Lyrisch labyrinth

(1930)–Anton van Duinkerken– rechtenstatus



[pagina 90]
Landing Hammerfest. Van kust naar kust op hoop van avontuur gedreven vinden wij steeds onszelf bij 't einde van de reis dezelfde, die vertrok; 't heropend paradijs is maar het paradijs van onzen droom gebleven. Ontgocheling?.... Wie was bedroefd toen hij zich vond dezelfde van voorheen? Hij heeft zijn wet geleerd en zijn landing is opnieuw een afstand van begeerten een wedergave van zich zelf aan vasten grond. Elk is deez aarde lief en al haar wisselingen verklaren hem zijn hart, dat naar vernieuwing smacht, omdat het weergeboorte voor zijn liefde wacht, een nieuw vertrouwd zijn met zijn lang vertrouwde dingen. 't Verzadigde genot kent geen verlangen meer naar zwerven, doch bemint den droom, die het bewaarde: wij zoeken rust als gij, die ons ontvangt, o aarde, - uw doodvermoeide zelf - bij onzen wederkeer.