Luizenjournaal

Het zien van het beloofde land

Laatste zoon van Jesse: Ik heb de luizen in een kopje gedaan met het vergiftigde water. Toen onze koe uit een poel van dat water dronk, zwol ze op, begon rond te waggelen als een dikke harige baal, zoals wanneer ze een kalf moest krijgen, maar dan nog dikker. ‘Het zijn de giftige gassen binnen in haar,’ zeiden ze, ‘die doen haar barsten.’ Zij bulkte nog een beetje en toen rolde ze opzij met vier stijve poten uitstekend uit dat dikke lijf, maar toch zag ik geen barst in haar vel. Ik wil kijken of ook de luizen opzwellen. Tot nu toe zie ik er niet veel van, ze zijn nog heel levendig en roeien met hun pootjes alsof het boten zijn en tegen de kant aan blijven ze dan stil liggen dobberen. Maar ze kunnen er niet uit, de wand is te glad en te steil. Ik steek mijn vinger in het giftige water en ruik er aan, proef het met mijn tong, een beetje bitter, ongeveer de smaak van buffalostront.

Mijn moeder weet niet dat ik dit water heb, anders zou ze het weggooien. Niemand van ons mocht iets drinken, al het vee werd weggedreven van de poel, de ossen lieten hun tongen uit hun bekken hangen en op die tongen kleefde een koek van wit stof vast.

‘Wanneer zijn we nou eens in Zion,’ vraag ik. Het begint me te vervelen.

‘Zodra we in Zion zijn zal ik franje aan je broek maken,’ heeft moeder gezegd, ‘rode franje geverfd met bietensap.’ De bergen kan je al zien. Gisteren zag ik een geglinster in het rode licht van de zon die opkwam; - de torens, wist ik opeens, de koepels van het Beloofde Land. Ik rende terug door het snijdende gras naar onze wagen, waar mijn moeder met de

[p. 109]

andere vrouwen brood aan het bakken was in ovens in de grond.

‘Ik heb Zion gezien,’ zei ik, ‘kijk maar daar, hoog op het gebergte, daar zie je de koepels.’

Mijn moeder en nog enkele andere vrouwen draaiden zich om, terwijl ik wees naar de bergen. Zoekend vlogen mijn ogen langs alle toppen, paars blauw nevelig hangend boven de aarde, maar het geglinster was uitgedoofd.

‘Toch heb ik het gezien,’ zei ik, ‘een gouden koepel ving licht.’

Mijn moeder keerde zich weer naar haar oven waaruit een dun rookpluimpje te voorschijn kronkelde. ‘Ja,’ zei ze, ‘ja, daarachter ligt het Beloofde Land.’

- Echt tarwebrood krijgen we straks in Zion en niet die kleffe koeken van maïs en bonenmeel. En honing is daar ook, in stromen, hele honingraten krijg je dan voor niets en die mag je uitzuigen tot er geen druppel meer over is en je de hele raat tot een bol van was hebt samengekauwd.

‘Hoe lang nog?’ vraag ik, ‘twee dagen, twaalf dagen?’ Die luizen doen nog niks, zwellen niet op. Ze liggen wel erg stil, zouden ze al dood zijn? Zinken ze niet naar beneden wanneer ze verdronken zijn? Misschien niet, heel lichte bootjes zijn het, het water draagt ze gemakkelijk. Ik vis er een op, een plat vodje op mijn vingertop, die heeft ook in lang geen bloed gezogen. Hij beweegt niet meer, of toch? Kijk, hij begint te scharrelen, vlug met hem terug in het water.

Telkens wanneer ik denk dat hij dood is, steekt hij toch nog een pootje uit, beweegt hij nog even. Luizen verdrinken misschien wel langzamer dan mensen.