Blocnote klein formaat
(1936)–E. du Perron–
Auteursrecht onbekend
[pagina 157]
| |
maar door de hele pers lijkt de Mij ditmaal toch ‘geblameerd’. Het waren vooral onze romancières, zegt men, die met wellust tegen Marsman stemden. Wat een sukses! het verwoede stuk dat hij vier jaar geleden tegen de Mij schreef - veel te verwoed, veel te edel in zijn verwoedheid - heeft deze povere lieden dus zó getroffen dat zij zich nu nog gedrongen voelen wraak te nemen, en op deze onthullende manier! Er is geen krant die niet vermeld heeft dat de Mij bovendien niets dan ‘trustee’ was van het geld waaraan wijlen de heer Van der Hoogt deze bestemming verkoos te geven... Maar in het bizonder opmerkelik is voor mij de houding van de voorzitter, prof. Jan de Vries, die bij staking van stemmen had te beslissen. Hij was vóór het toekennen van de prijs aan Marsman, maar in deze netelige situatie besliste zijn hollands doorzicht, d.w.z. hij ging ‘onderscheiden’, d.w.z. hij kwam tot | |
[pagina 158]
| |
de slotsom dat wat hij persoonlik voor eerlik hield, als voorzitter niet viel te handhaven. In funktie koos hij dus voor de oneerlikheid; alsof men hem niet om zijn persoon tot voorzitter gekozen had! Deze keuze, en aldus uitvallend, tussen de eerlikheid als persoon en de oneerlikheid als voorzitter, en op kosten van Marsman, want anders was ze misschien nog wel anders uitgevallen, is tekenend voor het Hollanderschap waartegen Multatuli zijn leven lang heeft gespogen. |
|