Sesde Vertoogh, Uytspraeck,
En ghesanghen,
Vande Liefde, op de Pellicaen, Minervá, Appollo, en de negen Sang Goddinnen.
De Pellicaen doorboort haer Borst, En laeft haer jonghen, in de dorst, die sy voedt,
met haer Bloet, soo als Je - sus Christus doet: wiens Heyligh vocht, hier wort besocht, d'alder
- weerdste Schat, die de Brughsche Stadt, in haer tij - den oyt besat.
I.
DE Pellicaen door boort haer Borst,
En laeft haer jonghen, in de dorst,
Die sy voedt,, met haer Bloet,
Soo als Jesus Christus doet:
II.
Verheught U Brughsche Borgher-schaer,
Die vyfmael hondert vyftigh jaer,
Sulck Juweel,, Voor U deel,
Hebt bewaert in sijn gheheel.
t'Geen dat 't aller stondt.
Strekt tot salving van uw wondt.
Syn d'Hemel-Goon vergramt? 'ken sien Parnas niet vloeyen.
Den Bron-aer schijnt versteent. Wien komt mijn kracht besnoeyen?
Ach! Sang-Goddinnen, op, besproeyt met u ghetraen
Het Bloem-ghewas, terwyl den Bron-aer stil blyft staen.
Neen, neen Minerva, laet de Sang-goddinnen Sijnghen,
Myn Helicon, die doet een ander Bron-aer sprynghen.
Gheen Hippocrine voght door d'Hinghsten-slagh ontstaen,
Gheen tijdelycke nat dat immer sal vergan:
| |
Maer, t'alderweerste vocht, t'geen d'Aerd-klomp oyt sal draghen,
Het Godd elijcke Lam, verwesen en gheslaeghen
Voor t'menschelijck gheslacht, door liefde aengheport,
Heeft op Calvariën een ander nat ghestort,
Syn Heyligh Dierbaer Bloedt, d'af-koop der menschen sonden,
t'Gheen inde Brughsche Stadt, noch heden, wort ghevonden,
En welkers Feest-dagh, daer op heden wort gheviert.
Ick danck den Hemel, die myn drift daer henen stiert.
Myn Sangh-Goddinnen, volght, laet ons die Stadt gaen vinden,
Waer dat het Bloedt berust, van Godes wel beminden,
En Mensch gheworden Soon.
APOLLO en de SANGHGODDINNEN.
Veel meer waerdéren, als onsen lieven Helicon.
APOLLO met de SANGHGODDINNEN, Singhen,
Wy loven Godes Soon, die uyt des Hemels throon, op d'aerd is neergedaelt, en heeft ons schult be
taelt, die niet sijn Dier baer Bloet, heeft voor den mensch geboet, wiens Goddelycke Schat, rust
I.
Die uyt des Hemels throon,
Op d'aerd is neergedaelt,
En heeft ons schult betaelt,
Die met zijn Dierbaer Bloet,
Heeft voor den mensch gheboet,
Rust in de Brughsche Stadt.
II.
Schoon d'hipocrine vloedt,
Niet meer haer loop en doet;
Schoon d'helicon versteent
Daerom dient niet geweent.
Godts mensch geworden Soon,
Gedaelt uyt s'Hemels throon,
Ons met een vocht besproeyt,
t'Geen uyt sijn Wonden vloeyt.
|
|
Auteursrechtvrij