangen, waer vroeger een zachte rozengloed, de blos van frissche jeugd, liefelyk op gloorde, droegen thans al de kenteekenen van lyden en wee; hare hemelschblauwe oogen waeruit voortyds reine, engelachtige liefde straelde, waren nu zonder vuer, van schreijen rood, en stonden flauw in hunne holten door tranen bevochtigd. Onbeschryflyk was de droefheid welke het hart dier vrouw verbryzelde; afgryzelyk was haer lot; het slechte stroo, waerop zy te zieltogen lag, was haer een martelbed.
Zy weende niet, de ongelukkige! Zy lag daer stil, schier bewusteloos. De felle hygingen haers boezems en de koude rilling die, van tyd tot tyd, haer ligchaem beliep, toonden nog alleen dat het leven in haer niet gansch was uitgedoofd.
| |
| |
Hel getrappel van twee paer klompjes weêrgalmde eensklaps op de trappen; de kamerdeur werd open gestooten en twee kinderen traden het kamertje binnen. De lezer zal de knaepjes, welke wy by de Kipdorppoort gezien hebben, reeds herkend hebben. Anna - zoo was de naem der lydende - was hunne moeder.
Langzaem naderden zy de zieke vrouw.
- Moeder! - sprak het oudste knaepje halfzuchtend haer toe. Doch Anna bewoog zich niet; zy hoorde de stem niet haers kinds; de pynen die haer zwak ligchaem op dit oogenblik doorstond, hadden haer byna al hare denkvermogens benomen.
Geen antwoord krygende, zette het knaepje zich weenend op de knien op het stroo, bezag zyne moeder tederlyk, greep hare hand in de zyne en sprak:
- Moeder! moeder lief!.. Ach, gy zyt toch niet dood, niet waer?.. Gy slaept, moeder? - En ter zelfder tyd schudde hy haer de hand.
Die killige drukking maekte op der zieke ligchaemsgestel het uitwerksel van eenen elektrischen schok. Zy kwam tot het bewustzyn terug, sloeg hare twyfelachtige blikken in het ronde, en daer hare eerste gedachte immer haren kinderen was toegewyd, vroeg zy met onderbroken stem:
- Zyt gy daer, lieve kinderen?
- Ja, moeder - was het antwoord, - o gy zyt dan niet dood, moeder! Ach, verlaet ons toch niet?
- Dood!... U verlaten, kind!.. O God, God! - nokte de ongelukkige.
| |
| |
- Ja, moeder - hernam de kleine - ik dacht zulks, omdat gy my niet antwoordet.... Doch het was zoo niet... Neen, gy zult niet sterven, eh moeder? - En hy vloog de kranke om den hals en kuste haer vurig op de wangen.
- Dierbare kinderen! - snikte de tedere Anna, de beide knaepjes aen haer hart knellende. -Neen, lieven, ik zal nog niet sterven! Ik zal genezen. God zal niet willen dat ik u verlate, nu gy nog zoo jong zyt. Hy zal myne gebeden verhooren... my de gezondheid terug schenken, opdat ik weêr voor u zou kunnen werken!.. O kon ik werken, gy zoudt niet meer moeten weenen!
Zy zweeg - en niets hoorde men meer in de kamer dan de doffe zuchten en snikken die, by poozen, uit de borsten der drie ongelukkigen opstegen.
Die toestand duerde niet lang voort, want Anna nokte eensklaps, wyl haer betraend oog hemelwaerts gerigt was:
- Leven!... Sterven!... Ach! laet my leven, Heere!... Doch slechts voor myne kinderen leven!.. Schenk my de gezondheid terug, opdat ik hen moge spyzen en opvoeden volgens uwe heilige wetten!... En, indien gy, in uwe wysheid, besloten hebt dat ik moet lyden... o verkort dan myne smarten en bitterheden, niet om my, maer om myne kinderen... of geef dat de dood ons samen uitbet leven rukke.... dat zy in het graf aen myne zyde rusten!...
Hier brak hare stem; haer gorgel werd als toegenepen door de smart. De knaepjes hielden niet op hunne moeder, dan te streelen
| |
| |
en te zoenen, en dan weder met bedrukte blikken aen te staren: al waren zy nog zoo jong de kleinen, toch gevoelden zy met hunne moeder te zien lyden, een gedeelte harer smarten. En welk kind, een edel hart hebbende, zal niet weenen wanneer het zyne moeder ziet in tranen wegsmelten?
Hoe meer Anna hare flauwe blikken op hare jongskens vestigde, hoe zwaerder en onverdragelyker haer rampzalig lot haer voorkwam.
- Moeder zyn! - snikte zy - en uwe kinderen geen voedsel kunnen verschaffen!... Hen niet kunnen verzorgen!.. Hen voor de eerste mael moeten laten bedelen!... Ach! Dit gaet al myne krachten te boven... Die gedachte alleen zal my doen bezwyken!... Bedelen!... Ach, wat heb ik gedaen!...
By die woorden, schoten de oogen der kinderen vol tranen, en terwyl Fransken dezelve met zyne hand afwischte, stamelde hy op een' toon, die als een mes door de ziel der kranke vrouw vlymde:
- En wy hebben slechts vier oordjes rondgehaeld, moeder. Wy werden byna overal en van iedereen weggejaegd.
- Vier oordjes! - weende Anna. - Ach! er zyn dan geene menschen meer?... Men heeft dan het ware ongeluk in myne kinderen niet erkend?... Maer ik begryp alles: Zy kunnen niet huichelen, en om hulp en troost te vinden moet men huichelen kunnen!.. Doch, wat zeg ik?... Ben ik zelve de schuld niet dat men hen heeft weggejaegd?.. Waerom heb ik hen laten bedelen?...
| |
| |
Eilaes! kon ik anders?... Zy hebben honger myne kinderen, en ik kan hun geen bete broods geven, ik moeder!... Ah, dit is te veel!.. Ik bekoom... Ik gevoel het... Ik kryg nieuwe krachten... Heden nog ga ik werken!... - En zachtjes stiet zy hare kleinen van zich weg, rigtte zich langzaem op van haer ruwe bed en wilde tot haer kantkussen snellen.
- Moeder! ach, moeder lief! wat gaet gy doen? - was de kreet die eensklaps uit der knaepjes borsten opging.
Anna was weder op haer strooi ineen gezakt. Jefken zyne moeder ziende vallen, vlugtte verschrikt in een' hoek der kamer, zette zich daer op het voetbankje neêr en staerde angstig op zyne moeder en broeder. Frans zat op de knien by het strooi te weenen, en zoende, dan eens den bleeken mond zyner moeder en dan weêr hare vermagerde hand.
Alles was stil; men hoorde niets meer in het vertrek als de hygingen van Anna's boezem, en van tyd tot tyd een zucht die moeijelyk uit der knaepjes borsten opsteeg. Akelig was die stilte: onverdragelyker en yselyker zelfs dan de stilte die by de graven heerscht; want, by het graf, is zy ten minste niet onderbroken door de zuchten der ongelukkigen!
Een kwart uers was verloopen.
- Moeder, moeder! ik heb honger! - galmde het eensklaps door het vertrek.
Het jongste kind had dezen kreet geslaekt. Oh! had men het op dien stond gezien; het zat dáér - te beven van de koude; zyne
| |
| |
tanden kletterden opeen en zyn aengezigt was geel en blauw uitgeslagen: de honger was er in afschuwelyke en vale kleuren op uitgedrukt.
Anna had de klagt haers zoontjes niet gehoord; zy was nog tot het bewustzyn niet teruggekeerd. Fransken echter had die kreten verstaen. Zachtjes liet hy de hand zyner moeder los, naderde stil tot zyn broerken, zette zich voor hem op de knien en zegde smeekend:
- Ach, zwyg, Jefken. Moeder is thans zoo ziek! morgen, als ze zal genezen zyn, zult ge veel boterhammen krygen. Gy zult niet meer schreijen, eh lief broerken?
- Ach? ik heb toch zoo'n honger, Frans; en ik heb zoo'n pyn in mynen buik en in myn hoofd! - kreet de kleine.
- Ik heb ook honger zoo als gy, Jefken, en ge ziet wel dat ik toch niet ween! Zwyg als ik, lief kind; morgen zullen wy veel eten hebben. - En dit zeggende, omhelsde Frans zyn broertje zoo tederlyk, omhelsde het zoo vurig dat, hadde men het gezien, men zich zou bewogen gevoeld hebben.
Frans rigtte zich weder op en kwam by zyne moeder zitten.
Eensklaps reden verscheidene rytuigen voorby de wooning, en deden door hunne snelle vlugt eene zoo hevige schokking ontstaen in de straet, dat de arme woonst daverde als of ze op hare grondvestingen stond te waggelen. Er bevonden zich in die koetsen ryke dames welke naer eene avondparty gevoerd werden. Hadden die vrouwen eens geweten wat er omging in een der hui- | |
| |
zen waer zy voorby snelden, voorzeker zouden zy aen geen vermaek meer gedacht hebben. - Maer zouden zy wel begrepen hebben wat eene moeder kan lyden? Zouden zy - die zich niet bezig houden dan met haren opschik, en niet denken dan aen wellusten - zy, die, zoodra zy hunne kinderen ter wereld gebragt hebben, dezelve van de wieg af aen de zorgen van betaekle handen overlaten, en met het melk der min opbrengen, - zouden zy weten wat het is moeder te zyn? Dragen zy slechts den naem niet van moeder?... O! zy, die hare wichtjes in smart baren, in den barensnood alle hulp moeten ontberen, hare kinderen met het melk harer borsten voeden, dag en nacht by hunne wieg doorbrengen, hunne weifelende stapjes rigten, zalig zyn als een glimlach om den mond der kleinen zweeft, en lyden als hare kinderen lyden - o zy alleen zyn waerlyk moeder!
Doch gaen wy verder.
De davering welke de huizing onderging, deed Anna ontwaken. Deze zette zich halfregt en greep de hand van haer oudste kind. Moedeloos hing haer hoofd op hare borst, hare oogen blikten dof en droevig op haren schoot, eene schalieblauwe tint zweefde op haer aengezicht en deszelfs zenuwen trokken vaek zoo hevig te saêm, dat zy vervaerlyk was om zien. Oh! zy ook, zy, moeder, voelde thans meer dan ooit den honger aen haer hart knagen; het was als of hare ingewanden, ja haer gansch ligchaem werd aen stukken getrokken; en, eventwel, zy zegde niets, om de droefheid harer kinderen niet te vergrooten. De dood alléén zou
| |
| |
het uiteinde zyn van al dit wee! Zy zou hare kinderen alleen op de wereld moeten laten: dit stond haer te wachten - en die gepeinzen folterden haer, deden haer gemoed overstroomenen hare tranen vlieten.
Het jongste knaepje, door het geween zyner moeder de wond zyns harten op nieuw geopend voelende, begon ook te schreijen en riep weldra met eene zwakke stamelende stem:
- Och, ik heb honger, moeder!... Ik heb honger! - Die woorden drongen door Anna's ziel als een moordpriem. Zy liet een schreeuw, viel achterover op haer strooi, bedekte beur aengezicht met beider banden en kreet met heessche stemme:
- Och, myn God!... nu is het met my gedaen!... dat het noodlot my nu den laetsten slag maer toebrenge.... ik bezwyk!..
- Moeder lief! ween toch niet, och toe?... Ach, ik heb zoo'n verdriet als gy droef zyt!... Gy zult immers toch niet sterven, moeder!... morgen zult gy genezen zyn... kunnen werken en dan zult gy ons eten kunnen geven, - nokte Frans, en dan zegde hy lot zyn broerken: - En gy, Jefken, zwyg nu toch ook, och toe!... koom u hier by moeder leggen; wy zullen samen onze avondgebedekens lezen en dan slapen - en slapende zullen wy geen' honger meer voelen....
Nu wischte hy zyne tranen af, welke als perelen aen zyne vingeren schitterden, en na weinige stonden ging hy, bewogen, voort:
- Och, moeder! lieve moeder! sterf toch niet!... want wie
| |
| |
zullen wy dan hebben op de wereld om ons te troosten?... Ach! wat zyn wy toch ongelukkig!... Waerom hebben wy geen vader, zoo als andere kinderen, die ons het noodig voedsel kan aenbrengen!...
Die woorden ontwaeklen de rampzalige vrouw uit hare bedwelming; zy rigtte zich eensklaps half op, en kreet - terwyl een vloed van tranen over hare koonen stroomde:
- Hemel!... wat zegt gy, myn kind?... Och zwyg toch, zwyg in Gods naem!... want gy doorsteekt myn moederhart en opent eene wonde, die my reeds zoo veel heeft doen lyden!... O, gy zult brood hebben, myne kinderen!... Gy zult brood hebben!... Maer... geld!... O ja! ik heb vier oordjes... daer, Fransken - ik kan niet langer uwe kreten meer hooren, niet langer uwe tranen zien vloeijen - Dáér, neem... hael voor u en uw broertje een stuiversbrood... - En zy reikte het jongsken het geld toe.
Op dit oogenblik ging de kamerdeur open.
- God! wat zie ik?.. o, dit is te veel lyden! - riep eene vrouwe uit, binnen tredende, - dáér, daer is eten en drinken, lieve kinderen! - En zy zette een potje met warmen koffy, eenige boterhammen en eene telloor met gestoofde aerdappelen voor de kleinen neêr en dan wischte zy met den vinger eene traen van medelyden af, welke aen hare oogleden blonk.
Die vrouw was Trees, eene gevoelige ziele, welke de benedenkamer des huizes bewoonde.
Het is ons onmogelyk uit te drukken wat de drie ongelukkigen
| |
| |
gevoelden by de verschyning der weldadige vrouw. Deze was gewis de schutsengel welken God hun gezonden had, op het oogenblik dat zy onder het wigt van wee gingen bezwyken. Een scherpe kreet - de kreet der verlossing, steeg te gelyker tyd uit den mond van moeder en kinderen, en deze laetsten wierpen zich aen den hals der goede Trees en overlaedden haer met zoenen.
- Genoeg! genoeg! lieve kinderen, - sprak deze gansch bewogen - verzadigt u thans maer spoedig... Die warme spys zal u goed doen!... O, wat zyt ge toch braef!... o ziet, ge zyt engeltjes!...
Nu zetleden de knaepjes zich met gretigheid aen het eten; met vreugdevolle blikken aenstaerden zy de spys - en, op dien stond, was er op hunne aengezichten eene zoo zalige blydschap te lezen, dat de goede Trees, zulks ziende, van bovenaerdsche vreugde haren boezem als overgoten voelde en in geestdrift uitriep: - O, wat zyn ze gelukkig, degenen die bemiddeld zyn. Hoe zoet is het toch den ongelukkigen te kunnen bystaen!...
En Anna? - Zy vond in het eerst geene woorden, om haren dank te betuigen aen hare vriendin; slechts drukte zy de hand dezer aen haren boezem, bestrooide dezelve met warme tranen en sprak eindelyk: O Trees! goede vrouw, ik dank u!... gy hebt myne kinderen uit de armen van de dood verlost en - ...
- Zie, Anna - viel deze haer in de rede - indien ik u iets verzoeken mag: bedank my dan niet, maer loof en dank den Heere; want hy is het die my tot hier gezonden heeft, - zie hier
| |
| |
hoe: Naer den zolder gaende, trof, wanneer ik hier juist aen de kamer was, een schreeuw myne ooren. Die kreet ging door myne ziel en deed my sidderen. Ik bleef luisteren, nieuwsgierig om te weten wat dit mogt beteekenen, en toen hoorde ik weêr eene zwakke stemme smeekend uitroepen: - Och, ik heb honger, moeder! ik heb honger! - Dit was my genoeg; te veel had ik reeds vernomen; myn hart brak van pyn; ik snelde naer beneden, greep het avondmael dat ik juist voor myn huishouden had bereid en bragt het uwen kinderen... en nu - o! zie eens, Anna, hoe vrolyk zy nu zyn!...
- Trees! Trees! - snikte de zieke - gy wilt niet dat ik u dankbaer zy voor uwe weldadigheid, niet waer; gy zegt dat ik God moet loven; welnu - dank zy hem!... maer gy, Trees, - gy zult my toch niet beletten dal ik u zegene!... O, Trees! zie, wist gy wat ik gevoel, en kon ik uitdrukken wat myn hart zegt op dit oogenblik!... doch, dit is my onmogelyk!... gave God dat ik nog van myne ziekte herstelde en weldra werken kon, zie, dan zou ik niet alleen, myn leven lang, den zegen des hemels over u roepen, Trees; maer u ruimschoots over uwe weldaed beloonen.’ - En nu zakte heur hoofd op de hand harer vriendin.
Eene beek van stille tranen vloot over de wangen van Trees; zy zette zich op hare knien, nam de kranke moeder in hare armen en sprak dan met bewogen stem:
- Zie, Anna, uw ongeluk is groot - en waerlyk gy hebt
| |
| |
zulks niet verdiend. Edoch, troost u! het zal wel eens beteren; God zal niet gedoogen dat eene zoo goede moeder, als gy, aen hare kinderen worde ontrukt! - Na lyden zal verblyden komen. -
- Mogt gy waerheid spreken, vriendin!... maer ach! ik voel het: Ik ben te ziek en te zwak... - stamelde zuchtend de rampzalige.
By deze woorden liet Trees haer los, sprong op, sloeg de handen voór haer aengezicht en riep uit:
- Ja, Anna, gy zyt zwak!... gy hebt honger!... maer toch zult gy nog niet naer het eeuwig vaderland opvaren!... neen! neen!... o God, behoud toch deze goede vrouw in het leven!... - Anna, schep moed... nog eenige oogenblikken en gy zyt gered... ik heb nog een stuk van vyf-en-twintig centen en ga... - Snel, als de wind, vloog zy de kamer uit en verdween.
De rampzalige moeder wist niet wat peinzen over de schielyke verwydering harer vriendin. Zy had de laetste woorden wel gehoord welke deze gesproken had, maer zy kon er den eigentlyken zin niet van bevroeden. Was Trees mogelyks voornemens haer eenigerwyze bytestaen? In afwachting dat de oplossing van dit raedsel zou geschieden, dankte Anna den hemel en zegende hare goede huisgezellinne.
En - dan sloeg zy hare blikken weêr op hare kinderen - en eene hemelsche blydschap glom allengs op haer bleek aengezicht; vonkelende waterdruppelen gleden glinsterend over hare wan- | |
| |
gen; eventwel, ditmael waren het geene tranen van smart, maer van vreugde. Zy waren de tolken van het zalig genoegen dat de zwakke, op dit oogenblik, in haren boezem voelde ontstaen - genoegen dat alleen eene moeder smaken kan, die hare kinderen uit de armen van den dood gered ziet.
Toen Trees terug kwam, vond zy de kleine knapen aen Anna's zyde liggen.
Aenstonds nam zy de kranke vrouw in haren arm en eene kom wyn aen dezer lippen brengende, sprak zy: - Daer, Anna, drink; dit zal u versterken! -
Anna voldeed aen dit verlangen, wierp, terwyl zy het vocht inzwolg, menigen dankbaren blik op de weldadige vrouw en zei daerna op zachten toon:
- O, ik dank u, Trees!... wat zyt ge toch goed!... gy redt my het leven en zie - ik zeg het nog eens - ik kan u niet beloonen, maer God zal dit voor my doen: Ja, Trees, gy zult nog wel eens gelukkig zyn! -
- Ik eisch geene belooning, Anna, want ik heb slechts mynen pligt gedaen. Onze goddelyke Zaligmaker heeft ons immers geleerd dat wy onzen evennaesten moeten helpen en bystaen, - antwoordde Trees met nadruk.
- Och, dat hy u eene schoone plaets in zynen schoonen hemel verleene!... - zuchtte Anna met aendoening.
Trees antwoordde niet. - Na eene poos, liep zy naer beneden en kwam weldra, met eene matras en een pluimen oorkussen,
| |
| |
terug boven. Zy legde het bed op het stroo en vleide er de ongelukkige moeder op neêr. Daerna sprak zy:
- Anna, thans moet ik u verlaten. Myn man gaet aenstonds van zyn werk te huis komen en ik moet zyn avondmael nog bereiden. Wees nu maer gerust! slaep wel, met uwe lieve kinderen! de Heer zal alles schikken! morgen zal ik u eten bezorgen; ik ben ook niet ryk, wel is waer, maer ik kan er niets aendoen. Gy zult misschien weldra kunnen werken of ten minsten in staet zyn om van goede lieden eenigen onderstand te vragen.
- Ach, Trees! Trees! doe my daer toch niet aen denken; want, zie, die gedachte valt my zoo bitter - stamelde de zieke.
- O, gy zyt ook al een eerzuchtig hart, zoo wel als ik, Anna. Ik begryp dat dit u hard zou vallen, maer de nood dwingt dikwils en noodzaekt ons dingen te doen, die tegenstrydig zyn met onze tederste gevoelens; doch ik zal daerover zwygen. Inmiddels zal ik u helpen, Anna, zooveel ik kan, en, indien gy niet gezond wordt, dan zal ik naer het bureel van weldadigheid gaen, om u naer het gasthuis te doen vervoeren en dáér zult ge weldra hersteld wezen.
- God! en wat moet er dan van myne kinderen geworden?
- Bekreun u daer niet mede, Anna. Ik - ik zal inmiddels hunne moeder zyn en zy - zy zullen myne kinderen wezen.
Die goedige woorden drongen tot in het diepste van Anna's ziel door; zy voelde zich geschokt en ontroerd - en weenende van herkentenis, stak zy hare armen uit en riep tot hare vriendin:
| |
| |
- O, snel in myne armen, Trees, opdat ik u aen myn harte drukke; want zie, ge zyt een engel!... - En eene vurige omhelzing volgde op deze woorden.
Eenige oogenblikken later, drukte de gevoelige Trees de kleine kinderen nog eens aen haren boezem, zoende hen op hunne mollige wangjes en gezegd hebbende: - Slaep gerust, Anna! slaept wel, lieve kinderen! God waekt over u! - begaf zy zich naer beneden.
Anna's gemoed schoot vol, toen hare vriendin verdwenen was en zy aen dezelve dacht; heete tranen vloeiden wederom stil op haren schoot; en, na weinige stonden, de handen te samen gevoegd naer den hemel verheffende, riep zy uit:
- O Heere! het is dan waer dat gy nooit degenen verlaet, die op u betrouwen. Ik was in nood: En Gy hebt éen uwer engelen gezonden om my te verlossen!... dank zy u, o God! eeuwig dank!
Fransken en Jefken dankten insgelyks den Almagtigen. Zy zetteden zich op de knien neêr, voegden de handjes te samen en stamelden hunne avondgebedekens, welke, als een welriekende wierook, tot den troon des Allerhoogsten opgestegen. Daerna vleiden zy zich neder op het bed, aen de zyde hunner moeder. Deze nam hen in hare armen en weinig oogenblikken daerna sliepen zy in. Intusschen was het lichtje uitgedoofd en de donkerheid des nachts heerschte in de kamer. Deze had echter al hare akeligheid verloren. En - was de engel der hoop by Anna's stroobed dan niet neêrgedaeld? -
|
|
Auteursrechtvrij