Lyrisch labyrinth

[p. 92]

De onbekende Martelaar

Zij kwamen niet in opstand om het brood,
dat zij zo lang voor vrouw en kinderen ontbeerden,
maar omdat niemand hun de wetten leerde
gelijk de Meester die gebood.

Trekkend van stad naar stad, met worpsteen, bijl
en ram gewapend, zongen ze oude koren
en nieuwe psalmen. Angstig om te horen
huilden ze hun heimwee uit naar 't eeuwig heil.

Geen deernis vroegen zij - ze wierpen slijk
op wie hun zalvend toesprak ter bekering -
en geen geloof in oude of nieuwe lering
maar een open weg naar het hemelrijk.

De geldzucht hunner priesters en 't genot,
dat predikanten zich bij vrouwen zochten,
hadden hen wild gemaakt. De mensen vochten
tegen de driften van de mens om God.

Toen is er onder hen één opgestaan,
die al hun smarten droeg en hun verzwegen
opstand altijd gedeeld had tegen
machthebbers, door wie werelden vergaan.

Er was geen zachtheid in zijn taal. Hun smart
wette zijn woorden tot vlijmende dolken,
die troffen de borst van elk man uit het volk en
raakten de vrouwen tot diep in het hart.

Zijn leer was, dat geen vreemde schuld de schuld
van ieder onzer uitwist - dat geen lijden
van anderen ons vrucht draagt tot verblijden,
tenzij 't boetvaardig leed van groot geduld.

[p. 93]

 

En dat men nimmer heil verwerft door 't zwaard

 

te richten op de naaste, maar door 't streven

 

van elk, die sterven moet, naar beter leven.

 

Hij werd vermoord. Zijn naam is niet bewaard.