|
| |
| |
| |
Trazimus en Timagenus.
Treurspel.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
NEen, Memnon, Timageên gaat nooit uit myn gedagten;
Ik moet, zo lang ik leef, de dierb're Asch hoogägten
Van dien doorlugten vriend, die, van al hulp ontbloot,
Al vlugtende door 't staal der Moorders wierd gedood.
Helaas! wie had gelooft in heugchelyke tyden,
Daar zorg, daar oorlogs daên, daar kommer, vreugd en lyden
Ons beide was gemeen, dat mynen Bloedverwant
Den Vaêr onttronen zou en bannen uit het land
Zyn Asch, door uwe zorg vergaderd
In 't heerlyk Graf, 't geen gy altoos met droefheid nadert,
Moet verhovaardigd zyn door zulke liefde-daën:
Mynheer, wat hebt gy staag voor vriendschap niet gedaan?
Gy offerde hem zelfs uw innigste belangen.
Wyl uw Geslagt hem zogt te dooden of te vangen,
| |
| |
Beweende gy zyn lot in uw Paleis alleen:
En toen den Twee-spalt nu het Krygs-volk bragt te beeft
En 't woedend Oorlogsvuur alreede was aen 't blaaken,
Heeft Samos uwen moed de wapens zien verzaaken:
Dus hebt gy voor 't heel-al de naamen wel verdient
Van een bedaarden Zoon, van een getrouwen Vriend.
'K heb Hircans gunst verfoeit; in weêrwil van de banden
Des bloeds, heb ik altoos geweigert myne handen
Voor hem te wapenen; in al den Burger-twist
Heeft Vriendschap in myn hart haar schuilplaats nooit gemist.
Ach! Timageên heeft min na haare stem geluistert.
Zyn Vader wierd gehoond, zyn Regt gestremd, gekluisterd;
Hy moest verdedigen 't geen men had aangetast,
Zyn wraak was eene deugd die heldenmoed wel past.
Maar ik, wier trotsch Geslagt Sostrates aan ging randen
Ten onregt, moest ik door die zelfde moordzugt branden?
Moest ik, deelnemende in hun onverhoedsch geweld,
Sostraat en zynen Zoon braveeren gaan in 't veld?
Helaas! in stede van dien Oorlog goed te keuren,
Waarom kon ik hun dood, die 'k eeuwig zal betreuren,
En al die wreedheid niet verhoeden door myn deugd?
Wat lyd myn bangen geest, wanneer hy nog geheugt
'T geschil tusschen Sostraat en Hircan opgekomen!
Heeft al de waareld niet met schrik in 't hart vernomen
Dat Hircan toen een regt met kragt heeft doorgezet,
'T geen reeds vergeten was, onwis en buiten wet?
En dat hy voor de Stad, door Burgerkryg verlegen,
Reeds met een Leger stond? wat list kan heerschzugt plegen!
'K was met myn Vader in die droeve omstandigheên,
Zyn hart dat weifelde, hy wist niet, zo het scheen,
Voor welken Aanhang hy het Harnas aan zou schieten:
Hy laat my voor een wyl de zoete hoop genieten
Dat hy in dit geval onzydig blyven zou:
Maar laas! hoe wierd myn hoop verkeerd in bitt'ren rouw!
Hy laat zig onbedagt voor zynen Broêr bepraaten
En 'k zie hem Sostrates en Timageên verlaaten:
| |
| |
Hy handhaaft Hircans Regt (ô yslyk misverstand!)
Hy laat my in 't verdriet en zoekt zyn dood en schand.
Wat kon ik doen? Ik mogt zyn stappen niet verzellen,
Of d' heil'ge Vriendschap moest tot bloedzugt overhellen:
'T is waar, hy dwong my niet de Vriendschap te verraên,
En 'k zag hem, na ik dagt, mistroostig henen gaan.
Ach! 't bleek hem al te lang, hoe wy elkaêr beminden.
Zyn yver voor zyn Broêr heeft hem zyn dood doen vinden.
Hircan praalt op den Troon door zynen dapp'ren moed,
Hircan is zyn geluk verschuldigd aan zyn bloed.
Ik weet dat hy in 't veld zeeghaftig is gebleven,
Hoe hy zig voor zyn Broêr aan 't staal heeft bloot gegeven;
'K beween zyn heldendeugd en ik beween zyn dood:
Ach! had hy nog geleeft, myn Vriend waar buiten nood,
En Hircans hovaardy zou Samos niet regeeren,
Men had hem Timageên zo stout niet zien braveeren,
Hy had het overschot der rampen niet verdrukt
En nooit had Samos voor zyn dwinglandy gebukt;
Ja, ik verbeelde 't my, myn Vriend waer nog in 't leven!
Dit Graf, zo schoon, zo trotsch uit marmer-steen gedreven,
Doet blyken dat uw Vriend door Hircan wierd beklaagd,
Of dat zyn leven door dien Vorst niet wierd belaagd.
Hy wilt zig te vergeefsch van deze Moord verschoonen,
Den Troon alleen kan al zyn gruweldaên betoonen:
Is dezen niet de vrugt van zyne razerny?
Maar, ik ga zyn gedrag vol snoodheid hier voor by,
Het kwaad is zonder heul,... Maar, zeg my eens de reden
Waarom u Hircan thans na myn Paleis doet treden?
Wellicht is 't u bekend, Mynheer, Armeên zyn Zoon
Is dood; gy erft voortaan zyn Ryksstaf en zyn Kroon:
Staakt, het is 's Konings last, dit droef en eenzaam leven,
Waar toe gy u, Mynheer, vrywillig hebt begeven;
Ga, daar het Vorstendom gevierd word en geëerd,
| |
| |
Het is den wil der Goôn, dat gy voortaan regeert.
Gy leeft hier luisterloos: zyt gy daar toe gedwongen?
Ik wil geen Ryksstaf, die een ander is ontwrongen;
Een Kroon, waar van myn Vriend met listen wierd beroofd,
Zou tegens mynen dank staag blikken op myn hoofd.
De grootheid van het Hof kan my gansch niet behaagen.
Dit stil verblyf, ontbloot van haat en duist're laagen,
Bevalt my meer, ô Vriend, dan al den hofschen praal;
En op dat ik u spreek met ongeveinsde taal:
Myn hartzeer is te diep geworteld in myn zinnen.
'K vergeet nooit hoe uw Vorst kwam Samos Troon te winnen;
'T is door myns Vaders bloed en 't geen van Timageên.
Ik hoor ten allen stond hun klaagende geween.
Dien Troon, besprengd met bloed, zo lief, zo uitgelezen,
Zou my van haat en schrik altoos een voorwerp wezen.
Mynheer, 'k heb niet gezeit wat Hircan nog begeert:
Zyn wensch is niet alleen dat gy na hem regeert,
Hy wilt u eerstdaags in het huwelyk zien treden;
Dus ruimt hy uit den weg en twift en zwaarigheden.
Den Hemel heeft, zo 't schynt, dit middel zelfs bedagt
Toen hy Ericiam na Samos heeft gebragt.
Zy zelfs, Mynheer, en 'k zou gelooven
Dat dezen Egt uw eer en glans niet kan verdooven:
'K weet dat zy tot den Vorst van Lydien behoort,
Ja zelfs, zy is zyn Nigt. Haar schoon gelaat bekoort
Elk-een; haar fierheid en haar vorstelyke zeden,
Haar smart, al wat zy pleegt is waard te zyn aanbeden:
Schoon zy niet is omstuwd door koninglyke pragt,
Men niet wel dat zy by den Troon is opgebragt.
Memnon, wat wilt gy my van haare schoonheid spreeken
En haar bekoôrlykheên? zy zyn my reeds gebleeken:
Zo dra Ericia op deze stranden kwam
| |
| |
Gevoelde ik terstond de kragt der minne-vlam.
Voorheên wierd myne ziel aan Timageên geschonken,
Nog anders niet ontwaar dan teed're vriendschaps vonken;
Op hem steeds denkende, ik dwaalde in dit oord,
En ylings wierd myn hart op haar gezigt doorboord!....
'K zag haar in treurgewaad, de traanen op de wangen
En, zo ik merken kon, met naare smart bevangen:
Hy wyst op het graf.
Is 't daar, riep zy, Mynheer, dat mynen Minnaar rust,
Prins Timageên, uw Vriend!.... Denk, hoe ik wierd ontrust
Op 't hooren van dees taal gestoord door bange zugten.
'K zag haar, die mynen Vriend voor dat hy heên moest vlugten
Zo dikwyls had genoemt, het voorwerp van zyn vlam,
Die toen zelfs heimelyk helaas! myn hart innam!
Wat was ik wyd, ô Goôn! van toenmaals te beseffen,
Dat haar gezigt my eens zo schielyk aan moest treffen!
Ja, Memnon, doe ik denk, hoe op een enk'len stond
Door haar bevallig oog myn boezem wierd gewond,
'K geloof dat Timageên, om dus voor haar te leven,
My zyn verliefde ziel al stervend had gegeven.
Agt slaande op 't vermaak, 't geen haar gezigt my baart,
Bemerk ik dat myn hart van vriendschap niet ontaard;
O neen, myn liefde zal de vrugt der vriendschap wezen.
Zig keerende tot het Graf.
Wil myn getuige zyn, ô Schim altoos geprezen!
Ons harten hebben staag bedoelt het zelve wit,
Zy, die uw ziel bezat, word heden myn bezit,
Het voorwerp uwer vlam doet thans myn hart ook branden,
Zy boeyde u, en zy bind my met de zelfde banden,
Uw min was overgroot, de myne is onbepaald!
Gy word waarschynlyk met geen weigering onthaald:
Ik hoop dat zy ook zal uw Minne-brand verzagten.
Ik durf dit heil nog van den Hemel niet verwagten:
Memnon, 'k wil haar slegts zien en minnen in het hart,
'K ontdek myn liefde niet, nog myn verholen smart.
Doe zy in myn Paleis een schuilplaats heeft genomen,
Kond ik my uiten en ook tot myn oogwit komen;
| |
| |
Maar 'k durfde 't niet bestaan, den naam van Timageên
Dwingt my t' eerbiedigen haar zugten en geween.
Zelfs hier, daar my dit Graf haar dikwyls doet ontmoeten,
Kan haere treurigheid myn wrange smart verzoeten.
Eens, doe ik was bereid te ontdekken mynen brand,
Ik noemde Timageên, myn ziel wierd aangerand
Door onverhoedschen schrik, ik kon geen woord meer spreeken!
Mynheer, het sta my vry uw reeden af te breeken:
Deze stilzwygendheid past vriendschap, maar de min
Vind daar belediging en laage blooheid in.
'K zou deez bezadigheid, in uwe plaats, verwinnen,
Een Minnaar die niet spreekt schynt zwaklyk te beminnen.
Het vuur, het geen de Aard' in haaren schoot doorknaagt,
Broed langen tyd zyn Vlam voor dat zy opwaards daagt,
Zy berst ten laatsten uit en haar vertraagde gloeden
Gaan in de dunne lucht met meerder snelheid woeden.
Zie daar misschien de schets van myn bedwelmd gemoed,
Misschien..... 'K weet niet waar toe het lot my brengen moet;
Maar ik verzeeker u, 't is nimmermeer gebleeken,
Dat iemant meer dan ik door liefde was ontsteeken.
Mynheer, wat noodzaakt u te blyven in 't verdriet?
Is 't nog geen tyd dat zy u wederliefde bied?
Ontvouwt haar uwen drift, maar wilt haar niet verzwygen
Tot wat verheven Rang het lot u gaat doen stygen:
Brengt haar voor 't oog den Troon, den vorstelyken glans,
Geen hart, Mynheer, hoe stug, of 't luistert na dees kans.
Hoewel Ericia altoos getrouw wilt blyven,
Gelooft my, daar 's geen smart die eeuwig kan beklyven:
En daarenboven ('k weet niet of ik kwalyk gis)
Dat z' hier zo lang verblyft, schynt geen geheimenis:
De vlam, in uwe Ziel verwekt door haare oogen,
Blaakt mede in haare Borst, of Memnon is bedrogen.
Het ga zo 't wilt, Mynheer, laat alles aan myn zorg,
Gy hebt myn dienst altoos tot een getrouwe borg.
| |
| |
Ik zal Ericia op staande voet gaan spreeken,
En peilen haar gemoed door allerhande streeken,
Haar zeggen dat haar leed den Vorst ter harten gaat,
Dat hy herstellen wilt haar jammerlyken staat,
En door een and'ren Egt.....
Ja, wil haar in myn plaats myn liefde gaan bewyzen,
Ga, spreek haar, 'k stae 't u toe; dog zwyg zo 't wezen kan
Den naam van die haar mint, spreek haar alleenlyk van
Zyn onuitbluschb're vlam; meer mag ik niet begeeren,
De onbedagtheid mogt me haar agting doen ontbeeren.
Weest niet bedugt, Mynheer, men kan door schrand're taal
Haar hart doorgronden op den keus van een Gemaal.
Den luister van uw Stam zal haaren hoogmoed streelen;
Dit smertelyk verblyf zal haar in 't eind verveelen,
Vermits zy is geschikt tot een verheven Staat.
Dit woord, vergroot myn hoop, ja, waarden Memnon, gaat;
'K verlaat my op uw zorg; maar wil omzigtig weezen,
Dit hoeft gy niet te vreezen;
Mynheer, ik ga terstond bewegen haar gemoed.
Hy vertrekt.
| |
Tweede tooneel.
alleen.
MYn vriendschap wierd geloond met bitt'ren tegenspoed;
Och of myn liefde mogt een beter lot bekomen!....
Maar, hoe heeft hy voor my deez moeite ondernomen?....
Ha, ik gevoel wat hem tot dezen stap verpligt,
Men roept my tot den Troon:... Maar wat een naargezigt!
| |
| |
| |
Derde tooneel.
trazimus. ericia.
Zy stapt met verslagenheid uit het Graf.
MYnheer! ach ondersteun myn kragten;
Een ongehoorden schrik komt my de ziel versmagten.
Wat schrik heeft onverhoeds uw geesten dus verrukt?
Ik zie op uw gelaat de doodverf uitgedrukt:
Hoe! zult gy nimmermeer dit somber Graf verlaaten,
Is alles voor u dood, kan u geen troost meer baaten?
Uw droef gekerm begint hier voor den dageraad
En s' avonds schreit gy nog wanneer gy henen gaat.
Maar nimmer zag ik u zo droef, zo zeer verslagen:...
Ei, wat ik bidden mag, draag zorg voor uwe dagen.
Het noodlot, 't geen u plaagt, dat viel my ook te beurt,
En ik beklaag myn Vriend, wyl' ge om uw Minnaar treurt.
Moet zig 't verlegen hart aan wanhoop overgeven?
Zy beziet het Graf met groote ontsteldnis.
Daar 's 't eenig 't geen ons is van Timageên gebleven;
Daar 's 't heerlyk Graf, het welk uw edelmoedigheid
Aan de geheugenis uws Vriends heeft toegewyd.
En zou ik dan ô Prins! niet herwaard mogen treden,
Om 't overschot te zien by my altoos aanbeden?
Weerhoud dien yver niet, maar geef my liever moed
Tegens het nagt-gedrogt, 't geen ik hier heb ontmoet.
Hoort toe, Mynheer, en wilt my dan niet meer verwyten
Dat ik den tyd doorbreng met zugten en met kryten:..
Een aangenaamen droom heeft my voorleden nagt
De Schim van Timageên hier voor het oog gebragt!
Hy druipte niet van bloed geplengd door Moorders handen;
Hy scheen gelyk voorheên door liefde nog te branden;
'T genoegen, het geluk blonk uit in zyn gezigt.
'T was nog dien braaven Held, wier moed nooit heeft gezwigt.
Goôn! riep ik, hy is my ten laatsten weer verschenen!..
Dien glans ontwekte my, helaas! hy was verdwenen;
| |
| |
Dog, hem nog ziende met de oogen van 't gepeins,
Is 't my onmogelyk (gy wilt niet dat ik veinz')
Dit zinneloos vermaak zo schielyk te vergeeten.
Ten minsten heb ik sints (gy dient het al te weeten)
In de vervoeringen van myn benaauwden geest
Zo vol angstvalligheid en droefheid niet geweest:
Maar naauwlyks rees de zon met flonkerende glanssen
Uit Thetis brakken schoot na 's Hemels hooge transsen,
Of ik verzamelde het keurigst' Bloem-gewas
En 't eêlste Reukwerk dat in deze Landstreek was,
Ik heb het straks met vlyt zyn Aschkruik opgedraagen,
My vleiend dat het zou aan zyne Schim behaagen,
Dat hy nog eenmaal tot verzagting mynes rouw,
Ontwikkeld van de dood, voor my verschynen zou.
Ik wierp my voor het graf, en in die zelfde stonden
Gewaagde ik alles wat de liefd heeft uitgevonden:
Geen zoete minneklagt die hart en ziel beweegt,
Geen lonk, geen lief gebaar, of 'k heb het al gepleegt;
Zulks, dat te geener tyd met meer aentreklykheden
En vuuriger gesmeek een Minnaar wierd bestreden.
Mevrouw, 'k beklaag uw lot; maar uit dit gansch verslag
Bevat ik niet wat u zo zeer ontrusten mag.
Ach! stoor myn reden niet; maar laat my voords verklaaren,
Mynheer, wat naderhand my nog is wedervaaren:
Ik wierd beäntwoord door gezugt en droef geween
Ontstaande uit het Graf; het bovenst van den steen,
Daar ik de hand op lei, scheen ylings te bewegen:
'K bestaa dit vreemd gewoel met aandagt te overweegen,
'K zie by de Aschkruik een vervaarelyk Serpent,
'T geen zig met kronkelen en gins en herwaard wend:
Het springt my driemaal toe, ik staa met schrik benepen,
'K wil vlugten, 'k roep om hulp, ik voel my aangegrepen!
Ik meinde te vergaan ontbloot van hulp en kragt;
Een God, na schyn de Min, sloeg op myn zwakheid agt;
Ik voel my straks verlost van de ysselyke bogten
Van 't gruwzaam Monster-dier, waar meede ik was omvlogten;
| |
| |
'T Verlaat my vlugtend na een opgereeten muur
Met averegtsch gefluit, verzeld door stank en vuur.
Gy zyt te zeer ontsteld van zulk een wonder teeken
Wellicht een herssenschim; 't is menigwerf gebleeken
Dat, toen een diep verdriet ons harten overwint,
Men met de geesten doolt en mymering verzint;
Een droef en wreed gevolg van woelende gedagten
Die ons uitmergelen en zelden 't leet verzagten.
'K geloof 't, en vraag niet wat dit vreemd geval beduid,
Nog of het uit verdriet, of uit bedwelmdheid spruit,
Of dat het van het lot een uitwerking mag wezen?
Mynheer, ik hoef voortaan geen onheil meer te vreezen;
Men beeft te regt wanneer men heil of troost verwagt;
Maar ik! myn hoop is gansch ten onderen gebragt,
Ze is nevens myne vrees met Timageên verdreven;
Ik zelfs, Mynheer, ik zal myn smart niet overleven
Indien ik nog met moed na Samos oevers trad,
Het is dat ik dit Graf altoos voor oogen had,
Dit Graf! waer in ik wensch by Timageên te daalen.
Ach! kan men door geen troost uw droefheid meer bepaalen?
Zyt gy dan hopeloos? Mevrouw! kan u den tyd
Niet doen veranderen? verstoot gy myne vlyt!
Prins Timagenus was te zeer u toegedraagen
Op dat uw ongeluk zyn schaduw zou behaagen.
Indien ik nog beschouw de fakkel van den dag,
'T is om hem te doen zien al wat de Min vermag.
De ziel op 't laatst verzwakt door poogen, zugten, weenen,
Met 't hart dat zy verloor zoekt zig te gaan verëenen.
Ach! ik gevoel 't, zy zoekt te breeken haaren band.
Met hartzeer, ter zyde.
Helaas! myn hoop verdwynt;... haar leet heeft d'overhand!
Met teederheid.
Deez hopelooze taal vergroot myn smart en lyden.
| |
| |
Gy kond, wanneer gy wilt, Mynheer, deez taal vermyden.
'K weet dat myn zwaar verdriet tergt uw meedoogendheid;
'T misnoegen van de Min stoort vriendschaps teederheid;
Geen Mensch zoekt langen tyd het ongeluk t' aanschouwen;
Het medelyden ziet men allereerst verflouwen.
Wat zeg ik? neen, Mynheer, uw edelmoedig hart
Zal nooit ontaarden door het groeien van myn smart:
Myn overtollig leet zal u nooit zyn verdroten;
Want gy beweent de dood waar uit het is gesproten.
Maar moog'lyk door does taal vernieuw ik het gedagt
Van eenig droef geval, dat u in 't lyden bragt.
En moog'lyk zyt gy ook 't slagtoffer van de liefde?
Met ontsteltenis ter zyde.
Wie ik? Mevrouw! gewis.... Zy, die my 't hart doorgriefde!....
Met levendigheid.
Is 't voorwerp uwer min ook in het graf geleyt?
Nog met meerder ontsteltenis.
Wat onbescheidenheid! helaas! 'k vernieuw zyn wonden:....
Mynheer! vergeef het my, indien gy hebt bevonden
Dat ik ten onregt klaag; helaas! 't verlegen hart
Wilt dat elk d' oogen sla op zyn byzond're smart,
Zig nooit verbeeldende dat, die zyn leet bespeuren
Met reden menigmaal om meerder rampen treuren.
Het is elk eigen op zyn rampen agt te slaan
Wyl door eens anders, 't hart schier nooit word aangedaan.
| |
Vierde tooneel.
trazimus, ericia, cleona.
MEvrouw, een Hoveling is hier tot u gezonden,
| |
| |
My! wat heeft hy te verkonden?
'K weet niet wat hem herwaard komen doet,
'T is u alleen, die hy daar over spreeken moet.
Hy zwygt, hy hoeft my zyn geheimen niet t' ontvouwen;
'T is Hircan die hem zend!....
(Zy vertrekt.)
Ik laak uw misvertrouwen;
Mevrouw, gy moet hem zien;
Men mag de Koningen niet trotsen in hun Ryk.
Mynheer, 'k begryp dit woord, en 't moet my vergenoegen.
Gy wilt u, zo ik merk, aan Hircans zyde voegen;
Ik had my vrugteloos in deze plaats gevleit
Van dien ontmenschten Vorst altoos te zyn bevryd.
Ach! zo ik in zyn Hof my eens moet kenbaar maaken,
Ik zou hem gaarne met de vlam in d' hand genaaken...
Maar de onregtvaarde Goôn zyn daar mê niet gediend!
'K ben zonder Staaten, 'k heb geen Bloedverwant of Vriend.
'K heb niets dan mynen haat om Timageên te wreeken.
Moet ik zyn Moorder zien, ik wil hem 't hart doorsteken.
G' had my belooft dat ik nooit in dit eenzaam oord
Door 't vreeslyk byzyn van dien Vorst zou zyn gestoord;
Gy zag my uw Paleis tot eene schuilplaats kiezen
Daar ik myns Minnaars Graf uit 't oog nooit zou verliezen;
Maar ach! men wilt my thans gedompeld in den nood
Ontweldigen 't genot van een gewenschte dood.
De komst van dien Gezant moet u geen argwaan geven
Hem is geen kwaad ontwerp door Hircan voorgeschreven,
| |
| |
Wat ook zyn oogmerk zy, weest daar door niet verzet,
Uw wenschen zyn voor my altoos een vaste wet.
Wat wensche ik u, Mevrouw, in alles te behaagen!
Wat wensche ik u myn hart en diensten op te draagen!
Ericia beziet hem, hy houd een weinig op van spreeken, hy zoekt zyne ontsteltenis te ontveinzen.
Maar ik, die tot uw dienst gestaadig ben bereid,
Mevrouw, ik dagt niet dat me uw agting was ontzeid...
Hy vertrekt al zugtende.
| |
Vyfde tooneel.
ericia, cleona.
Dwingt my ten spoedigsten op nieuw tot u te treden:
Een schip kwam hier gezeild met 't krieken van den dag,
Het wederhield zyn vlugt en ylings, na ik zag,
Liep 't agter eene rots; 't was zo het scheen verlegen.
Terwyl ik bezig was met zulks te overwegen,
Komt straks een Vreemdeling met eene sloep aan land;
Hy wend met gretigheid het oog ten allen kant:
Zo dra hy my verneemt, ik zie hem 't mywaard komen,
Vervolgens schynt hy myn bywezenheid te schroomen;
In 't eind bedaart hy zig en maakt van u gewag
En vraagt me op 't vriendelykst, of hy u spreken mag.
Hy is van Lydien, hy zegt dat hy voor dezen
Hy zegt dat hy gestaag uws Minnaars dood beklaagt
En dat uw leet vooräl zyn droeve geesten plaagt;
De traanen op dit woord die rolden op zyn wangen;
Kortom, in u te zien bestaat zyn gansch verlangen.
En 't schip dat hem hier bragt, is hy 'er meester van?
| |
| |
'T is onder zyn bewind na ik bemerken kan.
Met vervoering.
Gelooft my, hy is van den Hemel hier gezonden!
Hircan en zyn Gezant, en wat hier word bevonden,
Ja Prins Trazimus zelfs, het schynt my al verdagt.
Loop tot dien Vreemdeling, zeg, dat hy ons verwagt,
Dat ik, niet meer geneigd myn Vyanden te eeren,
Nog heden zelfs met hem na Lydien wil keeren.
Wat is 't my aangenaam dat gy een plaats verlaat,
Wier doodelyk gezigt uw hart zo tegenstaat;
Daar, buiten hoop van troost, uw zugten en uw traanen
U tot het Ryk der Doôn den weg geduurig baanen.
Die droeve Aschkruik, dien Cypresse-boom, dit Graf!...
Wat zegt gy, deze Asch? die staa ik nimmer af.
Schoon ik genegen ben na 't vaderland te vaaren,
Ik wil het overschot myns Minnaars steeds bewaaren,
Dit dierbaar overschot, dien kostelyken pand,
Het eeuwig voorwerp van myn zuiv'ren liefde-brand!
Trazimus nooit gedoogt dat gy die heên zoud draagen.
Ei! is het noodig hem daar oorlof toe te vraagen?
De schim uws Minnaars word hier mooglyk door gestoord;
Ja, doe het gehandeld word
Van een vermetelen; maar ik hoef niet te vreezen.
'K zal dezen avond hier ter sluik alleenig weezen,
En 't voorregt kwetsende van Timagenus Asch,
Haar mede neemen, juist of 't my geoorlofd was:
Den Hemel zal in my dees euveldaad verschoonen.
Gy, tragt my naar het schip het voetpad slegts te toonen,
Ik stap u moedig na, ik ben gansch niet bedugt,
'T vertrek des Lydiaans verzekert onze vlugt.
Ik ga straks alle ding voor dit ontwerp bereiden.
| |
| |
Mevrouw, wy dienen hier 't onzeker te vermyden:
Het is my onbekend waar dat hy henen vaart.
met hevigheid.
Dat scheelt my niet, myn lot is met het zyn gepaard;
Schoon hy met my bestond na Griekenland te vlugten,
Mitsdien ik 'er alleen in vryheid mag gaan zugten
En stigten 'er een graf eenvoudig van beslag,
Daar ik met Timageên voor eeuwig rusten mag;
Op dat ons beider asch, in 't zelfde graf vergaderd,
Te saam bekreten zy van allen die het naderd;
En dat ons beider naam herhaald zynde om het meest
Vereeuwigd mogen zyn en treffen yders geest;
En op dat eindelyk die wydbefaamde stranden
Vertoonen 't eêlste graf van al des waarelds landen.
Einde van 't eerste Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij