Trazimus en Timagenus, of den zegepraal der vriendschap

[p. V]

Berigt van den vertaaler tot de leerzugtige jeugt.

IK beelde my in dat verscheide onder de Tooneel-dicht-yveraaren deze Vertaaling zullen hekelen, en wel naamlyk om dat zy op geen overeenkomstige en 's lands aart volgende wyze is opgesteld; waar toe, zal men zeggen, heeft men het eerste Bedryf van dit Treurspel in Rymklank en zyne vier overige in rymlooze Digtmaat laaten verschynen? Op deze vraag kan ik anders niet antwoorden, dan dat myne onnalaatelyke bezigheden my den tyd niet vergunt hebben om dit werk op de wyze als het begonst was, te voleinden: Ik zoude hier te onpas herhaalen 't geen ik welëer by het vertaalen van een ander Tooneelstuk heb bygebragt, te weeten: Dat de wyze, op welke onze Landzaaten schier in het algemeen de rymende Vaarzen gewoon zyn uit te spreeken, my altoos onsmaaklyk heeft voorgekomen; want ik ondervinde tot wederlegging van dit gevoelen, dat men hedendaags kan zeggen en bewyzen, dat de konst-yverige Jeugd door haare leeröeffening reeds zo veel heeft te weeg gebragt, dat men deze gewaande onsmaaklykheid in haare uitspraak zeer weinig of niet meer ontwaar kan worden.

Ik zal egter nooit ontkennen dat my in het opstellen of vertaalen van Treurspeelen, niets zo zeer kan verschrikken, dan de strengheid der Poëzy en de slaverny der Dicht-taal, en 't geen den berugten Voltaire welëer aan den onsterffelyken Bolingbrooke geschreven heeft, kan my wellicht hier in verschoonbaar maaken: ‘Waarom hebben

[p. VI]

wy, zegt hy, die gelukkige vryheid niet gelyk de Engelsche, van onze Treurspeelen in rymlooze Vaarzen te schryven? Eenen Engelschman is een vryen Mensch, die zyne taal aan zyn verstand en geneigdheden onderwerpt; den Franschman is een slaaf der Rymen, die veeltyds verpligt is vier Vaarzen te maaken tot het uitdrukken van een gepeins, 't welk den Engelschman in eenen regel te kennen geeft.’

Indien de Voltaire, dien weêrgaloozen Dichter over de gebreklykheid der Fransche Taal tot het schryven van Treurspeelen geklaagt heeft, wat reden hebben wy niet om na de straks gemelde vryheid te tragten, wier Taal op verre na zo eigen niet is tot de Rymkonst dan de geene der Fransche? immers, niemant die de beide Taalen een weinig kundig is, zal een oogenblik in twyfel staan om met my te betuigen, dat men tot het uitdrukken der Gedagten en Hartstogten altoos beter in onze nederduitsche Taal met de rymlooze Dichtmaat, dan met de op malkanderen klinkende, zal slaagen.

Zie daar de reden, die my byzonderlyk heeft afgeleit van myn voorneemen tot het voltrekken dezer Vertaaling gelyk ik de zelve had aangevangen. Indien men by deze reden voegt, dat myne dagelyksche Taak my niet toelaat werken van groote aangelegenheid te onderneemen, ben ik schier verzekerd, dat dit ruw en gering voortbrengsel niet ten eenemaal verstootelyk zal wezen. Zo mynen Arbeid dit geluk alleen bereiken kan, ben ik vergenoegd; en ik herhaal, om my hier omtrent nog meer te vergenoegen en te troosten, het alöude Spreekwoord:

Ex omni ligno non fit Mercurius.