Brieven. Deel 1. 9 september 1922-28 december 1929

[p. 449]

Bijlage
Vertaling van Franse brieven

[p. 450]

1. Aan R. Petrucci - Verwée: Brussel, 9 september 1922

Brussel, 9 september 1922.

Geachte Mevrouw,

Ik schrijf u in de eerste plaats om u mijn verontschuldigingen aan te bieden voor mijn betreurenswaardig slordige keuze van enveloppen; maar ofschoon de brief die u gelezen hebt u wel onaangenaam getroffen zal hebben, ben ik eigenlijk heel blij dat u nu, zonder het te willen, op de hoogte bent, want ik vond mijn houding de laatste tijd wel heel erg hypocriet tegenover u. U verdiende het wel een beetje, want u behandelde me altijd als ‘een kleine jongen’; maar ik vond het toch niet eerlijk van mezelf. Ik herinner me onze Quintogesprekken, toen u tegen me zei dat ik, als ik naar Indië terugging, mijn hart somewhere achter zou laten, iets dat immers heel normaal is op mijn leeftijd en dat me zelfs in Kamtsjatka overkomen zou zijn! Toch wist u heel goed dat ik van niemand anders dan van Clairette hield en, zoals u weet, houd ik nog steeds van haar; en heel heel waarschijnlijk (is het wel nodig dit erbij te zetten?) zal ik altijd van haar blijven houden, hoe u daar ook over denkt. Wat u misschien niet wist (maar nu ik toch tot het bittere einde eerlijk wil zijn, geef ik toe dat ik me niet kan voorstellen dat u, met uw intelligentie en inzicht, niets vermoed zou hebben!) is dat Clairette ook - een beetje - van mij houdt; weest u gerust, mevrouw, een heel klein beetje maar, wat zij er zelf ook van zegt, want als ze kritiek op mij heeft, kijkt ze me altijd aan met een blik die nu niet bepaald ‘verblind door de liefde’ is, neemt u dat van mij aan, en ik zal nog heel erg mijn best moeten doen en misschien veel tijd nodig hebben voordat zij echt van me houdt. Maar ik heb de tijd, nu ik toch niet meer naar Indië ga, ook al zouden mijn ouders wèl gaan, en desnoods zal ik wachten met de kalme vasthoudendheid ‘van een hond’, doggedly, zoals de Engelsen zeggen.

Maar ik zou niet graag willen dat u mij heimelijk vijandig gezind was. U bent een krachtige persoonlijkheid, mevrouw, dat besef ik heel goed, en tegelijkertijd vind ik u echt te sympathiek om het prettig te vinden dat u zo tegenover mij zou staan; ik zeg dit niet om u tot mijn ‘bondgenote’ te maken, maar meer omdat ik u liever om zo te zeggen als openlijke vijandin tegenover me heb (want ik begrijp wel dat u het niet met mij eens kunt zijn). Net als toneelspelers (de enige mensen die altijd precies weten wat ze willen) zeg ik dus: ‘Ik neem de handschoen op!!!!’ met vier uitroeptekens. Ik zie u al

[p. 451]

lachen en zeggen: ‘die kleine jongen toch....’ maar, ik lach op het ogenblik ook! Dus: ik zal mijn best doen om te overwinnen, u bent gewaarschuwd, wat wilt u, mevrouw, kleine jongen of geen kleine jongen, ik houd van Clairette, zeker niet minder dan wie dan ook, ik kan er niets aan doen en ik voel dat ik hààr nodig heb als strijdmakker, en niemand ‘besides’, en ik zou nooit zo maar passief kunnen blijven, ook al lopen er schijnbaar een paar heren rond die haar meer ‘waard’ zijn, en zelfs al zou ik u daarmee een genoegen doen. - Wilt u mij schrijven wat u ervan denkt? Als u mij iets te verwijten hebt, lucht dan uw hart. Laten we zeggen dat ik u ditmaal als ‘wijze vriendin wier ervaring ik respecteer’ om raad heb gevraagd; denkt u zich eens in mijn plaats in: wat zou u doen?

Ik zou ook graag willen weten of u nu helemaal een hekel aan mij hebt gekregen en hoe u tegenover mij staat. Voor geen goud zou ik nu komedie willen spelen en bête tegen u lachen en met u praten over bv. ‘kippen’ en ander gevogelte en merken dat u mij niet mag, misschien helemaal niet mag. Zegt u eerlijk tegen mij of u het nu inderdaad zo erg vindt wat ik doe en of het u werkelijk zo dwars zou zitten dat ik van Clairette houd, als ik meer succes bij haar zou hebben dan de anderen.

Ik hoop dat u het op prijs stelt dat ik zo openhartig ben en dat u het mij niet kwalijk neemt.

Met eerbiedige hoogachting,

uw dw. Eddy

P.S. Graag wil ik u nog persoonlijk gelukwensen met Clairettes verjaardag en u sterkte wensen (als een mondaine jongeling) met de inrichting van uw kasteel.