Blocnote klein formaat

[2]

Zodra een auteur - d.i. iemand die meestal de neus ophaalt voor de vuiligheden van de politiek - zichzelf of het personage dat hem vertegenwoordigt met een politieke misdadiger vergelijkt, voelt hij zich meestal toch slecht op zijn gemak. Er zijn auteurs die ontzettend amoreel hebben weten te zijn zonder ooit iemand anders te bederven dan enige jongelieden uit de gegoede burgerstand; en V.'s lievelingsteorie was dat men alle pennevoerders ertoe moest brengen om de schelmenroman van deze tijd te schrijven: ‘want als ze zich allemaal inspanden om de picaro van hun dromen op papier te krijgen, zou men een beetje kunnen lachen en een treurig idee krijgen van de vindingrijkheid van de Pen-Club.’ Daar is natuurlik altijd nog het ‘leven van de

[p. 11]

geest’, maar is dit niet al te zeer een van die verouderde patentmiddelen die door onze vaders zo koppig werden opgespoord, tot zij zich moesten neerleggen bij het nieuwste patent en ontdekken dat zij hun kwalen daarmee even straffeloos konden soigneren? Misschien is het ‘leven van de geest’ nu vervangen door ‘vitaliteit’. Men kan er toch even zeker van zijn dat geen auteur een misschot zal doen in het publiek - met zoiets als een revolver altijd.