Lyrisch labyrinth

[p. 84]

De Vagebond verliefd

Oslo.

Wat hebben wij bemind, waaraan wij niet verloren
het beste van onszelf? Maar steeds hervonden wij
onzen verdoolden droom geboeid eerst dubbel vrij
van onzen gril en van der liefde vreemd bekoren.

Zonderling spel van 't hart: de wereld en twee ogen,
waarin zij ligt weerkaatst, worden hetzelfde ding:
lief, alles wat ik zie is maar herinnering
aan uwe zachtheid en uw moed en uw meedogen.

En toch is alles mijn: gij hebt voor mijn verlangen
hechter dan voor mij ligt een koninklik paleis
gebouwd en 't wordt omruist van heimweevoller zangen
dan in dit vreemde land mijn vaderlandse wijs.

Hoe heb ik u herkend in zoveel stille dromen
als hangen in de stad na 't heengaan van de trein,
in 't avond-gulden licht, in een oud volks-refrein
en in den eerste bloei der lentezware bomen.

Lief, hier is liefde's huis en 't vangt de fluisteringen
van elk, die in een andre ziel zijn eigen ziel hervond;
geen meerder rust zij 't wit van liefdes vagebond
dan 't eeuwige dier trouw bij 't wisselen der dingen.