Blocnote klein formaat

[p. 6]

Aan Giacomo Antonini

[p. 7]

[1]

1930. - Brussel, stad waar ik 8 jaar tevergeefs getracht heb met de dingen in harmonie te raken. Ik leed van de onvermijdelike optochten, die Gr. (na Holland) juist zo bizonder verkwikten; Gr. van zijn kant begreep niet hoe ik het in Holland harden kon (maar dat was voor mij een afwisseling) en verweet mij tot de ‘schandelik gesteriliseerde trams’ in Amsterdam. En opeens, na een bezoek in het Rijksmuseum, schreef ik hem een onstuimige brief om Rubens te verslaan met Rembrandt.

Maar dat alles is lyriek. Men zou op ‘wetenschappelike’ manier moeten kunnen verklaren waarom Brussel, dat toch veel goeds heeft,

[p. 8]

een zo hopeloos karakter vertoont, niet alleen van ersatz, maar van schamelheid, van benepen armoede tot in de vriendelikste hoeken, in de tevredenheid van de voorbijgangers en de opschepperij die zo vaak aan Marseille herinnert, in de simili-parijse finesse en de echt-vlaamse oubolligheid.

Toen prinses Marie-José zich verloofde met de prins van Piémont werd de brusselse feestvreugde even gestoord: een jong italiaans socialist loste een schot dat volgens alle deskundigen missen moèst, maar werd door de dappere agenten ter plaatse neergeknuppeld en zwaar gehavend naar het Paleis van Justitie gesleept, terwijl de prins, die zich volstrekt niet verwaardigd had op het misbaar te letten, de menigte verrukte met een nieuwe glimlach. Donderend applaus - zoals trouwens voegde bij een zo kinematografiese heldhaftigheid - en 's avonds stonden de kranten vol van het gezicht des assassijns, de glimlach des

[p. 9]

prinsen en de snorren der agenten. Zelfs een italiaans fascist die uitbundig had meegeknuppeld werd niet vergeten en gefotografeerd op de plaats die hem toekwam: naast en tussen de agenten. Zodat tenslotte alles nog bijdroeg tot de feestvreugde; behalve misschien voor één agent in burger, die zo ijverig op de moordenaar was toegesprongen dat hij, door de anderen voor diens spitsbroeder aangezien, een bijna even korrekte mishandeling had ondergaan...

Het proces dat erop volgde dreigde heel wat meer gevaar op te leveren. De socialistiese advokaat van de beklaagde moet hebben uitgeroepen: - Mais monsieur Mussolini lui-même est un assassin et un goujat! - wat wel daverende echo's moest wekken in de italiaanse pers; beledigingen werden zelfs geuit aan het adres van de charmante prins die het misschot had uitgelokt, toen de prokureur-generaal met één simpele vraag alles weer in bedwang

[p. 10]

kreeg: - Si le prince de Piémont n'était pas digne de toute notre estime, je pense que le roi Albert ne lui aurait pas donné sa fille?