Het goud der gouden eeuw

Hugo de Groots verlossing

Aan Mevrouw Marie van Reigersbergh

Geweld van wallen, dubble gracht,
Ontruste honden, wacht bij wacht,
Beslagen poorten, ijzren bomen,
Geknars van slotwerk, brede stromen
En de onvermurwde kastelein
Verzekerden op Loevestein
De Grote Huigen buiten duchten
Van in der eeuwigheid te ontvluchten,
Ten waar zijn schrandre gemalin
En drukgenoot en kruisheldin
Een eerlijke uitkomst had gevonden
En hem van 't lang verdriet ontbonden.
Zij sprak: ‘Mijn lief, mijn levens licht,
(De tranen stonden in 't gezicht)
Zal dees spelonk uw glans versmoren
En is uw deugd dit graf beschoren?
Helaas! Maar 't is vergeefs gesuft.
Hier helpt geen kermen, maar vernuft.
Mijn geest die zal wat groots bezoeken.’
Terstond verandert hij in boeken.
De schildwacht draagt die vette buit
Op hare beê voor boeken uit,

[p. 105]

 

Een vrouw belacht al die haar persen

 

En laat hen op de tanden knersen.

 

Een vrouw is duizend mannen te erg.

 

O eeuwige eer van Reigersbergh,

 

De volgende eeuwen zullen spreken,

 

Hoe gij de haat hebt uitgestreken,

 

Nadat ge op 't droef gevangenhuis,

 

Gelijk Maria neffens 't Kruis,

 

Uw bruigom, onder moordenaren

 

Gerekend, troostte hele jaren.

 

Zo liet de trouwe Michol eer

 

Haar liefste schat met koorden neer,

 

Toen Saüls zwaarden hem bezetten,

 

Gelijk de jagers 't hert met netten.

 

Aldus werd Lynceus ook gered

 

In zijn belegerd bruiloftsbed,

 

Toen zoveel ledikanten smoorden

 

In 't gruwlijk bloed der mannemoorden.

 

Vergun mijn luite, dat ze speel'

 

Het bergen van ons landjuweel

 

In 't onweer, dat het roer vermande,

 

Toen 't grote schip vol stuurlui strandde.

joost van den vondel (1587-1679)