Lyrisch labyrinth

[p. 24]

De blinden

Over besneeuwde hei de bedelende blinden
betasten de grond voor zich uit met hun stokken:
het zand-pad weten ze niet meer te vinden.

Over de sneeuw de beverige blinden sjokken
gebroken dag-gang. De drie oude blinden
met onder hun ogen traangeulen, die de winden
in hun rood gezicht hebben getrokken.

Ze voelen met de hand elkanders schouder
om warmte: ze voelen elkanders verworpen
alleen zijn. En de late dag wordt kouder:

hun hart zoekt naar de verre muziek van de dorpen. -